Ως νέος μπαμπάς αλλά κι ως νέος άνθρωπος – ελπίζω να μη σκούριασα ακόμα τόσο ώστε να έχω χάσει αυτή την ιδιότητα αυτή στα 31 μου – πολλές φορές σκέφτομαι και συζητάω με φίλους τι γονιός θα γίνω…
γράφει ο Χρίστος Σμπώκος
Τι θα κάνω αν το παιδί μου δεν ακούει τη μουσική μου αλλά αυτά που κοροϊδεύω; Πώς θα το πάρω αν δε του αρέσει να βλέπει ή (κυρίως στην περίπτωσή μου) δεν παίζει ποδόσφαιρο; Aν αύριο μεθαύριο κάνει επιλογές σπουδών, φίλων, σχέσεων που εγώ δε θα τις έκανα ή δεν «εγκρίνω»;
Θεωρητικά, για ένα νέο άνθρωπο, με ανοιχτό μυαλό, η απάντηση είναι προφανής. Θα το αφήσω να κάνει ότι νομίζει κι αν ζητήσει τη συμβουλή μου τότε θα τη δώσω με επιχειρήματα και χωρίς δράματα και παρεμβάσεις. Ωραία. Το λύσαμε. Τόσο απλό (θα έπρεπε να ήταν). Έλα όμως που δεν είναι.
Ίσως να φταίει ότι όλη η γενιά μας έχει μεγαλώσει μέσα στην ατμόσφαιρα της κλασικής ελληνικής οικογένειας. Με τις γνωστές «ανησυχίες», ατάκες και μύθους της. Με το «τι θα φας;», «τι δουλειά κάνουν οι γονείς του παιδιού (φίλου ή «φίλου»);», «εγώ δεν θέλω να ανακατεύομαι, αλλά…» και πολλά πολλά ακόμα που όλοι μας αναγνωρίζουμε λίγο πολύ. Της οικογένειας που είναι τόσο δεμένη που στο τέλος μπορεί να σε πνίξει. Ξέρω ότι λίγο πολύ όλοι αναγνωρίζετε σε τι αναφέρομαι. Και ξεκαθαρίζω στους «ευαίσθητους» ότι δεν τα βάζω με τους γονείς μας. Εκείνοι έτσι έκριναν, έτσι έμαθαν ίσως και έτσι έκαναν. Κρατάω τις καλές τους (στην συντριπτική τους πλειοψηφία) προθέσεις. Το ερώτημα είναι εμείς, που είμαστε πιο «ψαγμένοι», πιο «ανοιχτόμυαλοι», πιο ενημερωμένοι , τι θα κάνουμε ως γονείς; Τα ίδια; Εκεί μας θέλω.
Όλο αυτό τον πρόλογο τον κάνω για να σας παρουσιάσω τη δική μου θεωρία πάνω στο ζήτημα, επειδή ξέρω ότι από τα χείλη μου κρέμεστε και άλλη αγωνία δεν έχετε. Αφού λοιπόν μου το ζητάτε τόσοι, εντάξει λοιπόν θα σας την πω. Η θεωρία μου, δεν θα το πιστέψετε, αλλά έχει σαν έμπνευση το ποδόσφαιρο! Πιστεύω λοιπόν ότι οι γονείς (και ιδιαίτερα ο μπαμπάς για λόγους που θα αναλύσουμε σε άλλο κεφάλαιο) πρέπει να είναι προπονητές. Συγκεκριμένα να σκέφτονται την ανατροφή του παιδιού περίπου όπως μια πορεία ποδοσφαιρικής ομάδας.
