Παιδί εναντίον καθημερινότητας…

o-FATHERHOOD-facebook

Τα φέρνει έτσι η ζωή συχνά πυκνά, που τις πιο μεγάλες χαρές, τα σημαντικότερα – θετικά – πράγματα που μας συμβαίνουν τα επισκιάζει η σκληρή πραγματικότητα και η πιεστική καθημερινότητα.

γράφει ο Χρίστος Σμπώκος

Όχι, δεν ανακαλύπτω τον τροχό, ούτε φιλοσοφώ ψάχνοντας να γράψω κάτι βαρύγδουπο. Μονολογώ (μονογραφώ ας πούμε, συγγραφική τρομάρα μου  αδεία). Μονολογώ λοιπόν επειδή συνειδητοποιώ ότι το τελευταίο διάστημα ήμουν χαμένος. Πολλή δουλειά, πηγαίνω αργά σπίτι και φεύγω νωρίς. Προβλήματα και έννοιες που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς και να χαλαρώσεις ούτε εκείνα τα σκόρπια δίωρα που βρίσκεσαι με την οικογένειά σου. Και νιώθω ότι παραμελώ τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Και κυρίως το μικρό μου κολλητό! Σαν να με καταπίνει η καθημερινότητα. Και απογοητεύομαι. Με χαλάει πολύ. Το βρίσκω λάθος.

Και θα μου πεις, καλά ρε φίλε, δε βλέπεις γύρω σου, όλοι έτσι είμαστε! Και θα έχεις δίκιο. Έτσι είμαστε. Μπορούμε όλοι όμως άραγε να έχουμε επίγνωση πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας, στη γυναίκα μας και κυρίως στα παιδιά μας; Ακόμα και συνολικά στην κοινωνία. Και θα μου ξαναπείς, στη θεωρία είμαστε όλοι πρώτοι! Και πάλι θα έχεις δίκιο.

Πόσο εύκολο είναι λοιπόν μέσα σε μια ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητα να μην παραμελείς τον σημαντικότερό σου ρόλο, του μπαμπά; Πόσο ακόμα δυσκολότερο είναι να διαχειριστείς το συγκεκριμένο ρόλο όταν προκύπτουν και έκτακτα προβλήματα εξτρά στην ήδη γερή δόση δυσκολιών που όλοι «απολαμβάνουμε»;

distracted-parents

Γιατί όταν εσύ γυρνάς άδειος σπίτι φίλε και συνάδελφε superdad, είναι εκεί και σε περιμένει πώς και πώς ο μικρός πρίγκιπας ή/και η πριγκίπισσα σου. Σε περιμένει πολλές ώρες με πολλές απαιτήσεις. Θέλει να παίξετε όπως παίζει με το μπαμπά (με τη μαμά παίζει αλλιώς, αυτό είναι ξεκάθαρο). Θέλει να το χαϊδέψετε και να κάνετε μαζί μπάνιο. Θέλει να κουβεντιάσετε και να κάνετε αστεία. Θέλει να δείτε μαζί το «Μικρό Νικόλα» ή να διαβάσετε την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας (ναι, για 23324η φορά). Θέλει το μπαμπά του σε φουλ φόρμα και απόλυτα αφοσιωμένο.

Πώς γίνεται όμως αυτό; Προφανώς και δεν έχω manual και οδηγίες. Δεν ξέρω πώς γίνεται. Το ψάχνω κάθε μέρα. Αν κάποιος έχει καμιά καλή ιδέα ευχαρίστως να μας την παρουσιάσει! Ο μοναδικός τρόπος που έχω βρει είναι να βάλεις τον εαυτό σου να σκεφτεί εκείνη την ώρα, ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή που έχει ζήσει ποτέ. Εμένα πάντα μου έρχεται στο μυαλό το μαιευτήριο. Εκείνες οι πρώτες ώρες. Μετά κάνε και δεύτερη ερώτηση, ποια είναι η  πιο πρόσφατη στιγμή ευτυχίας (ή έστω ηρεμίας) που έχεις ζήσει πρόσφατα; Σου βάζω και στοίχημα ότι πάλι στο μικρό θα καταλήξεις (ξέρεις, που χόρευε πάνω στον καναπέ, που παίζατε μπάλα στο πάρκο, που περπατούσατε χέρι- χέρι, που σας πήρε ο ύπνος αγκαλιά…).

Λοιπόν τώρα που το σκέφτομαι (εννοείται μονολογώντας) είναι αυτοτροφοδοτούμενη η ευτυχία. Δίνεις σημασία στο παιδί σου,  στην πηγή της ευτυχίας δηλαδή, την καλλιεργείς, τη βοηθάς να παράγει και θα σε αποζημιώσει με πολλές καθημερινές στιγμές. Κι αυτές οι στιγμές είναι η βενζίνη σου για το καθημερινό δρομολόγιo στα ζόρια σου.

Για την τελευταία παράγραφο, έχω κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα να ξέρετε. Το υπόλοιπο ελεύθερα.