Προτού σας πω περισσότερα θέλω να ομολογήσω πως τα Χριστούγεννα ως περίοδος μου είναι αδιάφορα.#
γράφει ο Γιάννης,
Μεγάλωσα με έναν πατέρα που δούλευε ως κτηνοτρόφος από το πρωί μέχρι το βράδυ, μία μητέρα που πήγαινε στα χωράφια με τα κουτσούβελα δίπλα της και 3 αδέρφια που πάσχιζαν να κάνουν τις δουλειές που έπρεπε και να πάνε και σχολείο.
Δεν έχω παράπονο, μας λάτρευαν οι γονείς μου, απλώς… τα Χριστούγεννα για εμάς σήμαιναν πως θα πάμε εκκλησία, θα βάλουμε τα καλά μας ρούχα και θα φάμε από μία σοκολάτα δώρο της θείας μας από την Πάτρα.
Πού το κακό σε αυτά που είπα; Πουθενά, απλώς πραγματικά δεν ανυπομονούσα ούτε για στολίδια, ούτε για δέντρα ούτε για δώρα. Μέχρι που έγινα πατέρας.
Από την πρώτη χρονιά της γέννησης της Λυδίας (σήμερα είναι 10 ετών) αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου («έπεσα» στην περίπτωση γυναίκας που δεν τρελαινόταν με τα Χριστούγεννα, δεν στολίζαμε καν ως ζευγάρι) να τα γιορτάζουμε, να στολίζουμε το σπίτι και να της προσφέρουμε εικόνες ακόμη κι αν μεγαλώνοντας αποφασίσει μόνη της να τις απορρίψει.
Όταν λοιπόν έκλεισε τα δύο και άρχιζε να καταλαβαίνει, ντύθηκα για πρώτη φορά «Άγιος Βασίλης». Περίμενα πως όταν με δει θα κλάψει από φόβο (βίντεο youtube που με είχαν επηρεάσει), όμως όταν με είδε έτρεξε να με αγκαλιάσει και να χαϊδέψει τη γενειάδα μου.
Κάθε χρόνο έκτοτε ντύνομαι Άγιος Βασίλης. Η Λυδία βέβαια ξέρει (είπαμε είναι 10 ετών) πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, όμως πραγματικά ανυπομονεί να με δει με τη στολή, να βάλει κουλουράκια και λίγο κρασί στο σαλόνι για να τα φάω όταν φέρω το δώρο της και να συρθεί με τις πιτζάμες για να της πω ένα παραμύθι προτού φύγω ξανά.
Βρε παιδιά, να ξέρετε πώς ανυπομονώ για τη στιγμή αυτή; Γεμίζει η καρδιά μου ηρεμία, αισιοδοξία και … χριστουγεννιάτικη διάθεση όταν τη βλέπω να έρχεται και να λέει «Γειά σου χοντρούλη Άγιε Βασίλη»!
Χωρίς υπερβολή με παρασύρει σε μία διάθεση παιδική! Το αστείο δε, είναι πως στο γράμμα που γράφει μου ζητάει πάντα κάτι που μου φέρνει έναν κόμπο στο λαιμό. Φέτος λοιπόν, στο γράμμα που βρήκα την προηγούμενη εβδομάδα στην αλληλογραφία έγραφε:
«Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Φέτος πάω σχολείο και η δασκάλα μας έμαθε τη λέξη «δεδομένο». Έμαθα λοιπόν, πως δεν είναι «δεδομένο» πως όλοι οι συμμαθητές μου έχουν όσα έχω. Όσα παιχνίδια έχω, όσα πράγματα έχουν οι γονείς μου, όσα έπιπλα έχω στο σπίτι μου, όσα φαγητά τρώμε κάθε μέρα, όσα μπουφάν έχω να φορέσω. Φέτος το δώρο μου Άγιε Βασίλη θέλω να είναι για άλλα παιδιά και όχι εμένα. Θέλω να πάρεις λούτρινα ζωάκια από το Lidl και να τα δώσεις σε παιδιά που δεν είναι δεδομένο πως θα πάρουν δώρα. Η μαμά μου είπε πως αν τα αγοράσουμε θα δώσουν σε παιδιά που τα χρειάζονται χρήματα. Εγώ δεν θέλω άλλο δώρο. Έχω φαγητό, μπουφάν και παιχνίδια. Είναι δεδομένο πως δεν με νοιάζει να έχω πιο πολλά πράγματα. Θέλω όμως να έχουν όλα τα παιδιά φαγητό, μπουφάν και παιχνίδια.
Σε αγαπώ, Λυδία»
Μου έφερε κόμπο στο στομάχι αυτό το γράμμα. Πώς γίνεται να μιλάει έτσι ένα παιδί. Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις ότι το παιδί σου είναι καλύτερος άνθρωπος από εσένα. Με γεμίζει συγκίνηση και υπερηφάνεια.
Όσο για το λούτρινο ζωάκι, μου είπε η γυναίκα μου πως όταν πήγαν στο Lidl, να κάνουν κάποιες αγορές και να πάρουν κάποια Χριστουγεννιάτικα στολίδια της εξήγησε πως θα πάρουν ένα λούτρινο ζωάκι FAVORINΑ γιατί με την αγορά του η εταιρεία δίνει 2 Ευρώ στο «Σωματείο ΦΚΠΙ Ανοιχτή Αγκαλιά» για την αναμόρφωση θαλάμων της παιδοχειρουργικής κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.
Η Λυδία είναι πολύ ευαίσθητη στο θέμα της ασθένειας παιδιών καθώς έζησε ένα περιστατικό με έναν συμμαθητή της που υποβλήθηκε σε χειρουργείο και ταλαιπωρήθηκε αρκετά για έναν ολόκληρο χρόνο. Την ευαισθητοποίησε πολύ και όταν τη ρωτάς τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει λέει: γιατρός για τα παιδιά. Ό,τι κι αν γίνει μεγαλώνοντας πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Είναι δεδομένο, πως θα γίνει ένας πολύ καλός άνθρωπος. Καλύτερος από εμένα. Θα τον βρει λοιπόν, τον δρόμο της…
Αν θέλετε κι εσείς να αγοράσετε τότε από 2 Νοεμβρίου και μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων με κάθε αγορά μιας συσκευασίας Favorina με λούτρινο ζωάκι (θα τα βρείτε σε όλα τα καταστήματα Lidl – αξία 6,99) .
