Σκέψεις ενός μπαμπά εν μέσω προεκλογικής περιόδου

Bored-bored-bored-baby-budding-politician2

Διανύουμε λοιπόν μία ακόμα προεκλογική περίοδο. Όπως όλες μέχρι τώρα, είναι η «κρισιμότερη των τελευταίων ετών» και όλοι περιμένουν την ετυμηγορία του «παντοδύναμου, σοφού ελληνικού λαού». Μαζί τους κι εμείς…

γράφει ο Χρίστος Σμπώκος

Σκεφτόμουν λοιπόν, εμείς οι μπαμπάδες (και εσείς οι μαμάδες που κρυφοκοιτάτε το superdad) πώς αντιμετωπίζουμε τέτοιες προεκλογικές περιόδους και γενικά την πολιτική σε σχέση με τα παιδιά μας; Τα βάζουμε στη διαδικασία να ενημερωθούν και να συζητήσουν; Τους αφήνουμε απέξω για να μη «δηλητηριάζονται»; Και όταν λέω πολιτική, το εννοώ με την αληθινή της έννοια, της συμμετοχής στα κοινά γενικότερα.

Θα μου πείτε, μήπως βιάζεσαι με 17 μηνών παιδί; Όντως βιάζομαι, αλλά έχω αυτό το άγχος της προληπτικής μελέτης! Καταρχήν είναι προφανές ότι όλοι οι πολίτες κι επομένως και οι μπαμπάδες δεν έχουν την ίδια σχέση με την πολιτική. Άλλοι είναι ενεργοί πολίτες και πολιτικοποιημένοι και συζητούν πολύ για τα διάφορα σχετικά θέματα. Άλλοι είναι πιο αδιάφοροι και ενημερώνονται για τα πολύ βασικά. Άλλοι πάλι είναι απλά αδιάφοροι και νιώθουν ότι δεν τους αφορά. Κανείς δεν είναι «καλός» ή «κακός» μπαμπάς. Το καλός ή κακός πολίτης είναι άλλο εντελώς θέμα. Καθένας ασχολείται όσο επιθυμεί, στο κάτω κάτω έχουμε δημοκρατία.

Τι κάνουμε λοιπόν; Φαντάζομαι ότι κάθε παιδί στο σπίτι λαμβάνει διάφορες προσλαμβάνουσες. Ένα σπίτι με πολιτικοποιημένο περιβάλλον θα του προσφέρει περισσότερα ερεθίσματα για συζήτηση. Όταν θα αρχίσουν οι ερωτήσεις όμως; Παριστάνεις τον αντικειμενικό (δεν υπάρχει τέτοια κατηγορία, όλοι έχουμε το προσωπικό μας φίλτρο, λιγότερο ή περισσότερο έντονο); Κάνεις προπαγάνδα – πλύση εγκεφάλου;

Νομίζω ότι κι εδώ κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Οφείλεις να του απαντήσεις σοβαρά και κυρίως με ηρεμία και ψυχραιμία. Δε χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια ακόμα γενιά χουλιγκάνων της πολιτικής (ούτε και των γηπέδων). Αλλά το βασικότερο που έχεις να κάνεις φίλε superdad πιστεύω ότι είναι να του δώσεις την ευκαιρία όχι να ζητά τις απαντήσεις από εσένα, αλλά να μάθει που να τις ψάχνει και πώς να τις κρίνει. Σε αυτό το search πρέπει να βοηθήσεις. Και παράλληλα θα κερδίσεις κι εσύ ψάχνοντας μαζί. Είναι win-win σενάριο που λένε και στα επιχειρηματικά πλάνα.

Ένας ψαγμένος πιτσιρικάς, θα είναι σίγουρα ένας πολύτιμός πολίτης μελλοντικά για την κοινωνία. Και ένας μπαμπάς που ψάχνεται και δεν παριστάνει τον ξερόλα, είναι ένας χρήσιμος πολίτης προς το παρόν. Λένε ότι τα μυαλά είναι σαν τα αλεξίπτωτα, λειτουργούν καλύτερα ανοιχτά. Αυτό νομίζω και είναι η απάντηση στο αρχικό ερώτημα περί παιδιού και πολιτικής (με την πραγματική της έννοια)…

part of colour parachute on sky background