Φωτογραφία © Χρήστος Τσουμπλέκας (www.tsoumplekas.gr)
Έχω μια περίεργη συνήθεια. Βασικά έχω πολλές περίεργες συνήθειες, αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό τώρα, γιατί αν σας τις πω όλες, μπορεί ξαφνικά να χτυπήσει το κουδούνι μου, να κοιτάξω το ματάκι και να δω κάτι τύπους στα άσπρα να κρατάνε ένα ζουρλομανδύα…
γράφει ο Κωνσταντίνος Μητρούδης
Όταν λοιπόν υποπίπτει στην προσοχή μου μια οδός, που δεν ξέρω σε ποιον ή σε τι αναφέρεται, πρέπει οπωσδήποτε να το μάθω, όσο γίνεται πιο γρήγορα και μέχρι να γίνει αυτό, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Την περασμένη εβδομάδα χρειάστηκε να πάω στου Παπάγου, στην οδό Σωρανού του Εφεσίου.Το γιατί, θα σας το πω στο τέλος. Ποιος είναι όμως αυτός με το αστείο όνομα;
Ψάχνοντας γι’ αυτόν τον Σωρανό, έμαθα πως ήταν γιατρός και μάλιστα χαρακτηρίστηκε ο μεγαλύτερος γυναικολόγος της αρχαιότητας. Τον Ασκληπιό, τον Ιπποκράτη ακόμα και τον Γαληνό, τους ξέρουμε, τους έχουμε έστω ακουστά. Προσωπικά, τον Σωρανό, πρώτη φορά τον άκουγα. Μέχρι και τον 16ο αιώνα λέει, η προσφορά του στη μαιευτική, τη γυναικολογία και την εμβρυολογία, θεωρούνταν αξεπέραστη χωρίς να έχει σημειωθεί καμία ουσιαστική πρόοδος. Ο Σωρανός, εργάστηκε στη Ρώμη περί το 100 μ.Χ. επί Τραϊανού και Αδριανού. Σε μια εποχή που οι γιατροί δε θεωρούσαν αναγκαίες τις γνώσεις ανατομίας, δεν ασχολούνταν με τις ανάγκες του κάθε ασθενούς ξεχωριστά και οι θεραπείες ποίκιλλαν, από μαντζούνια μέχρι ιατρομαντεία και θαυματουργία, ο Σωρανός πίστευε στην επιστημονική κατάρτιση των γιατρών, πρότεινε θεραπείες με βάση την ανθρώπινη συμπεριφορά, επιδεικνύοντας κατανόηση και ευαισθησία στις ανάγκες των ασθενών και πιστεύοντας πως η ψυχολογική τους κατάσταση παίζει σημαντικό ρόλο στην ίασή τους, κάτι που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και τον έκανε διάσημο για τις μεθόδους του.
Ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκε με τους φρενοβλαβείς, ενώ, μεταξύ άλλων, έγραψε ένα ετυμολογικό λεξικό των μερών του σώματος και δοκίμια περί της ψυχής. Οι οδηγίες προς τις μαίες και τις μητέρες και οι κανόνες στο έργο του «Περί γυναικείων παθών», παραμένουν κατά βάση ίδιες μέχρι και σήμερα. Τονίζει σ΄αυτό, ότι η γυναίκα που θα φροντίζει το βρέφος, εκτός από τη σωματική υγεία θα πρέπει να είναι σώφρων, να απέχει από ακολασίες, να είναι ευαίσθητη και στοργική και να προσφέρει τις φροντίδες αγογγύστως. Να έχει ήπιο χαρακτήρα, διότι οι ευερέθιστες νευριάζουν και επειδή δεν μπορούν να σταματήσουν το κλάμα του μωρού τα πετάνε από τα χέρια τους ή τα ταρακουνάνε επικίνδυνα. Να μην είναι δεισιδαίμων και θρησκόληπτη για να μη θέσει σε κίνδυνο το μωρό. Να αγαπάει την καθαριότητα, ώστε να το αλλάζει συχνά και να είναι το μωρό καθαρό, για να μη μένει ξάγρυπνο από τα τσουξίματα ή να παθαίνει διάφορες πληγές.
