“Επιστρέφοντας με το γιο μου από την απογευματινή μας βόλτα μπαίνουμε από μια μικρή καγκελόπορτα, την οποία συνηθίζω να κλείνω με μια βιρτουόζικη κίνηση του πίσω μέρους του ποδιού τη στιγμή που την προσπερνάμε -κάτι ανάμεσα σε άναμμα τσιγάρου από τον Τζέιμς Μποντ και τακουνάκι του Ρονάλντο.
γράφει ο Κ.Γ.Τ,
Σήμερα τον είδα να κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση και έμεινα λίγο άναυδος -χωρίς καμία κουκουβαγίστικη διάθεση ε! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς την αντέγραψε δεδομένου ότι δεν έχει οπτική επαφή με την κίνηση μου καθώς, όπως προείπα, αυτή πραγματοποιείται αφού έχουμε προσπεράσει την πόρτα.
Δεν ξέρω με τι να τρομάξω ευχάριστα και με τι να χαρώ τρομακτικά από αυτήν την πιστότητα αντιγραφής:
Με την ιδέα ότι το σημείο εκείνο της διπλής έλικας αντιγράφτηκε πιστά αν πρόκειται για εκ γενετής χαρακτηριστικό (πάντα είχα τη δαρβινιστική πεποίθηση πως οφείλουμε να χρησιμοποιούμε τα κάτω άκρα στον ίδιο βαθμό με τα άνω), ή με το βάρος τής ευθύνης για το γονέα αν πρόκειται για επίκτητο χαρακτηριστικό. Περίπτωση βέβαια κατά την οποία θα πρέπει να απαντήσω και στο ερώτημα: Πώς το είδε?
ΥΓ. Ε! και για να είμαι ειλικρινής (απελευθερώνοντας και το ορμέμφυτο της κουκουβάγιας που με δυσκολία συγκρατώ) το έκανε με λίγο πιο cool τρόπο…”
