Δεν δέθηκα με το μωρό αμέσως… Η εμπειρία της πατρότητας για μένα ήταν συγκλονιστική αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολη. Αγάπησα το μωρό από την πρώτη στιγμή που το είδα. Όμως οι πρώτοι μήνες, για να είμαι ειλικρινής, ήταν απλή προσαρμογή. Εκείνο ήταν τόσο εξαρτημένο και εγώ από τη μια τόσο ανίδεος και από την άλλη, δεν ένιωθα αυτό το ενστικτώδες συναισθηματικό δεσμό με το παιδί που ένιωθε η μητέρα του.
Πέρασα τους πρώτους έξι μήνες προσπαθώντας να μάθω τα πάντα, πώς να το κρατάω, πώς να το κοιμίζω, πώς να το ταΐζω, πώς να του αλλάζω πάνα. Εγώ δεν είχα παίξει ποτέ με κούκλες… μου ήταν όλα καινούρια! Πραγματικά το ευχαριστήθηκα, ήταν ένα συναρπαστικό ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις, όμως αν η γυναίκα μου μια μέρα ερχόταν και μου έλεγε ότι από δω και πέρα θα αναλάμβανε το μωρό η πεθερά μου, θα ήμουν κατενθουσιασμένος!!!
Ο χρόνος που περνούσα με το μωρό ήταν συναρπαστικός. Αν και ένιωθα χαμένος, με εξέπληττε το γεγονός ότι μου φαινόταν όλο αυτό φυσικό και όχι τρομαχτικό. Θυμάμαι το πρώτο βράδυ που πήραμε το μωρό στο σπίτι, η γυναίκα μου ήταν στο κρεβάτι και εγώ πέρασα 2 ώρες μόνος μαζί του. Ήταν λοιπόν μέσα στην καλαθούνα του, δίπλα μου, και άρχισε να ψιλοκουνιέται…. Τότε σκέφτηκα ότι το μωρό μου δεν έχει ακούσει ποτέ μουσική… και ότι εγώ θα έπρεπε να διαλέξω το πρώτο τραγούδι που θα άκουγε ποτέ στην ζωή του έξω από την κοιλιά της μαμάς του! Μεγάλη ευθύνη για μένα, όντας λάτρης της μουσικής, να δώσω το σωστό πρώτο μουσικό άκουσμα στο γιο μου! Ένιωθα ότι η απόφαση μου θα έπαιζε σημαντικό ρόλο ακόμα και στη διαμόρφωση του πεπρωμένου του! (Χαζομπαμπάς τελείως, το ξέρω!) Διάλεξα λοιπόν το ” Penny Lane ” από τους Beatles, φωτεινό και αισιόδοξο τραγούδι, σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης. Ήταν μια μαγική στιγμή για μένα…
Η γυναίκα μου άρχισε να φέρεται σα να έπαιρνε ναρκωτικά…. Μέχρι πριν έρθει το μωρό, ότι και να συνέβαινε το αντιμετωπίζαμε λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο. Εκπέμπαμε στο ίδιο μήκος κύματος. Μέτα όμως, τα συναισθήματά της έγιναν πιο ακραία. Όταν ήταν χαρούμενη τα μάτια της έλαμπαν, αλλά όταν συνέβαινε το παραμικρό στο παιδί, γέμιζαν με απέραντη αγωνία. Όταν αλλάζαμε το μωρό κι εκείνο έκλαιγε, εγώ σκεφτόμουν ότι είναι ένα μικρό, ασήμαντο αλλά αναπόφευκτο παρελκόμενο της κατάστασης, ενώ εκείνη πραγματικά αναστατωνόταν, σαν να χτυπούσε ένας συναγερμός μέσα της. Εγώ από την άλλη σκεφτόμουν «Ε όλα τα μωρά κλαίνε, θα του περάσει». Εκείνη ήταν απλά αλλού, σε άλλο μήκος κύματος. Την κοιτούσα και σκεφτόμουν: τι να αισθάνεται τώρα; Και μετά σκεφτόμουν τι να κάνω για να φερθώ όπως εκείνη θεωρεί σωστό… μεγάλο μπέρδεμα σας λέω. Εντάξει μην πανικοβάλλεστε (στους μπαμπάδες το λέω) όλα βρίσκουν τους παλιούς τους ρυθμούς κάποια στιγμή. Η γυναίκα σου δεν ακροβατεί συνέχεια στα δύο άκρα του συναισθηματικού φάσματος και επιστρέφει στον παλιό εαυτό της ( νομίζω ότι και για εκείνη είναι ανακουφιστικό αυτό).
Ναι, το παραδέχομαι, είχα άγχος ότι η γυναίκα μου θα αγαπάει το μωρό περισσότερο από μένα. Πάντα το σκεφτόμουν, από πριν καν παντρευτώ κι ας ακούγεται τρελό. Το έβλεπα να συμβαίνει γύρω μου, σε πολλές οικογένειες φίλων, τα παιδιά να αντικαταστούν το σύζυγο στα μάτια της μητέρας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό λένε από την αγάπη της μάνας για το παιδί της… Στην αρχή άκουγα την γυναίκα μου να βάζει το μωρό στο κρεβάτι και να του λέει: «Είσαι ότι πιο αγαπημένο σε ολόκληρο τον κόσμο, το ξέρεις;» Αλήθεια; Κι εγώ; Όσο αστείο κι αν σας ακούγεται μου πήρε καιρό να χωνέψω το δεν ήμουν ο μόνος άντρα στη ζωή της. Και με τον καιρό, όσο δενόμουν κι εγώ με το γιο μου, κατάλαβα προς μεγάλη μου ανακούφιση, ότι δε με αγαπούσε περισσότερο ή λιγότερο από το παιδί, απλά με αγαπούσε διαφορετικά!
Βαριέμαι τα παιδικά βιβλία! Μ’ αρέσει να πηγαίνουμε βόλτες με το μικρό ή να παίζουμε με τα αυτοκινητάκια. Αλλά να διαβάσω για εκατοστή φορά για την πεινασμένη σαρανταποδαρούσα, ναι το παραδέχομαι, το βαριέμαι αφάνταστα ενώ η γυναίκα μου κάθεται με τις ώρες!!!
Όλα άλλαξαν όταν το μωρό έγινε εννέα μηνών. Τη μια μέρα, το μωρό δεν έμοιαζε να ξέρει ποιος είμαι ούτε και να το νοιάζει. Αλλά το επόμενό απόγευμα που γύρισα από τη δουλειά, βρήκα το μωρό πάνω στο καρεκλάκι του να τρώει κι εκείνο με κοίταξε, μου χαμογέλασε πλατιά και άρχισε να κουνάει χέρια πόδια σαν τρελό! Με γνώρισε και μου έκανε χαρούλες!!! Ήταν εκπληκτικό αυτό που αισθάνθηκα! Τότε δέθηκα μαζί του ακόμα περισσότερο και μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι δεν είναι το μωρό μου, αλλά ο γιος μου!
Ονειρεύομαι το μέλλον με το γιο μου.