Στην πολύ αρχή, όταν μιλάμε για μωρό που δεν αυτοσυντηρείται καν, οφείλεις να είσαι από πάνω του περισσότερο. Να κάνεις καλή, δυνατή και αποτελεσματική προετοιμασία. Και σε φυσική κατάσταση και σε τακτική. Ή αλλιώς και σε θέματα υγείας και διάπλασης και σε θέματα διαπαιδαγώγησης και «μεταφοράς» αξιών. Αμέσως μετά ξεκινάνε τα πρώτα φιλικά. Όπου γίνονται οι πολλές δοκιμές για να καταλήξεις στο σχήμα και το σύστημα που ταιριάζει στην ομάδα. Ή αλλιώς όταν το παιδί μπορεί πια να πάει μόνο του σχολείο. Πάει στην πλατεία μόνο του να παίξει. Αρχίζει να αποκτά μια κάποια αυτονομία. Κάνεις λοιπόν τις δοκιμές να δεις τι αποδίδει. Ελευθερία κινήσεων και επίκληση στο φιλότιμο; Σε εμένα για παράδειγμα αυτό έπιανε. Σε άλλα παιδιά έπιανε η ύπαρξη σαφών κανόνων και όρων. Για να μην πολυλογώ, κάνεις τις δοκιμές σου και ότι δεις να «περπατάει» το κρατάς. Εσύ ο μπαμπάς – προπονητής.
Στη συνέχεια αρχίζει σιγά σιγά το πρωτάθλημα. Στα πρώτα ματς καλό είναι να κερδίζεις αλλά τελοσπάντων και 2-3 ήττες στη συνέχεια διορθώνονται. Ή αλλιώς ήρθε η ώρα της προ-εφηβείας και εφηβείας. Μικρές ήττες, όπως π.χ. να ζαλιστούμε λίγο από την πρώτη μπύρα ή το πρώτο ξενύχτι, να απογοητευτούμε λίγο από την πρώτη ερωτική αποτυχία, να μείνουμε άφραγκοι στις πρώτες διακοπές, κ.λ.π., κ.λ.π., προβλέπονται και με λίγη προπόνηση πιο «προσαρμοσμένη» εύκολα διορθώνονται. Για να καταλήξουμε στο τέλος του πρωταθλήματος και στους τελικούς.
Εκεί πια η ομάδα έχει δουλέψει τόσο καλά με τον προπονητή που συνεννοούνται με τα μάτια. Ο προπονητής δε χρειάζεται να λέει και πολλά. Δουλειά του πια είναι να ακούει τους παίκτες αν έχουν κάποια απορία για το πώς να κινηθούν. Και καμιά φορά να δέχεται και τις προτάσεις τους για να βελτιωθεί η απόδοση της ομάδας. Στο τέλος αν έχεις κάνει καλή δουλειά, έχεις «προπονητές μέσα στο γήπεδο» κι εσύ αράζεις ήρεμος στον πάγκο και παρακολουθείς με περηφάνια το δημιούργημα σου.
Μπορεί να παίζει ακριβώς τη μπάλα που σχεδίαζες στην αρχή της σαιζόν (σπάνια περίπτωση). Μπορεί να παίζει μια παραλλαγή όσων σχεδίαζες προσαρμοσμένη στην προσωπικότητα των παικτών (το πιο συνηθισμένο σενάριο). Ή μπορεί και να παίζει κάτι τελείως διαφορετικό (συμβαίνουν κι αυτά). Όπως και να έχει, όποιο σενάριο κι αν ισχύει, αν η ομάδα παίζει μπάλα ή ακόμα καλύτερα αν παίζει καλή μπάλα χωρίς να σε έχει και πολλή ανάγκη, πρέπει να είσαι περήφανος και χαρούμενος super προπονητή και superdad μου! Αν μάλιστα σε σέβεται, αναγνωρίζει τη συνεισφορά σου, τότε πρέπει να είσαι ευτυχισμένος Μουρίνιο των μπαμπάδων!
Ο Χρίστος (με ι, ναι) Σμπώκος είναι ένας από τους πολλούς κρητικούς της Αθήνας. Πάνω από όλα είναι (παν)ευτυχής μπαμπάς από τον Αύγουστο του 2013 όταν μια Τρίτη και 13 έγινε για αυτόν η αγαπημένη του μέρα. Εργάζεται στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων, αφού πέρασε παλιότερα κι από το ποδόσφαιρο. Ως περήφανος full time dad πια εκπαιδεύεται καθημερινά για να γίνει superdad!
