Την ιστορία του Μοχάμεντ Μπζικ σίγουρα την έχετε ακούσει. Πρώτη φορά ειδα το βίντεο του στην ιστοσελίδα GoFundMe, όπου με πρωτοβουλία της Margaret Cott (υπάλληλος σε εταιρεία) έχει ο καθένας δυνατότητα να τον στηρίξει οικονομικά στο έργο που επιτελεί.
Τι κάνει;
Ο άνδρας αυτός ζει στο Λος Άντζελες και είναι ένας από τους πολύ λίγους που δέχονται να γίνουν ανάδοχοι γονείς παιδιών που διανύουν το τελικό στάδιο μίας ανίατης ασθένειας.
Το διαννοείστε; Προσωπικά μου πήρε πολύ χρόνο να το επεξεργαστώ. Με έπιασε σφίξιμο και ταυτόχρονα “ρούφηξα” τα λόγια του. Ο άνθρωποι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, όπως μπορούμε. Μπορείς να βοηθήσεις οικονομικά, ψυχολογικά, να στηρίξεις, να κανεις το δικό σου μέρος σε όποιον έχει ανάγκη τη βοήθειά σου. Γιατί δεν έχει σημασία η θρησκεία, το χρώμα, οι πεποιθήσεις. Είμαστε άνθρωποι.
Η κίνησή του αυτή ξεκίνησε σε ηλικία 62ετών όπου διαγνώστηκε με καρκίνου εντέρου και ήρθε η ημέρα να κάνει χειρουργείο. Στο νοσοκομείο ήταν μόνος του. Τον ρώτησαν οι γιατροί αν έχει οικογένεια και είπε: “είμαι μονος μου, η γυναίκα μου έχει φύγει από τη ζωή και ο γιός μου έχει αναπηρία” – Όπως δηλώνει ήταν μόνος και τρομοκρατημένος. Κι έτσι όταν κατάλαβε πως υπάρχουν παιδιά που αισθάνονται το ίδιο αποφάσισε να σταθεί δίπλα τους. Ξεπέρασε την ασθένεια και πλέον αφιερώνει τον χρόνο του στα εγκαταλειμμένα ετοιμοθάνατα παιδιά που συχνά δεν έχουν δεχτεί ποτέ μια αγκαλιά. Παιδιά που μένουν εγκαταλελειμμένα σε μία πτέρυγα νοσοκομείου να πεθάνουν μόνα τους.
Η πράξη του δεν είναι απλώς συγκινητική. Σε μουδιάζει αφήνοντας σε να σκέφτεσαι “πώς το κάνει και άραγε εγώ θα το έκανα;”
Δείτε το βίντεό του και αν το θέλετε φυσικά, μπορείτε να τον στηρίξετε οικονομικά.