Ακόμη, ο Σωρανός τονίζει ότι καλό είναι η τροφός να είναι Ελληνίδα για να εθιστεί το βρέφος στην καλύτερη από όλες τις γλώσσες, δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σημασία στη γλωσσική επικοινωνία του βρέφους για την ψυχοπνευματική του ανάπτυξη. Επίσης, συμβουλεύει όπως η θηλάζουσα κάνει φωνητικές ασκήσεις, λουτρό, να τρώει εύγεστα φαγητά, να διασκεδάζει («τη διαχύσει της ψυχής» όπως γράφει) και να γυμνάζεται εφ’ όσον μπορεί. Και όλα αυτά που θα κάνει η θηλάζουσα θα επιφέρουν μία αναζωογόνηση σε όλο το σώμα και κατ’ ακολουθία στους μαστούς. Σωστή και διαχρονική η παρέμβαση του Σωρανού πως στη λειτουργία παραγωγής του γάλακτος κατά το θηλασμό, συμμετέχουν και ψυχολογικοί παράγοντες, τους οποίους θα πρέπει να γνωρίζουν οι γιατροί και οι μαίες για να βοηθηθεί η θηλάζουσα ώστε να διατηρηθεί ο θηλασμός και η διατροφή του βρέφους. Μάλιστα, ο Σωρανός, με έμφαση τονίζει ότι παρά τη μείωση του γάλακτος θα πρέπει να συνεχίζεται ο θηλασμός, διότι το ερέθισμα του θηλασμού φέρνει σιγά-σιγά περισσότερο γάλα.
Γιατί όμως πήγα στην οδό Σωρανού του Εφεσίου στου Παπάγου; Εκεί εδρεύει η Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών, όπου δωρίζεται και κρυοκαταψύχεται το αίμα που παραμένει στον ομφάλιο λώρο και τον πλακούντα, αμέσως μετά τη γέννηση ενός παιδιού. Τα κύτταρα που προέρχονται από αυτό, χρησιμοποιούνται κυρίως για μεταμοσχεύσεις σε ασθενείς με σοβαρά νοσήματα του αίματος και κυρίως λευχαιμίες, αυτοάνοσα νοσήματα, κλπ. Η δωρεά αποτελεί κυριολεκτικά δώρο ζωής σε οποιονδήποτε έχει ανάγκη, παιδί ή ενήλικα και όχι του νεογέννητου παιδιού μας, το οποίο σε περίπτωση που νοσήσει στο μέλλον, δεν έχει προτεραιότητα στη λήψη μοσχεύματος, ενώ η λήψη είναι εύκολη και ακίνδυνη για το νεογνό και τη μητέρα και δε διαρκεί πάνω από 5 λεπτά. Το ομφαλοπλακουντιακό αίμα και ο ομφάλιος λώρος, μετά τον τοκετό είναι άχρηστα και αν δε χρησιμοποιηθούν για δωρεά πετιούνται.
Μου πήρε λίγο να πείσω τη σύζυγό μου να μπούμε σ’αυτή τη διαδικασία, με αφορμή τη γέννηση του γιου μας. Η σύζυγός μου βέβαια, ακόμα δεν έχει καταπιεί το γεγονός ότι έχω γραφτεί εδώ και καιρό στο Εθνικό Μητρώο Δωρητών Οργάνων. Για κάποιον όμως, που μότο του είναι το «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό», τίποτα δε μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο από το να προσφέρει, ούτε οι θεωρίες συνωμοσίας, ούτε η γραφειοκρατική ταλαιπωρία, ούτε τίποτε άλλο. Μακάρι η γέννηση του γιου μου και όλα όσα με έκανε να ψάξω και να σας παραθέσω, να σας κάνουν να ενδιαφερθείτε και να το ψάξετε κι εσείς.
Και πού ξέρετε; Μπορεί να υιοθετήσετε και εσείς αυτό το υποτιμημένο μότο και να κάνετε το καλό, σώζοντας μια ζωή…
Αναδημοσίευση από το www.eyedoll.gr με άδεια του συγγραφέα
Πατέρας από το 2012, μπαμπάς από το 2013, μπαμπάκος από το 2014. Απολαμβάνω να γράφω ιστορίες, άντε και καμιά κλήση, όπως και να πιάνω τους κακούς, αστυνομικός γαρ, με ισχυρότερο όπλο μου το χιούμορ και την υπομονή. Πιο πολύ όμως απολαμβάνω κάθε μου λεπτό κοντά στα δυο μου παιδιά…
