Φάνης Μουρατίδης: Ο ισορροπιστής

Φωτογραφία © Ιωάννα Ρουφοπούλου

Ηθοποιός, σύζυγος, πατέρας δύο αγοριών, πεντέμιση και τεσσεράμιση ετών. Ο Φάνης Μουρατίδης περιγράφει το ρόλο του μπαμπά σε μια κοινωνική πραγματικότητα δύσκολη, ενώ προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες.

Συνέντευξη: Εβελίνα Συρίγου

 

Στη δουλειά σου είχες υποδυθεί το ρόλο του πατέρα πριν γίνεις ο ίδιος μπαμπάς. Πόσο σχέση με την πραγματικότητα είχε ο ρόλος σου;

Τον πατέρα τον έπαιξα πρώτη φορά στο Μπαμπά μην τρέχεις λίγο πριν γίνω μπαμπάς. Αν κάνω τη σύγκριση θα πω πως άλλο τι φαντάζεσαι και άλλο τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ο καθένας διαφορετικά βιώνει μία εμπειρία, διαφορετικά τη μεταφράζει, διαφορετικά τη μεταφέρει. Είναι σημαντικό να ενημερώνεσαι γύρω από το θέμα αλλά η προσωπική αντίδραση αποκαλύπτει το ποιος είσαι εσύ. Ήταν τελείως διαφορετικό το συναίσθημα που ένιωσα ως πατέρας απ’ το συναίσθημα που υποδυόμουν τον πατέρα.

Πώς ένιωσες όταν η σύζυγός σου σου ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος την πρώτη φορά και πώς τη δεύτερη;

Την πρώτη φορά μου το’ πε η γυναίκα μου, τη δεύτερη ο γιατρός. Δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη φορά. Το συναίσθημα ήταν το ίδιο πρωτόγνωρο.

Ποια είναι η ψυχολογία ενός πατέρα 2 παιδιών;

Αυτό μπορεί να το πει κάποιος που με παρακολουθεί και μπορεί να επισημάνει τις διαφορές σε μένα. Ό,τι και να πω θα είναι πολύ χαϊδευτικό για μένα. Δε μπορώ να με κρίνω.

Θέλεις άλλα παιδιά;

Αυτό όλοι θα το επιθυμούσαν αρκεί η κοινωνική πραγματικότητα να στο επιτρέπει. Σε μια εποχή που η κοινωνική πραγματικότητα δεν σου επιτρέπει το να έχεις κάνει οικογένεια, αφού ανήκει στο κομμάτι της περιουσίας και όχι της ουσίας, νομίζω ότι λειτουργεί πολύ αποτρεπτικά κάποιος να μεγαλώσει την οικογένεια του, γιατί δεν ξέρει σε τι συνθήκες θα βρεθεί τους επόμενους έξι μήνες.

Πώς ένιωθες στην αρχή ως νέος πατέρας και πως νιώθεις σήμερα;

Στο θέμα των συναισθημάτων περνάς κάποια στάδια. Δεν μπορείς να κρίνεις αν εκείνο ήταν λιγότερο ή περισσότερο. Ζεις καθημερινά μέσα σ’ ένα μεγάλωμα μιας οικογένειας  και μέσα σ’ αυτό ζεις διαφορετικές φάσεις. Άλλη φάση όταν γεννιέται, άλλη όταν τρώει το πρώτο του γεύμα, άλλη όταν αρχίζει να περπατάει, άλλη όταν αρχίζει και χτίζει τον κώδικα επικοινωνίας του κλπ. Ζεις τα στάδια αυτά ανακαλύπτοντας κάτι καινούριο και μέσα απ’ το καινούριο ανακαλύπτεις και το παλιό που’ χει να κάνει με το παιδί που είσαι εσύ.

Πόσο θεωρείς τελικά ότι άλλαξε η ζωή σου με την έλευση των παιδιών σου; Έχει επηρεάσει τη σχέση σου με τη σύζυγο σου;  

Δε νομίζω πως την επηρέασε γιατί η δική μας περίπτωση ήταν μια… γρήγορη περίπτωση. Πήγαμε με ταχύτατους ρυθμούς, οπότε δεν υπήρχε σχέση πριν για να την συγκρίνεις με το μετά. Πάντως, σίγουρα αποκόπτεσαι απ’ το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και ξαφνικά ο κόσμος που σε περιτριγυρίζει γίνεται πιο μικρός. Δε βγαίνεις τόσο με τους φίλους σου για ποτό, ίσως να προτιμάς άλλα ζευγάρια με παιδιά γιατί έχεις άλλες προτεραιότητες. Και πρέπει να τις υπερασπιστείς. Οφείλεις να σεβαστείς τον παιδικό τους κόσμο. Δεν μπορείς να τ’ αναγκάσεις να ζουν μόνο στον κόσμο των μεγάλων, άσχετα από το αν αυτά γοητεύονται απ’ αυτόν.

