Είναι πολύ συχνό στις μέρες μας ο/η σύντροφός μας να έχει παιδί από προηγούμενο γάμο. Αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που αλλάζει τα δεδομένα όπως τα γνωρίζαμε και απαιτεί από μας ειδικούς χειρισμούς σε σχέση κυρίως με το παιδί ή τα παιδιά που υπάρχουν.
γράφει η Ειρήνη Κιλέτση, Ψυχολόγος / Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt
Στην ουσία η σχέση μας δεν είναι με έναν άνθρωπο αλλά με ολόκληρο το οικογενειακό σύστημα που αυτός έχει και έτσι η δέσμευση που παίρνουμε είναι στην ουσία δέσμευση με μία οικογένεια, όποια μορφή κι αν έχει αυτή. Αυτό από μόνο του αισθάνομαι ότι μας βάζει σε μια πιο υπεύθυνη και συνειδητοποιημένη θέση σε σχέση με το ρόλο που καλούμαστε να αναλάβουμε. Δεν είσαι απλά σύντροφος ή σύζυγος, γίνεσαι θετός γονιός! Μπορεί να είσαι ήδη γονιός στα δικά σου παιδιά, μπορεί ωστόσο αυτός ο ρόλος να είναι πραγματικά κάτι εντελώς καινούριο για σένα. Έτσι γίνεται σαφές πως η οικογένεια που δημιουργείται και τα επιμέρους θέματα που προκύπτουν εξαρτώνται από πάρα πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες.
Χρειάζεται να υπάρχει μια καλή επικοινωνία μεταξύ των νέων συζύγων και να δοθεί αρκετός χρόνος προσαρμογής σε όλους κυρίως στα παιδιά που έχουν ήδη βιώσει την προηγούμενη οικογενειακή κατάσταση, την απώλειά της και τώρα τη δημιουργία μιας νέας.
Πολλές φορές γίνεται μεγάλη προσπάθεια από το θετό γονιό να δημιουργήσει καλές σχέσεις, να αρχίσει να χτίζει μια κοινή ζωή με κοινές εμπειρίες που θα φέρουν κοντά και θα ενώσουν τα μέλη μιας ανάμεικτης οικογένειας. Είναι σημαντικό όταν γίνεται αυτό να γίνεται με γνήσιες προθέσεις και κίνητρα, με όρια και φροντίδα και όχι στο στυλ να σου κάνω τα χατίρια για να σε κερδίσω και να μ’ αγαπήσεις. Τότε δημιουργούνται σχέσεις που δεν είναι αυθεντικές και δεν ευνοούν τη δημιουργία ισχυρών δεσμών στη νέα οικογένεια. Αν αναλογιστούμε ότι τις περισσότερες φορές τα παιδιά είναι διχασμένα ανάμεσα στο φυσικό και το θετό γονέα, τότε η ανάπτυξη γνήσιων, ισορροπημένων σχέσεων γίνεται ακόμη πιο σπουδαία.
Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται καταρχάς να μιλάμε ανοιχτά και με ειλικρίνεια για ό,τι μας απασχολεί, μας ενοχλεί και μας φοβίζει σε ένα κλίμα αποδοχής και ασφάλειας. Να βρούμε από κοινού και να αποφασίσουμε για τους κανόνες της οικογένειας, ν’ αποφασίζουμε από κοινού για θέματα που αφορούν όλους και φυσικά να είναι ξεκάθαρη η θέση και ο ρόλος όλων μέσα στην οικογένεια. π.χ. ο θετός πατέρας μπορεί να είναι αυτός με τον οποίο ζει το παιδί, αλλά υπάρχει και ο φυσικός πατέρας που δεν μπορεί να πάρει τη θέση του κανείς, που έχει λόγο για ό,τι συμβαίνει στο παιδί του και η γνώμη του είναι σημαντική και υπολογίσιμη. Οι σχέσεις των παιδιών με το φυσικό γονιό με τον οποίο δε ζουν πια μαζί πρέπει να ενισχύονται. Επίσης βοηθά πολύ όταν υπάρχουν καλές σχέσεις μεταξύ φυσικών και θετών γονιών και αναπτύσσονται δυνατές σχέσεις μεταξύ των αδελφών.
