Είπαμε, είναι του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα και …βασικά δεν δίνετε δεκάρα.
Αν όμως, έχετε κατα νού να οργανώσετε κάτι, έστω μικρό, έστω ανόητο, έστω με μία δόση ρομαντισμού, τότε αυτή είναι η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ρομαντική την οποία μπορεί να δει και άντρας!
Γιατί να δείτε την πιο ρομαντική ταινία;
Ακολουθεί η κριτική του Κουτσογιαννόπουλου, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στη Lifo, για όσους θέλουν τη γνώμη του ειδικού προτού δουν την ταινία.
Για όσους θέλουν απλώς μία περιγραφή να σας πούμε πως είναι περίεργο αυτό που γίνεται. Η ταινία είναι καρτούν αλλά περιέργως σου ‘περνάει” την έννοια της αγάπης, της αληθινής εκείνης αγάπης, πιο έντονα από ό,τι μπορεί να την περάσει κάθε άλλη “ρομαντική ανθρώπινη ταινία”.
Αξίζει να τη δείτε, παρέα με τη γυναίκα και το παιδί σας καλύπτοντας έτσι τα “γούστα” ολόκληρης της οικογένειας.
via GIPHY
Διαβάστε την κριτική και δείτε και το τρέιλερ της ταινίας.
“Ένα ρομπότ αποφασιστικό και μεθοδικό, ο Γουόλ-Υ, τα αρχικά του οποίου σημαίνουν «Γενικός Οριστικός Υπεύθυνος Οχετού Λύτρωσης-Υδρόγειος» είναι ο τελευταίος επιζών στη Γη, εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Δουλεύει καθημερινά, εκτελώντας πιστά το πρόγραμμα για το οποίο σχεδιάστηκε: Καθαρίζει τη Γη και τακτοποιεί τα σκουπίδια. Η ρουτίνα του αλλάζει δραματικά όταν συναντά την Eve, επιφυλακτική και φονική σε διαθέσεις και δυνατότητες.
Ανώτερο ρομπότ σε τεχνολογία, η λευκή και διαφανής μεταλλική κοπέλα, εκτιμητής εξωγήινης βλάστησης, σύμφωνα με το επίσημο επάγγελμα της, ανακαλύπτει πως ο τρυφερός της φίλος κρατά στα χέρια του το κλειδί για την επιστροφή στο διαστημόπλοιο Axiom, το οποίο φιλοξενεί τους ανθρώπους μέχρι ο πλανήτης τους να γίνει και πάλι ασφαλής. Μεταξύ τους γεννιέται ένας έρωτας μεγάλος και διαπλανητικός.
Θα βρεθούν μαζί στο διάστημα, εγκλωβισμένοι σε περιπέτειες με μαλθακούς, χοντρούς γήινους, μέχρι να δραπετεύσουν και να βρουν την άκρη ενός δυσοίωνου νήματος για το ανθρώπινο γένος.
Το νέο δημιούργημα της Pixar είναι ένα υποδειγματικό φιλμ σεναριακής ανάπτυξης και συναισθηματικής χορογραφίας, με πολλαπλά νοήματα και μεθυστικές αλλαγές τονικότητας. Εκτός από τις σινεφίλ αναφορές, από την Οδύσσεια του Διαστήματος μέχρι το πρόσφατο Ο Τελευταίος Επιζών, η δεξιοτεχνία, η σιγουριά και η ταχύτητα στην εικόνα ζαλίζουν – ένα καρέ του Γουόλ-Υ περιέχει μεγαλύτερο ταλέντο από το σύνολο της περσινής ελληνικής κινηματογραφίας και δεν συνυπολογίζω τη δεδομένη τεχνολογική ανωτερότητα που αναγκαστικά δεν συγκρίνεται.
Το έργο ξεκινάει με μια συνεχιζόμενη, απόκοσμη σιωπή, που όμως μετατρέπεται γρήγορα σε συμπαθητική ταύτιση με έναν καλόκαρδο εργάτη που καταφεύγει στο καλυβάκι με τη ζεστή συλλογή απορριμμάτων, ανάμεσα στα οποία είναι και ο κινηματογραφικός τρόπος να λέει το σ’ αγαπώ, μια σκηνή από το Hello Dolly του Τζιν Κέλι σε λούπα.
Η έλευση της Eve δίνει μια απειλητική διάσταση και το ρομάντζο τους, ενώ μας υπενθυμίζει πως πρόκειται για την άτσαλη ένωση ενός ξεχασμένου και μικροκαμωμένου τενεκέ και μιας αιθέριας, ανώτερης ύπαρξης που μοιάζει καταπληκτικά με κινούμενο I-Pod, συντελείται με ανθρώπινα βήματα.
Στο διαστημικό σταθμό, μια γαλαξιακή φρεγάτα που σχεδιάστηκε ως εμπορικό κέντρο και έχει καταλήξει να αποχαυνώσει τους ανθρώπους που τον καταλύουν, ο σκηνοθέτης Άντριου Στάντον (σκηνοθεσία στο Νέμο, σενάριο στο Toy Story) εξαπολύει μια ευφάνταστη σάτιρα στην ανελέητη κατανάλωση, αφήνοντας την αισιόδοξη αχτίδα της πρωτοβουλίας και της γενετικής ανάγκης για θέληση και συμπόνια.
Δεν υπάρχει ψεγάδι στην ταινία. Είναι συγκινητική και εφευρετική.
Διασκεδάζει και προκαλεί το δέος. Αγγίζει μεγάλα ύψη τεχνολογίας και τεχνικής, αγκαλιάζοντας την κινούμενη τέχνη που εισήγαγε η Pixar, με την έννοια πως στις ταινίες τους η φόρμα είναι δεδομένη αλλά το περιεχόμενο τους επιτρέπει να πλοηγήσουν την άκατό τους σε πολλές θάλασσες απεριόριστου ρεπερτορίου.
Θυμηθείτε πως μόλις μερικά χρόνια πριν είχαμε κολλήσει στις Μικρές Γοργόνες και στα ζωάκια σε όλες τις μονοδιάστατα παιδικές παραλλαγές.”