Όταν ήσουν μικρός υπήρχε κάποιος σούπερ ήρωας που ήθελες να μοιάσεις;

Αυτό άλλαζε κατά καιρούς. Για κάποια περίοδο ήταν ο μπαμπάς μου, για κάποια άλλη φανταστικοί ήρωες ή κινούμενα σχέδια. Αργότερα αυτοί οι ήρωες έγιναν άνθρωποι πραγματικοί και έγιναν τα δικά μου πρότυπα.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει ή προβληματίζει όντας πατέρας;

Κοίτα, δεν μπορώ να ζω με το φόβο για το μέλλον και να χάνω το παρόν. Θέλω να το απολαμβάνω, όσο και αν φαντάζει εγωιστική αυτή μου η σκέψη.  Δηλαδή 1-2 ώρες την ημέρα ασχολούμαι με το μέλλον και τις υπόλοιπες 22 με το παρόν. Το παρόν για μένα είναι το ζωτικό στοιχείο της ζωής. Το παρόν είναι αυτό που καταγράφει ζωή. Η νοσταλγία για το παρελθόν και ο φόβος για το μέλλον μου ακυρώνουν το παρόν. Θέλω να απολαμβάνω τη ζωή μου στον παρόντα χρόνο. Όλες αυτές μου οι σκέψεις συμπεριλαμβάνουν φυσικά και την οικογένειά μου.

Όταν γεννούσε η γυναίκα σου ήσουν μαζί της στην αίθουσα τοκετού; Αν ναι, πως ένιωσες; Θα προέτρεπες κι άλλους μελλοντικούς μπαμπάδες να το κάνουν;

Δεν μπορούσα να είμαι στην αίθουσα του τοκετού. Είναι θέμα προσωπικότητας το αν θα επιλέξεις να είσαι εκεί. Επίσης παίζει ρόλο το αν η γυναίκα σου θα γεννήσει φυσιολογικά ή όχι. Πάντως ένας μέλλοντας πατέρας θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά με τον εαυτό του πριν το αποφασίσει και πραγματικά να ξέρει πως αυτό δεν θα τον σοκάρει και δεν θα τον τρομάξει. «Χαριτωμενιές» δεν κάνουμε με αυτά. Αν έχει πλήρη συνείδηση, τότε να το κάνει.

Τι λένε τα παιδιά σου όταν σε βλέπουν στην τηλεόραση; 

Δε λένε και πολλά. Η αλήθεια είναι πως συνήθισαν να με βλέπουν από μικρή ηλικία οπότε δεν εντυπωσιάζονται ιδιαίτερα. Τους φαίνεται φυσιολογικό.

Το να είσαι ηθοποιός σημαίνει μεταξύ άλλων και πολλές ώρες πρόβας και άτσαλα ωράρια εργασίας. Έχεις υποδυθεί ρόλους για χάρη των παιδιών σου;

Εδώ τίθεται ένα τεράστιο δίλλημα. Μακάρι να μας είχε δώσει ο Θεός ένα manual με οδηγίες χρήσης. Σε μία κοινωνία που δεν έχει οικογενειακή παιδεία καλούμαστε να συνδυάσουμε την οικογένεια με την εργασία. Απαιτούνται πολλές θυσίες. Πρέπει να βρεις τρόπο να ισορροπήσεις σε αυτό το δύσκολο ισοζύγιο που είναι δύσκολα μαθηματικά. Ειδικά για τις γυναίκες είναι ακόμα πιο δύσκολο. Δεν ξέρεις πως να το χειριστείς. Αυτός είναι ο πιο δύσκολος αγώνας που έχει να αντιμετωπίσει μια οικογένεια. Η επιβίωση και η σωστή διαπαιδαγώγηση.

Πες μας κάτι που σου αρέσει να κάνεις με τα παιδιά σου.

Οποιαδήποτε δραστηριότητα μ’ αρέσει. Δεν έχω μενού. Απ’ το πιο απλό, το ότι κάθεσαι να φας με τα παιδιά σου μέχρι να παίξεις. Απλά αγαπώ την συνεύρεση. Το ότι έχω χρόνο και τον περνάω μαζί τους. Και αυτός είναι όσο γίνεται ποιοτικός.

Τι τύπος μπαμπά είσαι; «Κακομαθαίνεις» τα παιδιά σου;

Δεν το ξέρω αυτό. Εγώ κάνω ότι νομίζω. Οι «απ’ έξω» κρίνουν με τα δικά τους κριτήρια. Αυτό είναι υποκειμενικό. Ο καθένας κρίνει με τα δικά του πρότυπα.

Εμείς εδώ στο superdad θέλουμε να λέμε ότι είναι άλλο να είσαι πατέρας και άλλο να είσαι μπαμπάς. Πόσο τελικά δύσκολο ή εύκολο είναι το να είσαι μπαμπάς; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς με άλλους νέους ή μελλοντικούς μπαμπάδες;

Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Το μόνο που θα’ θελα να πω στους μέλλοντες μπαμπάδες είναι να σιγουρευτούν πως το θέλουν πολύ. Να μην το κάνουν από καπρίτσιο, λέγοντας «Αχ θέλω ένα παιδάκι δίπλα μου». Αυτό που λέω είναι πως πρέπει να υπάρχει συνείδηση. Εγώ ας πούμε, χωρίς να το καταλάβω ήμουν έτοιμος. Βέβαια, απέκτησα παιδιά και στα 37 μου, οπότε σίγουρα αυτό παίζει το ρόλο του. Η αλήθεια είναι πως έρχονται εποχές που δεν αφήνουν περιθώρια για καπρίτσια. Γιατί θα χρειαστεί πολύς αγώνας και σ’ αυτόν τον αγώνα δεν έχουμε πολλά περιθώρια να βαρυγκωμούμε.

Φωτογραφία © Φάνης Μουρατίδης