Βρίσκομαι έξω από την αίθουσα τοκετού. Εκεί μέσα θα γεννηθεί το μέλλον, σκέφτομαι. Και θα αλλάξει για πάντα το δικό σου, λέει η φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μπαίνω μέσα. Βγαίνω. Με το χαμόγελο στα χείλη. Του Τζόκερ, όχι εκείνο που τραγουδούσε η Βέμπο στο ‘κορόιδο Μουσολίνι’. Είμαι μπαμπάς…
Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Με την καλή την έννοια. «Όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις». Αυτό που σίγουρα θα καταλάβεις πάντως είναι ότι πολύ πιθανό να ξεστομίσεις και εσύ την κλισέ αυτή φράση που τόσο μισούσες. Και ότι τα χρήματα που προόριζες για το πολυπόθητο σου surround system θα γίνουν πιθανότατα παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου, μιας και δεν θα έχει νόημα το surround αφού από δω και στο εξής θα παρακολουθείς τις ταινίες σχεδόν στο αθόρυβο. Και ότι πρέπει να ξεκινήσεις επιτέλους να κάνεις αποταμίευση. Και ότι έχεις ευθύνες. Και ότι πρέπει να φοράς το κράνος σου…όταν πας για ποδήλατο. Και ότι τελικά δεν θα είσαι ποτέ όπως πριν. Και συνειδητοποιείς ότι σιγά σιγά αρχίζεις και θυμίζεις τη μάνα σου (μη στεναχωριέσαι συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…).
Όλοι μεγαλώνοντας είχαμε όνειρα και μέσα σε αυτά είχαμε και σούπερ ήρωες που θέλαμε να μοιάσουμε. Άλλος ήθελε να μοιάσει στο superman, άλλος στο spiderman και άλλος στο batman. Υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που είχαν επιλέξει περισσότερο «ψαγμένους» σούπερ ήρωες, γοητευμένοι από τη μοναδικότητα της ικανότητας ή υπερδύναμης αυτών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν όχι για όλους μας, τότε τουλάχιστον για τους περισσότερους, οι σούπερ ήρωες των κόμικς σημάδεψαν τα παιδικά μας χρόνια έστω σε κάποιο βαθμό. Στην πορεία, μεγαλώνοντας, εγκαταλείψαμε αυτά τα όνειρα και αγκαλιάσαμε νέα, κάναμε σχέδια για σπουδές, θέσεις εργασίας, καριέρες, ταξίδια, αυτοκίνητα, μηχανές. Και ωριμάσαμε. Και δεν είχαμε ανάγκη για ταύτιση με κανένα σούπερ ήρωα πια.
Από την άλλη, το παιδί σου έχει ανάγκη από σωστά πρότυπα και γιατί όχι ακόμα και καθημερινούς «ήρωες». Και αν είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε από τους σούπερ ήρωες των κόμικς είναι ότι δεν χρειάζεται να γεννηθεί κανείς με υπερδυνάμεις, προκειμένου να γίνει ήρωας. Μπορείς κάλλιστα να γίνεις εσύ ο «ήρωας» για το παιδί σου. Και αυτό είναι κάτι που θα συνειδητοποιείς μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Γιατί τελικά δεν είναι δύσκολο να μάθεις να ζεις «ηρωικά».
Τι σημαίνει αυτό στην προκειμένη περίπτωση; Να μη φοβάσαι να κάνεις πράγματα με το παιδί σου και για το παιδί σου, να πιστεύεις πάντα στο καλό, αλλά κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό. Ο οποίος, τελικά με λίγη παραπάνω προσπάθεια και επιμονή, είναι ικανός να κάνει θαύματα. Θυμίσου, έτσι ως θαύματα έβλεπες και εσύ κάποια πράγματα που έκαναν για σένα οι άλλοι όταν ήσουν παιδί.
Όποιο και αν είναι το alter ego σου, μπορείς να γίνεις superdad…ίσως ο μόνος σούπερ ήρωας που αξίζει να γίνεις πια όντας ενήλικας. Για το παιδί σου και το παιδί που κρύβεις μέσα σου…
Υ.Γ. Αυτές τις γραμμές τις γράφω αναγκαστικά στο φορητό υπολογιστή γιατί από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου το γραφείο μου με τον προσωπικό υπολογιστή μου έχει μετατραπεί «αναγκαστικά» σε παιδικό δωμάτιο…
Λίγο πριν το τέλος του 2012 γεννήθηκε η κόρη του και μαζί με αυτήν και η ιδέα για το πρώτο ελληνικό site για μπαμπάδες. Δεν κατάγεται από τον πλανήτη Κρύπτον ούτε έχει κάποια υπερδύναμη. Αυτό που έχει είναι υπέρμετρη αγάπη για τις 2 γυναίκες της ζωής του και η υπόσχεση που έχει δώσει στον εαυτό του να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος μπαμπάς για τα παιδιά του.
