Η Παιδιατρική είναι ταχέως εξελισσόμενη επιστήμη. Ο γιατρός που τελειώνει την ειδικότητά του δε μπορεί να μείνει σε όσα έμαθε, γιατί 20 με 40% του περιεχομένου της Παιδιατρικής ανανεώνεται ανά δέκα χρόνια, χάρις σε πλήθος νέων ερευνών που δημοσιοποιούνται ανά τον κόσμο.
Ο παιδίατρος λοιπόν έχει ανάγκη συνεχούς ενημέρωσης και επανεκπαίδευσης.
Δύο είναι οι σημερινοί τρόποι για να διατηρήσει ο γιατρός την επαφή του με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και για να κρατήσει την ιατρική του πράξη και τη φροντίδα των ασθενών του σύμφωνη με την επιστημονική αλήθεια της εποχής του: ο πρώτος είναι μέσα από τα ιατρικά συνέδρια και σεμινάρια. Ο δεύτερος είναι μέσα από μετεκπαιδευτικό υλικό για ανάγνωση – στα ιατρικά περιοδικά και το διαδίκτυο.
Ο πρώτος τρόπος πάσχει τραγικά στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολλά θέματα, αλλά θα σταθώ στο οικονομικό μέρος του πράγματος. Κάθε χρόνο διοργανώνεται το συνέδριο της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρίας. Ενδιαφερθήκαμε κι εγώ με τη γυναίκα μου να συμμετάσχουμε στο φετινό.
Το συνέδριο γίνεται φυσικά τους καλοκαιρινούς μήνες και σε «ανεβασμένο», τουριστικό προορισμό, φέτος λοιπόν ορίστηκε να γίνει στη Μύκονο.
Το οικονομικό κόστος για τον καθένα μας – εγγραφή, αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχείο, διαβίωση κλπ – είναι πάνω από 1500 ευρώ.
Αν προσθέσεις και το γεγονός ότι ως ιδιώτης και λόγω της απουσίας σου θα χάσεις επισκέψεις μιας εβδομάδας αξίας 500 ευρώ, συμπεραίνεται ότι, για να παρακολουθήσει ένας έλληνας παιδίατρος την ετήσια ενημέρωση του συλλόγου του, πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του 2000 ευρώ.
Για ένα ζευγάρι όπως εμείς 4000 ευρώ. Επειδή δυστυχώς δεν είμαστε μόνο παιδίατροι αλλά και άνθρωποι με μικρά παιδιά που δε μπορούμε να τα αφήνουμε συνεχώς πίσω μας, αν τα παίρναμε μαζί μας θα φτάναμε τα 5000 ευρώ.
Πως μπορούμε να βρούμε αυτά τα χρήματα; Εδώ το κενό έρχονται να καλύψουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Αντιπρόσωποι βρεφικών γαλάτων σε σκόνη και εμβολιαστικών σκευασμάτων μας προσεγγίζουν προσφέροντας μέρος ή και ολόκληρο το κόστος του συνεδρίου, ανάλογα με την «σημαντικότητά» μας, ανάλογα δηλαδή με τον αριθμό «πωλήσεων» που κάνουμε.
Πιο απλά, αν είμαι πιστός σε μια εταιρία και προωθώ στους γονείς – εις βάρος του μητρικού θηλασμού – πολλά κουτιά γάλακτος σε σκόνη, η προσφορά μεγαλώνει. Όσοι από εμάς είναι ακόμα νέοι, με μικρό «πελατολόγιο», μικρής «σημασίας» ή που εναντιώνονται στον τρόπο που λειτουργεί το όλο πράγμα, φυσικά και δεν έχουν καμία τύχη να παρακολουθήσουν ένα ελληνικό ιατρικό συνέδριο.
Να πω επίσης ότι όλα τα συνέδρια στην Ελλάδα γίνονται σε ημέρες αργίας όπως σαββατοκύριακα. Δηλαδή ένας ιδιώτης, για να μπορέσει να ενημερωθεί για την επιστήμη του, πρέπει να κόψει από τον ελεύθερό του χρόνο ή από τη φροντίδα των παιδιών του, τα οποία έτσι και αλλιώς δε βλέπει καθόλου μέσα στην εβδομάδα.
Τι γίνεται στο εξωτερικό; Δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους γιατρούς διεθνώς; Φυσικά και όχι. Στη Μεγάλη Βρετανία σε κάθε γιατρό δίνεται από την πολιτεία ένα ετήσιο χρηματικό ποσό που αφορά αποκλειστικά την μετεκπαίδευσή του.
Εκείνος επιλέγει σε ποια συνέδρια θα πάει και λαμβάνει αντίστοιχα μόρια συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης. Αυτό γίνεται για κάθε γιατρό, από τον πιο μικρό ειδικευόμενο έως τον καθηγητή πανεπιστημίου.
Τα περισσότερα ιατρικά σεμινάρια διεξάγονται τις καθημερινές και οι συμμετέχοντες λαμβάνουν εκπαιδευτική άδεια – με πληρωμή – από τη δουλειά τους. Πήρα μέρος σε δεκάδες συνέδρια στο Λονδίνο και δε χρειάστηκε να σπαταλήσω ούτε ένα Σάββατο από το χρόνο μου.
Η επαφή τέλος με τους φαρμακευτικούς αντιπροσώπους είναι ελάχιστη και διατηρείται σε επιστημονικά και ενημερωτικά πλαίσια, όχι στο στυλ του «σου δίνω τόσα αν πουλήσεις τόσα» που γίνεται εδώ. O σφιχτός εναγκαλισμός της ιατρικής εκπαίδευσης με τις φαρμακευτικές εταιρίες αποτελεί θεμελιώδες πρόβλημα για το σύστημα υγείας μας.
Για τον απλό, νέο γιατρό απομένει ο δεύτερος τρόπος ενημέρωσης: τα ιατρικά περιοδικά και το διαδίκτυο. Ευτυχώς που σήμερα η καινούργια γνώση κυκλοφορεί τόσο άνετα, αφιλοκερδώς και άμεσα στις λεωφόρους του διαδικτύου που κανένας Καθηγητής πανεπιστημίου δε μπορεί πια να την κρατήσει κρυμμένη, προσφέροντάς την μόνο στους «εκλεκτούς» του, τους «γεσμεν» του και στο ιατρικό κατεστημένο που απλώνει χωρίς φόβο και πάθος το χεράκι για να αρπάξει από το καζάνι των φαρμακευτικών εταιριών, υπηρετώντας εκείνες, πολλές φορές εις βάρος της υγείας των ασθενών του.
Στέλιος Παπαβέντσης ΜRCPCH DCH IBCLC 2010
Το άρθρο διαβάσαμε στο pediatros-thes.gr – έχει παλιά ημερομηνία δημοσίευσης
