Για κάποιο λόγο στην οικογένεια που μεγάλωσα δεν υπήρχαν μυστικά. Η όποια συζήτηση λάμβανε χώρα στο τραπέζι της κουζίνας ανάμεσα στους γονείς μου και γινόταν με… ανοιχτές τις θύρες! Ουδέποτε ήμουν προσκεκλημένος αλλά αν για κάποιο λόγο τύχαινε να παρευρεθώ στον χώρο ή να παραμείνω εκεί επί τούτου, η συζήτηση δεν άλλαζε, η θέση μου δεν κλονιζόταν.
γράφει ο Γιάννης Σπυριδάκης
Τουλάχιστον όχι όπως στις ταινίες που έβλεπα στην τηλεόραση και ξαφνικά ο γονέας ζητούσε ευγενικά από το παιδάκι να πάει στο δωμάτιο του επειδή οι μεγάλοι θέλουν να μιλήσουν κι εκείνο χωρίς την παραμικρή αίσθηση προσβολής, πήγαινε χωρίς δεύτερη κουβέντα. “Αυτά είναι για τις ταινίες” σκεφτόμουν με αίσθημα περηφάνιας μέχρι που μια φορά -θυμάμαι- έτυχε να βρεθώ σε συνομιλία του πατέρα μου με τον θείο μου (που μόνιμη έδρα είχε την Νέα Υόρκη): “Γιαννάκη πήγαινε τώρα λίγο μέσα να πω κάτι με τον μπαμπά”! Πω! Τι αμηχανία! Τι προσβολή! Ε… κοίταξα βαθιά στα μάτια τον πατέρα μου και κόκκινος σαν το πατζάρι υπάκουσα.
Πολλά χρόνια αργότερα βρέθηκα εγώ στην θέση να θέλω να συζητήσω κάτι με κάποιον ενήλικα παρουσία των δικών μου παιδιών. Νομίζω πως το απέφυγα ευλαβικά. Προτιμούσα να “πνίξω” συζητήσεις και να αλλάξω θέμα, παρά να βρεθώ στην δύσκολη θέση να ζητήσω από το ίδιο μου το παιδί να φύγει για να πω κάτι με… κάποιον. Τι μήνυμα θα έστελνα στα παιδιά μου με αυτήν την επιλογή; Έλλειψη εμπιστοσύνης, σίγουρα. Μα και μία στάση αποκοπής των παιδιών μου από τα κέντρα αποφάσεων.
Προφανώς έχουν υπάρξει άπειρες συζητήσεις μου με άλλους ενήλικες εν απουσία των παιδιών μου. Ποτέ όμως δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να τα διώξω για να τις πραγματοποιήσω.
Μέχρι που πολύ πρόσφατα συνέβη να πρέπει να γίνει μία σύντομη συζήτηση ερήμην των παιδιών και ενώ αυτά ήταν πρώτερα παρόντα στον χώρο. Η αγωνία τους για να μάθουν το θέμα, τους πρωταγωνιστές της συζήτησης και την έκβαση της κουβέντας ήταν έκδηλη και ως εκ τούτου ήταν μεγάλη πρόκληση ο τρόπος που τελικά θα διαχειριζόμουν την υπόθεση αυτή. Τελικά, αφού ζήτησα από τα παιδιά να μου δώσουν λίγο χρόνο για την συζήτηση τους υποσχέθηκα πως θα μάθουν το σύνολο της από εμένα. Τα παιδιά μου γνωρίζουν πως η υπόσχεση μου είναι εγγύηση στην ζωή τους, απ’ το πιο ασήμαντο ως το σημαντικότερο ζήτημα.
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης έσπευσα να εξηγήσω στα παιδιά με έναν αρκετά περίτεχνο τρόπο το θέμα της και την έκβαση του ζητήματος το οποίο ανέπτυξα. Φρόντισα να μην εκθέσω άτομα, να μην δημιουργήσω αρνητικές ή γενικά έντονες εντυπώσεις στα παιδιά, ωστόσο ολοκληρώνοντας είχαν την αίσθηση ότι είχαν ενημερωθεί πλήρως και μάλιστα σε βαθμό που να νιώσουν σημαντικές και αρκετά ώριμες ώστε με ένα σχόλιο να αναπτύξουν και την κριτική τους σκέψη!
Προφανώς κάποιες συζητήσεις είναι ακατάλληλες για παιδιά ωστόσο φροντίστε να μην βιώσουν αυτόν τον περιορισμό. Αντί για αποκλεισμό να αισθανθούν συμμέτοχοι και ισότιμοι συνομιλητές με εσάς στον διαχειριστικό ρόλο. Είναι ένα μικρό λιθαράκι προς στον στόχο της γαλούχησης πολιτών με κριτική σκέψη και υπεύθυνη στάση.
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο στο οποίο και παραμένω ως σήμερα. Σπούδασα MIS (Management Information Systems) όπου και ήρθα σε επαφή με τους τομείς της επικοινωνίας και πληροφορίας καθώς και του προγραμματισμού, της οικονομίας, της διοίκησης και του management.
Κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία έχω εργαστεί μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη για περισσότερο από δύο χρόνια. Έχω ταξιδέψει εκτός από τις ΗΠΑ, στις Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Κωνσταντινούπολη, όπου και μελέτησα την κουλτούρα και την κοινωνία των λαών.
Συγγραφικά είμαι ενεργός επαγγελματικά και ερασιτεχνικά από το 2001 ενώ εδώ και πάνω από μία δεκαετία είμαι ενεργός blogger στο yannidakis.net για το οποίο έχω λάβει και πιστοποίηση από το Υπουργείο Παιδείας.
Είμαι πατέρας μίας “πριγκίπισσας” Δέσποινας από το 2011 ενώ από το 2014 η αδερφή της Δήμητρα, είναι το μικρό μου “αστεράκι“. Σκοπός μου δεν είναι να τους προσφέρω ύλη και γνώση, μα εμπειρίες, ερεθίσματα και πολλά “δημιουργικά σπρωξίματα” για το δικό τους εύπλαστο αύριο. Από εδώ, θα διαβάζετε τις… μεθόδους μου!”
