Τα ανθρώπινα όντα είναι κοινωνικά πλάσματα. Λόγω της κοινωνικής μας φύσης θέλουμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Στην πραγματικότητα, μια καλά λειτουργούσα κοινωνία απαιτεί καλές δεξιότητες επικοινωνίας.
Έτσι δημιουργούμε σχέσεις με άτομα μιας ομάδας. Αλλά αν τα παιδιά μας δεν έχουν φίλους, πως σχηματίζουν σχέσεις;
Όταν, σαν γονείς, συνειδητοποιούμε ότι τα παιδιά μας δεν έχουν φίλους λυπούμαστε πολύ γι’ αυτά. Τι θα μπορούσαμε λοιπόν να κάνουμε για να τα βοηθήσουμε; Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρέπει να σεβαστούμε το χώρο τους ή να τα πάρουμε μία βόλτα στο πάρκο για να γνωρίσουν νέους φίλους;
«Έμαθα να είμαι φίλος με τον εαυτό μου. Μεγάλη βελτίωση αυτό. Πράγματι δεν μπορεί κανείς να πει ότι είναι μόνος του γιατί ξέρει ότι αν είναι φίλος με τον εαυτό του είναι φίλος με όλη την ανθρωπότητα». Είναι τα σοφά λόγια του Seneca. (Ρωμαίος φιλόσοφος).
Ο ρόλος της οικογένειας στην κοινωνική ανάπτυξη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη σημασία της οικογένειας στη ζωή κάθε παιδιού. Η οικογένεια είναι ιδιαίτερα σημαντική όσον αφορά την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων, επειδή τα παιδιά πρώτα κοινωνικοποιούνται με τα μέλη της οικογένειάς τους. Το οικογενειακό σύστημα παρέχει στα παιδιά ένα ψυχοκοινωνικό περιβάλλον, όπου εκτίθενται σε διαφορετικά πολιτιστικά στοιχεία και κοινωνικούς κανόνες, τους οποίους θα χρειαστούν αργότερα για να γίνουν μέλη της κοινωνίας.
Το είδος της σχέσης που έχουν τα παιδιά με τα μέλη της οικογένειάς τους θα καθορίσει την ικανότητά τους να κοινωνικοποιηθούν. Μελέτες ψυχολογίας αποκαλύπτουν ότι η οικογένεια είναι ένα ουσιαστικό στοιχείο στην πρωτοβάθμια κοινωνικοποίηση. Υπάρχει μία ισχυρή σχέση μεταξύ σχέσεων γονέα παιδιού και της ανάπτυξης των παιδιών.
Η κοινωνικοποίηση μέσα στην οικογένεια είναι μία διαδικασία μάθησης στην οποία τα παιδιά αλληλεπιδρούν με τους γονείς τους και μαθαίνουν στάσεις, αξίες, συνήθειες, ανάγκες, συναισθήματα κ.λπ. Όλες αυτές οι γνώσεις θα καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα προσαρμοστούν στην κοινωνία σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Τα παιδιά δεν έχουν φίλους. Τι μπορεί να φταίει;
Υποφέρουν από εκφοβισμό στο σχολείο. Ο σωματικός και ψυχολογικός εκφοβισμός δεν επιτρέπει στα παιδιά να κοινωνικοποιηθούν. Με την πάροδο του χρόνου, τα παιδιά φοβούνται να σχηματίσουν σχέσεις με τους συνομηλίκους τους. Επίσης δυσκολεύονται να αναπτύξουν ορισμένες κοινωνικές δεξιότητες. Είναι ανασφαλή επειδή απορρίφθηκαν και θα έχουν τοξικές σχέσεις στο μέλλον.
Είναι εχθρικά και κυρίαρχα. Εάν τα παιδιά επιβάλλουν τη δύναμή τους για να πάρουν αυτό που θέλουν, οι συνομήλικοί τους μάλλον θα προσπαθήσουν να απομακρυνθούν από αυτά.
Εάν κουτσομπολεύουν. Εάν τα παιδιά δεν μπορούν να κρατήσουν ένα μυστικό και συνεχώς κουτσομπολεύουν, κανείς δεν θέλει να γίνει φίλος τους. Ένα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα άτομο, είναι καλύτερα να μείνουμε μακριά από αυτό.
Έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων. Ίσως είναι ντροπαλά. Δυσκολεύονται να σχετιστούν με άλλα παιδιά, επειδή μπορεί να είναι ανασφαλή ή δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν. Η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι ένας άλλος παράγοντας που συμβάλλει στην απόρριψη.
Απομόνωση. Η υπερβολική χρήση νέων τεχνολογιών κάνει τα παιδιά να γίνουν μοναχικοί άνθρωποι. Έτσι η οθόνη γίνεται ο μοναδικός τους φίλος.
Εάν υποφέρουν από ψυχολογική διαταραχή ή ασθένεια. Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, μπορεί να συμβάλει στην έλλειψη φίλων. Κάποιες δυσλειτουργίες καθιστούν δύσκολη για τα παιδιά αυτά την επικοινωνία.
Τι λοιπόν συμβουλεύουν οι ειδικοί τους γονείς:
- Ξεκινήστε μία συζήτηση και συνεχίστε τη.
- Πιάστε κοινωνικά σήματα και ανταποκριθείτε ανάλογα.
- Αλληλεπιδράστε θετικά με άλλους ανθρώπους.
- Ακούστε τι λένε οι άλλοι.
- Αναζητήστε παιδιά που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα.
Τέλος, θυμηθείτε ότι εάν δεν έχουν φίλους, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν πρόβλημα προσωπικότητας. Απλά, βοηθήστε τα να εξασκήσουν κοινωνικές δεξιότητες. Και φυσικά αν προσέξετε ότι υποφέρουν, ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού ώστε να βρείτε μία σωστή λύση.
