Το ότι προσωπικά έχω μια μακρά ιστορία με τον γνωστό χαρακτήρα του Batman, σε ψυχολογικό και κοινωνιολογικό, δεν αφορά ετούτο το κείμενο. Είναι όμως μια σημαντική εισαγωγή για να αιτιολογήσω πως μεγαλώνω τα παιδιά μου ταυτίζοντας τα με στοιχεία ηρώων. Να, όπως η Batgirl!
γράφει ο Γιάννης Σπυριδάκης…
Η μικρή μου πριγκίπισσα στα 8 της χρόνια, μάθαινε πως η δύναμη βρίσκεται στο μυαλό και όχι στους μύες. Μάθαινε πως κανένας ήρωας δεν χρειάζεται να έχει υπερφυσικές δυνάμεις ή να έπαθε κάποια μετάλλαξη από ένα ατύχημα. Το μόνο που αρκεί, είναι να βάλεις πλάτη σε μία δύσκολη στιγμή κάποιου άλλου και να τον σώσεις.
Λίγες μέρες πριν, κάναμε την πρώτη μας βόλτα με το καινούριο μας κουτάβι. Καθώς προχωρούσαμε κάναμε μία μικρή στάση σε ένα στενό το οποίο ήταν γεμάτο από τα παιδάκια της γειτονιάς τα οποία αντιλαμβάνεστε ότι έπεσαν πάνω στο κουτάβι για να το χαϊδέψουν, ενώ εκείνο φοβισμένο προτιμούσε να είναι περισσότερο στην αγκαλιά μου.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένα από τα σκυλιά της γειτονιάς άρχισε να τρέχει με μανία προς το μέρος μας χωρίς μάλιστα κανείς να το καταλάβει. Η σκηνή που θα σας περιγράψω δεν κράτησε πάνω από σαράντα δευτερόλεπτα…
Αντιλήφθηκα την απειλή όταν λίγα μέτρα πριν πέσει με μανία πάνω στο κουτάβι μας, άρχισε να γαβγίζει επιθετικά, οπότε έβαλα την πλάτη μου και το αγκάλιασα για να το προστατέψω. Μέχρι και σήμερα, δεν ξέρω αν τελικά πρόλαβε να το γρατζουνίσει, ή απλά να το κουτουλήσει με δύναμη με την μουσούδα του, αυτό που εκείνη την στιγμή έγινε ήταν να σοκαριστεί τόσο πολύ ο μικρός μας φίλος που ενώ τον σήκωσα ψηλά αγκαλιά για να τον προστατέψω εκείνος τσιρίζοντας από πανικό με δάγκωσε αντανακλαστικά στο πρόσωπο. Σε εκείνα τα δευτερόλεπτα του πανικού, εγώ θυμάμαι να βλέπω τα αίματα που έσταζαν πάνω στην μπλούζα μου τα οποία και νόμιζα πως ήταν του κουταβιού, αποτέλεσμα του δαγκώματος που είχε υποστεί (κάτι που τελικά δεν είχε γίνει), τα παιδιά της γειτονιάς σκόρπισαν πανικόβλητα και η μικρή μου κόρη άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Σε εκείνο το σημείο και αφού βεβαιώθηκα πως το κουτάβι ήταν τουλάχιστον ζωντανό, κοίταξα την μικρή μου Batgirl. Είδε την ψυχραιμία του δικού μου προσώπου και παρά τον πανικό και το σοκ, αγκάλιασε την αδερφούλα της και με απόλυτη αυτοκυριαρχία της είπε με ύφος προστατευτικό: “‘ελα, μην στεναχωριέσαι. Εγώ είμαι εδώ. Πάμε με τον μπαμπά”. Τα παιδιά με ακολούθησαν προς το σπίτι υπό τις οδηγίες μου και ενώ το αίμα έσταζε, η μεγάλη αδερφή βοηθούσε την μικρή.
