Τρίτη και 13 του 2013, στην καυτή Αθήνα, κατακαλόκαιρο, με τους δρόμους άδειους λόγω Δεκαπενταύγουστου, ήρθε το νέο μας μέλος, που πώς και πώς το περιμέναμε, που συζητούσαμε, διαβάζαμε και σχεδιάζαμε γι αυτό, χωρίς αυτό, εννέα ολόκληρους μήνες.
γράφει ο Χρίστος Σμπώκος
Ειδικά ο τελευταίος μήνας ήταν τόσο ατελείωτος. Κι όμως, τίποτα δεν μπορεί τελικά να σε προετοιμάσει γι αυτό που θα νιώσεις μόλις όντως μπει στη ζωή σου. Αλλάζουν όλα στην καθημερινότητα σου, όλα αυτά τα μικρά που στο τέλος διαμορφώνουν το «παζλ» της ημέρας σου.
Για να σπάσω λίγο το μελό, οι αλλαγές αυτές δε σημαίνει ότι είναι όλες καθαρά ευχάριστες και «εύκολες»! Περιλαμβάνουν έξοδα, βάρβαρα ξυπνήματα τα ξημερώματα, ένα κλάμα ανεξήγητο σε στιγμές που έχεις ανάγκη να ηρεμήσεις, μια ολόκληρη προίκα σε κάθε βόλτα, αρκετές προϋποθέσεις για το που θα πας, πότε θα πας και πώς θα πας. Οφείλεις να έχεις αποφασίσει ότι θες να τα αντιμετωπίσεις και να το κάνεις με συνέπεια. Και ψυχραιμία. Πιστέψτε με, η ηρεμία είναι το πρώτο πράγμα που «ζητάνε» από εσένα τα μωρά κι αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη… συγκατοίκησή σας.
Διαπιστώνεις όμως ότι πας βόλτα στα μαγαζιά και ξεχνάς εκείνη τη φόρμα που χρειάζεσαι να πάρεις. Προτιμάς να πάρεις 2 φορμάκια ακόμα για τον μικρό, δεν του κάνουν τα παλιά (αν έχεις λεφτά βέβαια).
Διαπιστώνεις ότι η τσαντίλα από το κλάμα που ακούς στις 3.30 το βράδυ σου φεύγει κατευθείαν μόλις δεις το μικρό ανθρωπάκι να σου κουνάει τα χεράκια και τα ποδαράκια του θέλοντας να σου πει ότι κάτι δεν πάει καλά…πείνα είναι, δίψα είναι, άλλαγμα είναι, πάντως κάτι είναι….
Διαπιστώνεις ότι τελικά δεν είναι άσχημο να πιεις καφέ στις 10.30 μαζί με τα ΚΑΠΗ και τα καρότσια, ούτε να πας στο ταβερνάκι από τις 8.30 για να αποφύγεις την κάπνα στις 10.
Διαπιστώνεις ότι τελικά σ’ αρέσει να κουβαλάς για ώρες 4-9 κιλά μέσα στην πόλη σε ένα μάρσιπο, επιβαρύνοντας την πλάτη σου άλλα απολαμβάνοντας την αναπνοή του πάνω στη δική σου και το κοίταγμα που κάνει για να δει αν είσαι ακόμα εκεί, ανά διαστήματα.
Διαπιστώνεις ότι όσο κουρασμένος και ζαλισμένος είσαι το βράδυ που γυρνάς από τη δουλειά και το μόνο που θες είναι να βάλεις μουσική και να αράξεις στον καναπέ, όταν δεις το τόσο δα ανθρωπάκι να σου γελάει και να σε προτρέπει με τα χεράκια του να παίξετε, βρίσκεις και όρεξη και δύναμη να παίξεις και ως εκ θαύματος επαναφορτίζεις τις μπαταρίες σου!
Είναι τόσο πολλά που έχει να σας περιγράψει ένας φρέσκος μπαμπάς. Την καθημερινή παρατήρηση κάτι νέου στη συμπεριφορά του μωρού, το συναίσθημα όταν καταφέρνεις να το κοιμίσεις μετά από ατελείωτες βόλτες μέσα στο σπίτι και το κοιτάς ξεθεωμένος, να χαμογελάει στον ύπνο του και πολλά πολλά ακόμα. Ούτε μπορώ να τα πω, ούτε να τα γράψω καν. Δεν νομίζω ότι έχει καν νόημα να το προσπαθήσω. Κι εγώ πριν τα ζήσω, δεν τα καταλάβαινα από τις περιγραφές φίλων, άρθρων κλπ.
Είναι θέμα που μπορώ να αναλύω για ώρες όμως και θέμα που κουράζει τον ακροατή. Ας προσπαθούμε να μην το παρακάνουμε όλοι οι γονείς! Κακά τα ψέματα, η ζωή μας άλλαξε με το μωρό. Στο χέρι μας είναι να το απολαύσουμε κι εμείς και το νέο μέλος!
Ο Χρίστος (με ι, ναι) Σμπώκος είναι ένας από τους πολλούς κρητικούς της Αθήνας. Πάνω από όλα είναι (παν)ευτυχής μπαμπάς από τον Αύγουστο του 2013 όταν μια Τρίτη και 13 έγινε για αυτόν η αγαπημένη του μέρα. Εργάζεται στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων, αφού πέρασε παλιότερα κι από το ποδόσφαιρο. Ως περήφανος full time dad πια εκπαιδεύεται καθημερινά για να γίνει superdad!
