Γράφει ο Δημήτρης Μακαλίας.
Κυριακή.
Εκδρομή στην Πάρνηθα, Πεντέλη, Νέα Μάκρη και πάει λέγοντας. Μεγάλες παρέες με καρό τραπεζομάντηλα, κεφτεδάκια, πατατάκια, αυγά, αγγουράκια, ντομάτες, σφολιάτες.
Μια δερμάτινη μπάλα που έχει ξεφτύσει από τις κακουχίες. Παιχνίδια με τις πέτρες και τα ξύλα. Πιο πέρα μια βρύση με κρύο νερό.
Κάποιος σίγουρα θα ματώσει το γόνατο του. Μυρωδιές από τη ρίγανη, το χαμομήλι, το θρούμπι, το θυμάρι. Κάποιοι γονείς φορούν ακόμα παντελόνι καμπάνα. Ιδρωμένοι, φωνάζοντας και γελώντας.
Επιστροφή με το παλιό Audi ακούγοντας ζωντανά τους ποδοσφαιρικούς αγώνες και τη ζέστη να μας κοιμίζει γλυκά.
Πάλι Κυριακή.
Μόνο που τώρα είμαστε εμείς που φοράμε ρούχα ξεχασμένης μόδας. Με μπάλες καινούριες, αυτοκίνητα πιο γρήγορα και ένα φαρμακείο στο πορτ μπαγκάζ για ασφάλεια.
Πολλά παιχνίδια για να έχουμε να παίξουμε και μερικά μπουκάλια νερό στην τσάντα. Το τραπεζομάντηλο είναι πάλι καρό. Αντιστέκεται. Έχει και κάποιους λεκέδες από παλιά που δε φεύγουν. Μοσχομυρίζει.
Ψυγειάκια με παγοκύστες αναβλύζουν μπύρες και αναψυκτικά. Το θυμάρι είναι ακόμα εκεί. Το τάπερ ανοίγει και μυρίζει όπως την πρώτη Κυριακή. Η ίδια μέλισσα πλησιάζει και ενοχλεί.
Τώρα είναι ο γιός μου που κοιμάται στο πίσω κάθισμα. Δε βάζω αθλητικά στο ραδιόφωνο. Αντιστέκομαι κι εγώ.
Άλλη Κυριακή.
Σπίτι.
Τα παράθυρα ανοιχτά από το πρωί να μπει μέσα καθαρός αέρας. Με γκρίνια φυσικά ότι θα κρυώσουμε.
Μουσική σε ένα ρετρό πικάπ. Παίζει Lalaland. Τα παιχνίδια έχουν γεμίσει το χαλί. Και το παρκέ. Και το δωμάτιο. Και κάποια σημεία που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν.
Στη βεράντα ένας μαϊντανός παρακαλάει για λίγο νερό. Τα κρουασανάκια έχουν ήδη μπει στο φούρνο. Ο Χάρης χορεύει με το μπαστούνι και το καπέλο, όπως ο Showman.
Η μυρωδιά από το φούρνο αναμειγνύεται με τον καπνό από το τζάκι. Το τραπεζομάντηλο είναι ακόμα καρό. Πιο μικρό. Σήμερα θα είμαστε οι τρεις μας. Ο Χάρης τσιμπάει συνέχεια από τα αγαπημένα του σνακ.
Η μαμά φωνάζει να κάνει κράτει για να φάει και από το φαγητό της. Αφήνουμε μερικά κρουασάν για μετά. Όταν η βελόνα κολλάει και επιμένει να χαϊδεύει το χαρτί στην άκρη του βινυλίου, ξέρω πώς έχει πια κοιμηθεί στην αγκαλιά μου.
Κάθε μέρα και μια Κυριακή.
Κάθε στιγμή της οικογένειας, μια μνήμη που χτίζεται.
Οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι άνθρωποι. Δεν το προσπαθείς, απλά συμβαίνει. Με αγάπη. Και περνάει από γενιά σε γενιά.
Όσο κι αν αλλάζουν οι συνθήκες υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες.
Όπως η Χρυσή Ζύμη, που όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώνει, αναπτύσσεται, εξελίσσεται. Με αγάπη και στόχο να μας προσφέρει, ανάλογα με τις ανάγκες μας.
Όπως τα αγαπημένα μας Croissants από την Χρυσή Ζύμη.
Γιατί κάποια πράγματα δεν τυχαίνουν…πετυχαίνουν.