Στο σπίτι πια, όσο φρόντιζα την αιμορραγία μου η μεγάλη μου κόρη είχε αγκαλιά την αδερφούλα της και την παρηγορούσε, ενώ όταν ήμουν σε θέση να ασχοληθώ εγώ μαζί της, εκείνη έφυγε από κοντά της και αγκάλιασε το κουτάβι που ήταν ακόμα σε κατάσταση σοκ.
Η ώρα πέρασε. Η ματωμένη μπλούζα άλλαξε. Η πληγή έγινε πιο περιποιημένη. Τα δάκρυα στέγνωσαν. Και η ουρίτσα του κουταβιού άρχισε δειλά-δειλά να κουνιέται ξανά. Τότε πλησίασα την μικρή μου Batgirl. Την κοίταξα βαθιά στα μάτια και ανταπέδωσε εκείνο το βλέμμα. Τα είκοσι χρόνια συγγραφικής μου εμπειρίας δεν μπορούν να το περιγράψουν επακριβώς. Νομίζω πως αυτά τα δύο βλέμματα τα είχαν πει όλα, όμως εγώ ήθελα να την αγκαλιάσω και να της πω: “Είμαι πολύ περήφανος για σένα! Σε ότι έγινε σήμερα, στάθηκες ψύχραιμη για την αδερφούλα σου και μετά μου έδωσες χρόνο βοηθώντας με για να προσέξεις την μικρή και το κουτάβι μας, παρότι ξέρω πως κι εσύ φοβήθηκες. Θα γίνεις ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος”. Τότε, η μικρή μου Batgirl με αγκάλιασε πίσω και άφησε τα δάκρυα της να κυλήσουν ελεύθερα και εν αφθονία: “Φοβήθηκα κι εγώ μπαμπά”.
Η προχθεσινή επεισοδιακή μας μέρα, ήταν δύσκολη, αφήνοντας και μία πληγή στο πρόσωπο μου, όμως για μένα ήταν από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Ήταν μια σπουδαία δοκιμασία που κατέδειξε τι άνθρωπο μεγαλώνω. Έναν άνθρωπο που ίσως δεν γίνει ποτέ γιατρός ή δικηγόρος. Ίσως δεν γίνει ο… αστροναύτης και ο υπεράνθρωπος που κάθε γονιός ονειρεύεται για το παιδί του, όμως θα είναι ένας ήρωας! Ένας ήρωας που θα βάζει πλάτη στα δύσκολα, θα προστατεύει όσους χρειάζονται και θα μένει δυνατή για όσο κρίνει απαραίτητο. Αν αξιώθηκα με τέτοια ευλογία σαν γονιός, δηλώνω πλήρης!
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο στο οποίο και παραμένω ως σήμερα. Σπούδασα MIS (Management Information Systems) όπου και ήρθα σε επαφή με τους τομείς της επικοινωνίας και πληροφορίας καθώς και του προγραμματισμού, της οικονομίας, της διοίκησης και του management.
Κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία έχω εργαστεί μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη για περισσότερο από δύο χρόνια. Έχω ταξιδέψει εκτός από τις ΗΠΑ, στις Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Κωνσταντινούπολη, όπου και μελέτησα την κουλτούρα και την κοινωνία των λαών.
Συγγραφικά είμαι ενεργός επαγγελματικά και ερασιτεχνικά από το 2001 ενώ εδώ και πάνω από μία δεκαετία είμαι ενεργός blogger στο yannidakis.net για το οποίο έχω λάβει και πιστοποίηση από το Υπουργείο Παιδείας.
Είμαι πατέρας μίας “πριγκίπισσας” Δέσποινας από το 2011 ενώ από το 2014 η αδερφή της Δήμητρα, είναι το μικρό μου “αστεράκι“. Σκοπός μου δεν είναι να τους προσφέρω ύλη και γνώση, μα εμπειρίες, ερεθίσματα και πολλά “δημιουργικά σπρωξίματα” για το δικό τους εύπλαστο αύριο. Από εδώ, θα διαβάζετε τις… μεθόδους μου!”
