Επιθυμία εναντίον αγωνίας: τι σκέφτεται ο μέλλοντας μπαμπάς;

john-kissing-belly-RG

«Θέλω να γίνω μπαμπάς! Θέλω να γίνω μπαμπάς; Αλλά, πώς θα ήταν άραγε;»

γράφει η Ειρήνη Κιλέτση, Ψυχολόγος / Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt

Έρχεται κάποια στιγμή που κάτι μέσα σου αλλάζει…χαλαρώνει και αρχίζει να κάνει «τρελές» σκέψεις! Δε θα το πω βιολογικό ρολόι ή πατρικό ένστικτο, κατ’ αναλογία του μητρικού, είναι όμως τότε που αρχίζεις να φλερτάρεις με την ιδέα, ή ακόμη περισσότερο, τότε που συνειδητοποιείς δειλά δειλά την επιθυμία σου.

«Να είχαμε ένα μπομπίρι να τρέχει ανάμεσά μας!» Σκέψεις που σε πλημμυρίζουν χαρά κι ενθουσιασμό ακόμα κι αν δεν τολμάς να τις ξεστομίσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αμέσως μετά άλλες σκέψεις που σου κόβουν τα πόδια…

Παιδί; Τι συνεπάγεται αυτό; Πώς θα τα καταφέρω; Επιπλέον ευθύνες, έξοδα, αλλαγές σ’ όλη την έως τώρα γνώριμη καθημερινότητα. Το άγνωστο που σου προκαλεί πανικό! Ξαφνικά όλη η επιθυμία κι ο ενθουσιασμός για την απόκτηση ενός παιδιού μπορεί να εξαφανιστεί ή να κρυφτεί στα πιο βαθιά κομμάτια του «είναι» σου, περιμένοντας κάποια άλλη πιο κατάλληλη στιγμή. Αλλά ακόμη κι αν είναι στα άμεσα σχέδια σου να συμβεί, έχει επενδυθεί με ένα σωρό αγωνίες, φόβους, απαιτήσεις ακόμη και προκαταλήψεις!

Για τους άνδρες, είναι πιο οικείο ν’ ακούνε τις γυναίκες να εκφράζουν την επιθυμία τους για παιδί και τους ίδιους απλά να χαμογελούν συγκαταβατικά, σαν να είναι περισσότερο γυναικείο προνόμιο αυτή η επιθυμία ή να είναι λίγο ντροπή για έναν άντρα να το πει. Ο ρόλος του είναι άλλος, όπως ορίζεται κοινωνικά. Ο ρόλος του άντρα φαίνεται να είναι πιο περιφερειακός και υποστηρικτικός, σαν να είναι αυτός που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, έξω και γύρω από τη «φωλιά» για να συμβούν όλα τα υπόλοιπα με ασφάλεια και ηρεμία. Και ως ένα βαθμό έτσι είναι, δεν παύει ωστόσο να παίζει σπουδαίο ρόλο και μέσα στη «φωλιά».

Μπορεί η μητέρα να είναι η τροφός και να έχει επωμιστεί τη φροντίδα του νεογέννητου, τη φροντίδα όμως της οικογένειας την έχει ο πατέρας και αυτό έχει πολύ περηφάνια, χαρά και ικανοποίηση μαζί με την όποια δυσκολία.  Είναι η στιγμή που οι δύο γίνονται τρεις , που το ζευγάρι «τριγωνοποιείται» και αυτό του δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα και ισορροπία (σκεφτείτε ένα τρίποδα).  Η στενή σχέση εξάρτησης που έχει το βρέφος με τη μητέρα δεν αποκλείει τον πατέρα, δεν τον διώχνει, τον χρειάζεται εκεί παρών. Απλώς, εντελώς αβίαστα και φυσικά, το ζευγάρι απομακρύνεται τόσο όσο για να δημιουργήσει χώρο για τη νέα ύπαρξη και να τη στηρίξει να αναπτυχθεί. Αυτό είναι κάτι που μέσα στη δίνη του ερχομού ενός μωρού, το ζευγάρι μπορεί να μην το αντιληφθεί έτσι και να μη γνωρίζει πως να το διαχειριστεί, δημιουργώντας εντάσεις που κάνουν τον πατέρα να νιώθει απομονωμένος και τη μητέρα μόνη και αβοήθητη. Αυτές είναι καταστάσεις που έχουμε δει λίγο πολύ να συμβαίνουν, έχουμε ακούσει από φίλους και προς Θεού δεν έχουμε καμιά όρεξη να τις ζήσουμε και εμείς. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Κάθε αλλαγή δημιουργεί την αναστάτωσή της μέχρι να ξαναβρεθεί η νέα ισορροπία, αυτό είναι κανόνας.

Είναι αρκετή λοιπόν, από μόνη της η επιθυμία για το παραπάνω; Η αγωνία και όλοι οι ενδοιασμοί μπορούν να την ανατρέψουν; Την απάντηση την αναζητά ο καθένας μέσα του.  Η γέννηση ενός παιδιού είναι απόφαση ψυχής, απόφαση ζωής και αγγίζει βαθιά υπαρξιακά κομμάτια. Αναδύεται από μια ανάγκη να προσφέρεις όλη τη περίσσεια συναισθημάτων και αγάπης που έχεις μέσα σου και σε πλημμυρίζουν…και άπαξ και εκραγεί αυτό το ηφαίστειο…αρχίζει η ζωή με ένα νέο, διαφορετικό και ανεξέλεγκτο τρόπο τολμώ να πω. Δεν μπορούμε να την προβλέψουμε ή να την ελέγξουμε, όσο και αν το θέλουμε. Μπορούμε όμως να είμαστε εκεί και να ανταποκριθούμε σε ό,τι αυτή φέρνει. Η ζωή είναι για να τη χαιρόμαστε και να τη ζούμε, να ακολουθούμε τη ροή της με το μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο που έχει ο καθένας μας!

Εύχομαι λοιπόν να είναι γερά και να χαιρόμαστε όλα τα «μωρά – ξεκινήματα» που φέρνουμε στη ζωή μας.