Παρά τα ατελείωτα gigabytes που έχω διαθέσιμα στο καινούργιο μου smartphone, πολλές φορές νιώθω ότι η ευτυχία που πηγάζει από το χρόνο που περνάω με την κόρη μου δεν είναι καταγεγραμμένη όσο πραγματικά της αξίζει…
Είναι κάτι αναπόφευκτο θαρρώ. Έχω άπειρες φωτογραφίες της κόρης μου, αλλά ελάχιστες που είμαστε μαζί. Και ακόμα λιγότερες που είναι αυθόρμητες…
Οι γονείς μου έχουν ακόμα στοίβες από φωτογραφικά άλμπουμ αποθηκευμένα μέσα σε μεγάλα χάρτινα κουτιά στο πατάρι, μαζί με όλα τα πράγματά μου από την παιδική μου ηλικία που γράφουν περίτρανα απ’ έξω το όνομά μου με μαρκαδόρο. Η ιδέα και μόνο ότι υπάρχουν στιγμές ευτυχίας αποτυπωμένες σε χαρτί, μου αρκεί. Γιατί ακριβώς, υπάρχουν εκεί και καμιά φορά στο τόσο μπορεί και κάποιος, αν θέλει, να ανέβει στη σκάλα να κατεβάσει μια κούτα και να ανατρέξει στο παρελθόν ξεφυλλίζοντας φωτογραφικά ντοκουμέντα. Πλέον η τεχνολογία και τα κινητά τηλέφωνα στέλνουν την πλειοψηφία των εικόνων σε κάρτες μνήμης, στικάκια, σκληρούς δίσκους και online αποθήκευση δεδομένων, όπου κανείς δεν ασχολείται πραγματικά εκτός αν πρόκειται για εμφάνιση σε χρονολόγια στο facebook ή στο instagram.
Παλιά δεν ήταν έτσι. Έπρεπε να «χωρέσεις» όλες τις στιγμές από τις διακοπές σου σε ένα 36άρι φιλμ.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου να με συμβουλεύει να μην βγάζω άσκοπες και αλλεπάλληλες φωτογραφίες με τη μιας χρήσης αδιάβροχη μηχανή με φλας που είχα αγοράσει περήφανα μόνος μου, με απώτερο σκοπό να έχω έστω μια καλή υποβρύχια φωτογραφία.
Δυστυχώς σήμερα, στην προσπάθεια μου να συλλάβω τις στιγμές που περνάω με την κόρη μου για να τις κάνω να διαρκέσουν για πάντα, ξεχνάω όλα εκείνα που μου έμαθε ο πατέρας μου. Πιθανώς, να προσπαθώ να αναπληρώσω κάποιο κενό. Ή ίσως επειδή έχω δει πώς τα φέρνει η ζωή, και πώς τα πράγματα έρχονται πάνω κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη, εκεί που δεν το περιμένεις, να θεωρώ ότι μια μέρα η κόρη μου θα έχει ανάγκη να δει παλιές φωτογραφίες για να της θυμίσουν κάτι που πλέον δε θα θυμάται αλλά και ούτε θα αισθάνεται.
Αυτές είναι δικές μου ανησυχίες, όχι δικές της. Κατάλοιπα από την αποφασιστικότητα του να είσαι καλός πατέρας αλλά και την επιθυμία του να σε βλέπει ο κόσμος ως καλό πατέρα.
Είναι κάτι σαν εμμονή. Θέλεις τόσο πολύ να καταγράψεις μια στιγμή, που κινδυνεύεις να καταστρέψεις την ίδια τη στιγμή.
Και έτσι γίνεται συνήθως. Θέλω μια φωτογραφία που να συλλαμβάνει τη στιγμή, αλλά τις περισσότερες φορές καταλήγω να έχω μία φωτογραφία που αποτυπώνει τον εκνευρισμό της προσπάθειας για την τέλεια φωτογραφία, την τέλεια γωνία, το καταλληλότερο φίλτρο, την κατάλληλη στιγμή. «Πάμε μία ακόμα φορά, τώρα το ‘χω».
Κάθε φορά λοιπόν που θέλω να προσθέσω μία ακόμα στιγμή σε αυτή την ατελείωτη συλλογή φωτογραφιών θα της πω «κάτσε να σε βγάλω μία ωραία φωτογραφία, αγάπη μου». Και μετά απομακρύνω το μυαλό μου (και τη θέση μου) από την ίδια τη στιγμή και βλέπω τον κόσμο της ως μια ακόμα ψηφιακή αναπαράσταση μέσα από την οθόνη του πολύτιμου κινητού.
Ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη για τη ματαιότητα όλων αυτών των προσπαθειών για τη σύλληψη της τέλειας στιγμής να βρίσκεται στην αθωότητα και την αφέλεια ενός παιδιού. Γιατί εκεί που προσπαθώ να συλλάβω την τέλεια στιγμή, η αδυναμία της κόρης μου να συλλάβει το νόημα πίσω από αυτό γίνεται το μεγαλύτερό μου μάθημα.
Γιατί για τα παιδιά, αυτό που μετράει είναι η ίδια η στιγμή. Και έτσι τις περισσότερες φορές, η κόρη μου απλά εξαναφανίζεται από το πλάνο την τελευταία στιγμή, σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου και αρπάζει το κινητό μου για να δει τι είναι αυτό που τόσο απεγνωσμένα ήθελα να καταγράψω.
Μακριά από το φακό, η απάντηση βρίσκεται ακριβώς εκεί στην αγκαλιά μου…
Μια στιγμή που αξίζει να μην την καταγράψεις, αλλά να τη ζήσεις…
Λίγο πριν το τέλος του 2012 γεννήθηκε η κόρη του και μαζί με αυτήν και η ιδέα για το πρώτο ελληνικό site για μπαμπάδες. Δεν κατάγεται από τον πλανήτη Κρύπτον ούτε έχει κάποια υπερδύναμη. Αυτό που έχει είναι υπέρμετρη αγάπη για τις 2 γυναίκες της ζωής του και η υπόσχεση που έχει δώσει στον εαυτό του να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος μπαμπάς για τα παιδιά του.
