Τη θερινή ησυχία της γειτονίας, την έσπασε το πρώτο κουδούνι! Παιδάκια χαρούμενα, παιδάκια νυσταγμένα, παιδάκια φοβισμένα και παιδάκια βαριεστημένα, μαζεύτηκαν ξανά στο σχολείο. Μαζί τους και οι γονείς. Οι έμπειροι αλλά και οι πρωτάρηδες, με τα πρωτάκια τους. Σαν κι εμένα καλή ώρα…
γράφει ο Χρίστος Σμπώκος
Όσο πλησιάζαμε στην πόρτα ένα παράξενο σφίξιμο στο στομάχι με ζόριζε. Πόσα χρόνια είχα να βρεθώ σε μία σχολική αυλή, με τόσα μικρά παιδιά… Πολλά! Από όταν ήμουν εγώ στη θέση τους! Πάνε 30 χρόνια από τη δική μου «πρώτη». Τότε δεν είχα κανένα σφίξιμο βέβαια. Ήμουν από τα παιδιά που θεώρησαν ευτυχή εξέλιξη ότι θα βρεθούν σε ένα μέρος γεμάτο παιδιά και αυλή για παιχνίδι. Σήμερα τι με έπιασε;
Θα σου πω τι με έπιασε. Η ανασφάλεια και το άγχος του γονιού. Κάθε βήμα και μία σκέψη, ένα ερωτηματικό. Τον έχω προετοιμάσει καλά για να ανταπεξέλθει; Του έχω δώσει συμβουλές που τον βοηθούν; Λες να τον έχω αγχώσει; Τι πρέπει να κάνω; Τη λίστα με τα σχολικά πότε να τη φέρω; Τσάντα με ροδάκια ή πλάτης; Μήπως το ολοήμερο τον κουράζει; Θα διαβάζει ευχαρίστως ή θα έχουμε δράματα; Με τα μεγάλα παιδιά πώς θα τα πάει, λες να τρομάξει; Κι αν κανένα παιδί τον κοροϊδέψει; Είναι σκληρά τα παιδιά. Ωχ! Κι αν ο δικός μου κοροϊδέψει κάποιο παιδί; Θα τα πάει καλά με τη δασκάλα; Φίλους, θα αποκτήσει φίλους ή θα ζοριστεί, έτσι κλειστός που είναι σαν τον πατέρα του;
Βήμα- βήμα, σκέψη- σκέψη, φτάσαμε. Μπήκαμε στο προαύλιο. Εγώ έκανα τον άνετο. Εκείνος μαγκωμένος και αμήχανος. Από τους πρώτους φτάσαμε, δεν έχει πολλά πρωτάκια ακόμα. Σιγά σιγά εμφανίζονται γνώριμες φατσούλες από το νηπιαγωγείο. Η αμηχανία και το μάγκωμα φεύγουν ως δια μαγείας από το μικρό. Κι αρχίζει το παιχνίδι και το τρέξιμο. Ουφ…
Πέρασε ο αγιασμός, τέλειωσε η ενημέρωση. Από αύριο όλοι κανονικά, με τις τσάντες και το πρόγραμμα μας. Αρχίζουν τα δύσκολα. Για να δούμε! Η υπόλοιπη μέρα όλη αφιερωμένη στο παιδί. Βόλτα και παιχνίδι. Τρεις προπονήσεις σερί έκανε ο άτιμος στο ποδόσφαιρο, αλλά χαλάλι. Να ξεδώσει. Από αύριο κανονικά σχολείο…
Την επομένη, το σφίξιμο πάλι εκεί. Πώς θα του φανεί; Φτάνουμε στην είσοδο. Δεκάδες αγχωμένοι γονείς να δίνουν οδηγίες και τελευταίες κατευθύνσεις σε νυσταγμένα και παραζαλισμένα μαθητάκια που δεν έχουν ιδέα τι τα περιμένει. Μόνο ότι μέσα θα βρουν τους φίλους τους. Αποφασίζω, σε μία έκλαμψη της στιγμής, να μην του πω τίποτα από τα άπειρα που σκέφτομαι ότι «δεν πρέπει να ξεχάσει». Μπαίνει, αφήνει τσάντα, χαιρετάει από μακριά και εξαφανίζεται στην αυλή τρέχοντας με τους φίλους του.
Οι άλλοι γονείς γύρω δε λένε να ξεκολλήσουν από την είσοδο. Χαιρετάνε και ξαναχαιρετάνε και δίνουν οδηγίες και φιλιά! Μήπως είμαι ανεύθυνος; Κοιτάω μέσα να δω τι κάνει. Δεν έχει ρίξει ούτε ματιά στην πόρτα. Και κάπου εκεί ηρεμώ. Μπήκε σχολείο και ασχολείται με αυτό. Χωρίς δεύτερες σκέψεις ή άγχος να χαιρετήσει δέκα φορές τον πατέρα του. Είναι μαθητής τώρα. Το απόγευμα θα είναι ξανά παιδάκι μου.
Ώρα να γίνω κι εγώ εργαζόμενος. Και απόγευμα θα μου τα πει τα νέα και τις εντυπώσεις του… Να, χτύπησε και το πρώτο κουδούνι, πάω να φύγω!
Ο Χρίστος (με ι, ναι) Σμπώκος είναι ένας από τους πολλούς κρητικούς της Αθήνας. Πάνω από όλα είναι (παν)ευτυχής μπαμπάς από τον Αύγουστο του 2013 όταν μια Τρίτη και 13 έγινε για αυτόν η αγαπημένη του μέρα. Εργάζεται στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων, αφού πέρασε παλιότερα κι από το ποδόσφαιρο. Ως περήφανος full time dad πια εκπαιδεύεται καθημερινά για να γίνει superdad!