Ας έχουμε κατά νου πως οποιαδήποτε δύσκολα και αρνητικά συναισθήματα υπάρχουν μεταξύ των πρώην συζύγων δεν αφορούν και κυρίως δε βοηθούν τα παιδιά, τα οποία όχι μόνο ζουν ένα διαζύγιο αλλά δεν έχουν και τη στήριξη τις περισσότερες φορές να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, ζώντας τον ανταγωνισμό και επιθετικότητα των ενηλίκων. Τα παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις δείχνουν με διάφορους τρόπους το θυμό ή την απογοήτευσή τους δημιουργώντας χρήσιμα συμπτώματα προκειμένου η οικογένεια να τα αντιμετωπίσει και να βρει την ισορροπία της.
Η θέση του θετού γονιού είναι ιδιαίτερη αλλά όχι πολύ περισσότερο από τη θέση του γονιού ούτως ή άλλως. Αντιμετωπίζεις τα ίδια θέματα, παίρνεις ανάλογες αποφάσεις, έχεις την ευθύνη. Υπάρχουν θετοί γονείς που έχοντας ήδη δικά τους παιδιά, το θεωρούν πολύ φυσικό να στέκονται σα γονείς και στα θετά τους παιδιά. Το καίριο σημείο εδώ είναι να μπορούν να χτιστούν οι σχέσεις έτσι ώστε να μην υπάρχουν συγκρίσεις ανάμεσα στα παιδιά ή αδυναμίες προς κάποιο παιδί ξεχωρίζοντας τα υπόλοιπα. Όσοι πάλι γίνονται γονείς για πρώτη φορά με αυτόν τον τρόπο, βρίσκουν το δικό τους δρόμο προς τη γονεϊκότητα, ανακαλύπτοντάς τον μέσα από την επαφή με τα θετά τους παιδιά, προσπαθώντας για αυτή τη σχέση όπως προσπαθεί κάθε συνειδητοποιημένος ενήλικας για τις σχέσεις που θεωρεί σημαντικές στη ζωή του!
Τελειώνοντας παραθέτω τη μαρτυρία του Μ. έχοντας ζητήσει την συγκατάθεση του:
«Όταν γνώρισα την Κ. ένιωσα να μου αρέσει και να την ερωτεύομαι όπως μου είχε συμβεί και άλλες φορές. Το γεγονός πως ήταν μητέρα με έκανε να έχω τους ενδοιασμούς μου ως προς το πώς μπορώ να σταθώ εγώ απέναντί της και απέναντι στο παιδί της. Δεν είχα σκεφτεί ως τότε το ενδεχόμενο να αποκτήσω οικογένεια και μπορώ να πω πως με φόβιζε η ιδέα. Συνεχίσαμε να βγαίνουμε κι εγώ σχεδόν είχα ξεχάσει πως έχει παιδί ώσπου κάποια στιγμή γνώρισα τον μικρό Ν. Δε θα ξεχάσω ποτέ την έκπληξη που ένιωσα βλέποντας τη γυναίκα που είχα δίπλα μου να είναι μαμά του, να του μιλά και να του εξηγεί κάθε τι, να τον φροντίζει. Έκπληξη γιατί αισθάνθηκα να τη γνωρίζω καλύτερα, να την ερωτεύομαι πιο πολύ, να μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μπαμπά… Νομίζω πως αυτό το γεγονός με άλλαξε εντελώς».
Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να βρει το δικό του τρόπο να σταθεί ως γονιός στο παιδί που έχει μπροστά του με σεβασμό και υπευθυνότητα, είτε είναι το βιολογικό του παιδί είτε όχι!
Σπούδασε στο τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τετραετή εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία Gestalt. Εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια ενηλίκων σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο εδώ και 15 χρόνια έχοντας στο ενεργητικό της πλήθος διαλέξεων σε φορείς και σχολεία. Υπήρξε συντονίστρια σε ομάδες γονέων, σε ομάδες της κοινωνικής υπηρεσίας της ΧΕΝ και συνεργάτης του κέντρου Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας του Α.Π.Θ. Η ψυχοσωματική υγεία, η προετοιμασία ζευγαριών για την κοινή τους ζωή και το ρόλο τους ως γονείς και η διαχείριση κρίσεων είναι μερικά από τα θέματα με τα οποία εργάζεται. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας ψυχοθεραπείας Γκεστάλτ και μέλος της Ευρωπαϊκής εταιρίας Ψυχοθεραπείας (EAGT).
