Η αυτοεκτίμηση είναι οικογενειακή υπόθεση…

2

Οι γονείς πρέπει να πιστεύουμε πως είμαστε αξιόλογοι άνθρωποι, για να μεγαλώσουμε αξιόλογα παιδιά…

γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα

Η «γιαγιά της οικογενειακής θεραπείας», Αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir, το θέτει απλά και σωστά: Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη. Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να έχουν αυτοεκτίμηση. Να είναι σίγουροι πως μπορούν να τα καταφέρουν και μπορούν να δώσουν τα κατάλληλα εφόδια στα παιδιά τους, όποια είναι αυτά κατά την δική τους κρίση. Να είναι σίγουροι για κάθε βήμα που κάνουν, ώστε να αναθρέψουν τα παιδιά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Όταν οι ίδιοι οι γονείς αισθάνονται ενοχές, όταν νιώθουν πως κάνουν περισσότερα λάθη παρά σωστά, η αυτοεκτίμηση τους μειώνεται. Θεωρούν ότι δεν είναι επαρκείς ως γονείς. Σ’ αυτήν την περίπτωση είναι δύσκολο να διδάξουν στα παιδιά τους να έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, εφόδιο πολύ σημαντικό για την μετέπειτα ζωή τους.

Τα παιδιά – εκτός από αγάπη και επικοινωνία – είναι απαραίτητο να γνωρίζουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Ότι είναι ικανά. Όταν ακούν περισσότερες φορές την λέξη «μη», από την λέξη «προσπάθησε», δεν ξέρω πως περιμένουν οι γονείς, αυτά τα παιδιά, να βρουν το θάρρος να κάνουν βήματα στη ζωή τους, μόνα τους. Το «μη» δε διδάσκει τίποτε. Πρέπει να εξηγείς τις συνέπειες μιας πράξης και να αφήνεις το παιδί να επιλέξει, όπου αυτό είναι εφικτό. Αυτό δε σημαίνει ότι ο γονιός θα το αφήσει να πηδήξει από το μπαλκόνι, για να καταλάβει ότι, εφόσον δεν έχει φτερά ή δεν είναι ο σούπερμαν, θα πέσει και θα γκρεμοτσακιστεί. Μπορείς όμως να μην τρέχει σαν υστερικός από πίσω του στην παιδική χαρά, φωνάζοντας «μηηηηηη», σε κάθε τι που κάνει. «Μη, θα πέσεις», «μη τρως χώμα», «μη πηγαίνεις σε αυτή την τσουλήθρα, θα χτυπήσεις».

Ε, και; Τι θα γίνει αν χτυπήσει; Μήπως ο γονιός θα είναι από πίσω του μια ζωή; Σε ποια ηλικία θα μάθει στο παιδί του πως καθετί που επιλέγει να κάνει ή να μην κάνει, έχει συνέπειες; Πότε θα του μάθει να πιστεύει στον εαυτό του και τις δυνατότητες του; Γιατί αυτά, δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη. Αποτελούν βιώματα.

Αυτοεκτίμηση είναι η γνώση ότι αξίζω, ότι μπορώ. Δεν είναι η ενίσχυση του εγώ ενός παιδιού: «ο καλύτερος, ο ομορφότερος, ο εξυπνότερος, ο πρώτος σε όλα».

Ο κάθε γονιός, εννοείται πως βλέπει το παιδί του ως όλα τα παραπάνω. Δεν μπορεί όμως η κοινωνία να γεμίσει με παιδιά που αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους ως τον καλύτερο. Αυτό δεν είναι αυτοεκτίμηση, είναι αλαζονεία.

Οι γονείς πρέπει να πιστεύουμε πως είμαστε αξιόλογοι άνθρωποι, για να μεγαλώσουμε αξιόλογα παιδιά. Πρέπει να πιστεύουμε πως κάθε μέλος της οικογένειας αξίζει και να είμαστε υπερήφανοι και σίγουροι για την οικογένειά μας. Πρέπει να εκτιμούμε το κάθε μέλος της ξεχωριστά γι’ αυτό που είναι και να μαθαίνουμε ο ένας σ τον άλλο να εκτιμά τον εαυτό του, όποιος κι αν είναι αυτός.

Τέλειες οικογένειες, τέλειοι γονείς και τέλεια παιδιά δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό δεν είναι απαραίτητο να τα κάνουμε όλα τέλεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε με αγάπη

family-shadows-sunset1

Πηγή: eyedoll.gr