Τι έμαθα στις τελευταίες 29 ημέρες ζωής της γυναίκας μου

απώλεια συντρόφου

Η απώλεια συντρόφου προκαλεί πένθος που μόνο κάποιος με την ίδια εμπειρία μπορεί να το καταλάβει. Στο άρθρο που ακολουθεί θα διαβάσετε την εξομολόγηση ενός άνδρα για την απώλεια της συντρόφου του, μητέρας των παιδιών του και γυναίκας του και τι έμαθε τις τελευταίες 30 τελευταίες ημέρες της ζωής της.

Πως έγινε η γυναίκα της ζωής μου

“Την ερωτεύτηκα κάπου στα μέσα των 30 μου.  Η αγάπη μου για εκείνη ήταν αγάπη που σου έκοβε την ανάσα. Ξέρετε ποιό συναίσθημα λέω; Εκείνο που σε πνίγει μέσα σου να φωνάξεις: Βρήκα τη μία! 

12 χρόνια μετά και έχουμε μαζί 2 αγόρια, 2 σκυλιά, 3 γάτες και είμαι ακόμη τρελά ερωτευμένος μαζί της. Το εννοώ. Είναι ημέρες που την κοιτώ να μαγειρεύει και πάω στην κουζίνα να την αγκαλιάσω και να κουνηθούμε σε ρυθμούς μουρμουρητού τραγουδιού. Υπέροχες στιγμές που σε τίποτα δεν μας είχαν προετοιμάσει για εκείνες της ημέρες που πήγαινε στο γραφείο και αισθανόταν ερρείπιο από την κούραση. Εκείνη την ημέρα που είπαμε να το ψάξουμε μήπως λείπουν βιταμίνες από τον οργανισμό της και μάθαμε πως είχε καρκίνο.

Ήθελα να πατήσω παύση σε εκείνη την ημέρα. Μία ημέρα που ξεκίνησε όπως όλες. Με τα αγόρια να μην ξυπνούν για το σχολείο με εμένα να βαριέμαι να βγάλω βόλτα τα σκυλιά, με εκείνη να ετοιμάζει πρωινό και κολατσιό παράλληλα. Από εκείνη την ημέρα και μετά παρακαλούσα μέσα μου να επιστρέψουμε στην ρουτίνα μας. Να μην έρθει εκείνη η ημέρα ποτέ ξανά.

Όταν μας “χτύπησε την πόρτα” ο καρκινος

Ο καρκίνος της ήταν ένας ιδιαίτερος καρκίνος στο αίμα όπου δεν σου επέτρεπε να ξεκινήσεις θεραπεία αν δεν έφτανε σε κάποιο συγκεκριμένο στάδιο. Όλο αυτό το διάστημα μέχρι να φτάσει το σημείο να ξεκινήσει η θεραπεία ήμασταν σε έναν λήθαργο. Τι κάναμε; Νοικιάσαμε ένα τροχόσπιτο και κάναμε το όνειρο μας πραγματικότητα. Ένα ταξίδι σε όλη τη χώρα. Μη με ρωτήσετε γιατί το κάναμε. Δεν ξέρω. Μας βγηκε να θέλουμε ακατανίκητα να φτιάξουμε αναμνήσεις με τα παιδιά.

Όταν επιστρέψαμε από το ταξίδι, η νόσος έφτασε στο σημείο της θεραπείας. Περάσαμε τους τελευταίους 6 μήνες της ζωής της στο νοσοκομείο να δοκιμάζουμε διαφορετικά πρωτόκολλα χημειοθεραπείας. Όταν είδαμε πως κανένα φάρμακο δεν είχε θετική δράση και με το σώμα της αδύναμο και εξαντλημένο, μου ζήτησε να τη φέρω σπίτι.

Πώς θα ζήσετε τις επόμενες 29 ημέρες;

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα αλλά θέλω να σας ρωτήσω το εξής: Τι θα κάνετε τις επόμενες 29 ημέρες;
Θέλετε τη συμβουλή μου; Προγραμματίστε ένα ταξίδι, χορέψτε αγκαλιά στην κουζίνα, δώστε φιλί για καληνύχτα, δώστε φιλί για καλημέρα, κάντε αγκαλιές με τα παιδιά σας, πείτε σ’αγαπώ πολλές φορές και όταν το πείτε, πείτε το ξανά. Δημιουργήστε παιδικές αναμνήσεις που θα κρατήσουν μια ζωή.