Το δικό μου «στικάκι» δεν είναι άλλο από το usb με τα αρχεία της δουλειάς.
Όσο κι αν έχει εξελιχθεί η τεχνολογία, εγώ εξακολουθώ να μεταφέρω τα αρχεία της δουλειάς μου στο σπίτι με στικάκι.
Μπορείτε να το πείτε «κάλο στον εγκέφαλο» όμως την έχω «πατήσει» πολλές φορές με αρχεία που εν τέλει χάθηκαν κι έτσι έβαλα μπρελόκ-usb στα κλειδιά μου, κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
Δουλεύω σε ένα ηλεκτρονικό κατάστημα στο τμήμα ανανέωσης των προμηθειών και σχεδόν κάθε μέρα δουλεύω και από το σπίτι. Βλέπετε, προτιμώ να φεύγω με το ρολόι στις 18.00 και έπειτα να δουλεύω λίγο στο γραφείο του σπιτιού κατά τις 21.00, παρά να μην περνώ χρόνο με την κόρη μου.
Προχθές όμως έγινε κάτι που καταρχάς με έκανε να γελάσω κι έπειτα μου δημιούργησε προβληματισμό… Τελικά πρέπει ή όχι να δουλεύουμε από το σπίτι;
Όπως σας είπα δουλεύω από το σπίτι σχεδόν κάθε μέρα, επιστρέφω παίζω με την μικρή κι έπειτα σταματάω το παιχνίδι, παίρνω το στικάκι μου, συνδέομαι διαδικτυακά στο «ηλεκτρονικό γραφείο» μου και δουλεύω για ένα ακόμη 2ωράκι.
Προ 3 ημερών προέκυψε ένα πρόβλημα και με κάλεσε συνάδελφος πανικόβλητος να ζητήσει βοήθεια. Σταματάω το παιχνίδι με το Δεσποινάκι και πάω να πάρω το στικάκι για να δουλέψω… το στικάκι όμως πουθενά!!
Κάποια «υπερδύναμη γρουσουζιάς» έστρεψε έτσι τις περιστάσεις ώστε η γυναίκα μου η οποία, έλειπε στο κομμωτήριο, είπε να πάρει το αυτοκίνητο μου για να πάει και σούπερ μάρκετ με άνεση (τρομερό επιχείρημα) και έτσι πήρε τα κλειδιά μου ΜΕ ΤΟ ΣΤΙΚΑΚΙ.
ΣΟΚ!
Τρέχω πανικόβλητος, φωνάζω στο τηλέφωνο της γυναίκας μου και προσπαθώ να δουλέψω χωρίς αυτό. Η Δεσποινούλα με κοιτούσε σιωπηλή.
Όπως πληκτρολογούσα μέσα στα νεύρα έρχεται και μου λέει: «Μπαμπά, σου έφερα ένα στικάκι, για να μην στενοχωριέσαι».
Την κοιτάω και τί έχει κάνει; Έχει βγάλει από την κατάψυξη το DANONINO stick της, είναι ένα παγωμένο επιδόρπιο γιαουρτιού, που συνήθως το τρώει κάθε Κυριακή απόγευμα βλέποντας μία παιδική ταινία.
Είναι μια διαδικασία – ιεροτελεστία, το «μαγείρεμα» του παγωτού του. Κάθε Σάββατο απόγευμα φωνάζει: ώρα για στικάκι-καταψυξάκι. Της δείξαμε μία φορά πώς γίνεται και πλέον θέλει να το «μαγειρεύει μόνη της! Παίρνει ένα επιδόρπιο γιαουρτιού από το ψυγείο (εννοείται κάνουμε κι εμείς κινήσεις επικουρικές, όμως η διαδικαία είναι πράγματι εύκολη για εκείνη), ανοίγει το κάλυμμα χωρίς να το βγάλει εντελώς, καρφώνει το πλαστικό stickάκι και το βάζει στην κατάψυξη. Θέλει τουλάχιστον δύο ώρες για να καταψυχθεί, όμως εκείνη κάνει υπομονή μέχρι την ώρα της ταινίας που το απολαμβάνει με την απόλυτη παιδική αθωότητα και λαχτάρα στα μάτια της.
Ε, ρε παιδιά έλιωσα!! Το παιδάκι μου στενοχωρήθηκε που με είδε έτσι… Ξέρετε τί έκανα; Την πήρα αγκαλιά, πήρα το Ice stick μου, έβγαλα ένα ακόμη για εκείνη και «αράξαμε» στο μπαλκόνι να το απολαύσουμε. Μέχρι να το τελειώσουμε, είχε έρθει η Αννούλα μου (wife) ήταν κούκλα από το κομμωτήριο, είχε πάρει μπριζόλα μοσχάρι που τρελαίνομαι για να την ετοιμάσει για βραδινό και εγώ δούλεψα μία ωρίτσα χωρίς το πρώτο άγχος που αισθάνθηκα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Ξέρετε πού καταλήγω; Κάθε άνθρωπος ρυθμίζει τη δουλειά του όσο καλύτερα του το επιτρέπουν οι συνθήκες, ΟΜΩΣ, δεν αξίζει καμία ένταση εργασιακή να δημιουργεί ένταση στο σπίτι μας.
Όλα λύνονται. Αρκεί να υπάρχει ψυχραιμία, μία κόρη ή ένας γιος και… ένα DANONINO στην κατάψυξη…