Η γονεϊκότητα είναι ένα ατέρμονο ταξίδι συγκρίσεων, ενοχών και κριτικής. Αλλά τελικά δεν είσαι μόνος σε αυτό το ταξίδι…
Όταν δεν τα καταφέρνουμε καλά, αισθανόμαστε τύψεις. Και παρόλο που δε μας αρέσει να μας κάνουν κριτική, λίγο πολύ όλοι μας ασκούμε κριτική σε άλλους γονείς όταν αυτοί δεν τα καταφέρνουν καλά. Και ενώ δε μας αρέσει να μας συγκρίνουν, τελικά συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με εκείνους τους ίδιους γονείς που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν – ή καλύτερα είναι απρόθυμοι να δεχθούν – πως βιώνουν ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις και αντιμετωπίζουν τις ίδιες δοκιμασίες με εμάς και όλους τους υπόλοιπους γονείς.
Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε τους πάντες γύρω μας ως ανταγωνιστές, γονείς και μη, ακόμα και τους ίδιους τους συντρόφους μας και την οικογένεια μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που χρησιμοποιούμε ακραία γλώσσα και συμπεριφορές στην προσπάθεια μας να ανταποκριθούμε σε μη ρεαλιστικά πρότυπα και υπερβολικές προσδοκίες. Δεν είναι λίγες οι φορές που με αυτόν τον τρόπο αποξενωνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Αυτό που τελικά πρέπει όμως να κάνουμε ως γονείς είναι πρώτα να αποδεχτούμε τις κοινές παραδοχές και γενικεύσεις και έπειτα αντί να τις αφήνουμε να μας απομακρύνουν, να τις εκμεταλλευτούμε ώστε να συσπειρωθούμε σε ένα κοινό στόχο. Τα παιδιά μας!
Κανένας δεν έχει ιδέα τι κάνει.
Όλοι χρειάζονται συμβουλές αλλά όλοι μισούν τις συμβουλές που τους δίνουν οι άλλοι. Όλοι αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνουν οι άλλοι, αλλά τελικά όλοι τα καταφέρνουν. Όλοι αναρωτιούνται πώς επιβιώνουν οι άλλοι, αλλά όλοι τελικά επιβιώνουν. Όλοι ψάχνουν εκείνη τη μαγική μέθοδο αλλά τελικά όλοι περιμένουν την κατάλληλη ηλικία για να την εφαρμόσουν. Όλοι συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει τελικά μαγική μέθοδος και όλοι πάνε παραπέρα.
Κανένας δεν είναι τέλειος.
Όλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Ένα βήμα τη φορά. Όλοι έχουν καλές και κακές στιγμές. Όλοι χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας που και που. Όλοι χρειάζονται έναν ώμο να κλάψουν. Όλοι χρειάζονται να ξεφεύγουν μια στις τόσες.
Όλοι οι γονείς έχουν περάσει αυτά που έχεις περάσει και εσύ.
Όλοι αντιμετωπίζουμε παρόμοιες καταστάσεις αλλά πάντα θεωρούμε ότι η δική μας είναι διαφορετική. Όλοι σιχαίνονται την κριτική, αλλά τελικά όλοι κάνουμε κριτική σε άλλους: «εμείς θα τα καταφέρναμε καλύτερα». Αλλά υπάρχουν και φορές που δεν τα καταφέρνουμε. Αλλά ορκιζόμαστε να τα πάμε καλύτερα την επόμενη φορά. Και τα καταφέρνουμε. Επιβιώνουμε. Για λίγο. Όλοι κουραζόμαστε. Και όλους μας παίρνει από κάτω κάποιες φορές.
Όλοι κάνουν λάθη. Ειδικά οι γονείς.
Όλοι αποτυγχάνουμε κάποιες φορές. Και όλοι απλά έχουμε σταθεί τυχεροί κάποιες άλλες. Όλοι έχουμε κάνει πράγματα που έχουμε μετανιώσει. Όλοι κάνουμε λάθη. Και όλοι αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος. Όλοι έχουμε ένα εκατομμύριο ιδέες για το πώς να το κάνουμε καλά, αλλά τελικά η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα το τι κάνει.
Στην τελική είμαστε όλοι γονείς.
Όλοι είναι ειδικοί και κανείς δεν ξέρει τίποτα. Κανείς δεν έχει τις απαντήσεις κι όμως όλοι κουτσά στραβά τα καταφέρνουν. Και κανείς δε βγαίνει αλώβητος από αυτή τη δοκιμασία, εκτός ευτυχώς από τα παιδιά μας (ας ελπίσουμε). Διότι πίσω από όλες τα αγωνίες, την αυτοκριτική και τις αμφιβολίες, τις συμβουλές και τις μεθόδους, τις λύσεις και τις τεχνικές, στις οποίες καταφεύγουμε κατά καιρούς ως γονείς στην προσπάθεια μας να γίνουμε οι καλύτεροι γονείς του κόσμου, πίσω λοιπόν από την αποτυχία μας να φτάσουμε σε ένα τέτοιο παράλογο ουτοπικό στόχο, τα παιδιά μας ξέρουν ότι προσπαθούμε. Και ξέρουν ότι τα αγαπάμε. Και πολλές φορές (όχι πάντα αλλά τις περισσότερες) αυτό είναι το το μόνο που αρκεί. Επομένως, χαλαρώστε….
Είμαστε μαζί σε αυτό, είμαστε μαζί σε όλα. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα.
Τουλάχιστον μέχρι να γίνουν 18…
Πηγή: Huffington Post