Αφράτα, τραγανά, υπέροχα… έτσι είναι τα δικά μας απογεύματα στο σπίτι!

Γράφει η Χριστίνα Κοροβέση.

Όταν ήμουν μικρή η καρδιά του σπιτιού μας χτυπούσε στην κουζίνα…

Ήταν κάτι σαν σημείο συνάντησης. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό εκεί περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μας.

Καθόλου παράλογο αν σκεφτείς πως ήταν το πιο ζεστό και φιλόξενο δωμάτιο του σπιτιού…

Στο φούρνο πάντα ψηνόταν κάποια γλυκιά λιχουδιά “για να πάρει τη μυρωδιά από το μεσημεριανό” όπως έλεγε η μαμά μου και στον αέρα πλανιόντουσαν γαργαλιστικές οσμές άλλοτε βανίλιας, άλλοτε σοκολάτας και πορτοκαλιού…ότι έκανε κέφι τέλος πάντων ο σεφ 🙂

Όσα απογευματινά υπερεντατικά σέσιονς ζαχαροπλαστικής και αν παρακολούθησα, δυστυχώς δεν κληρονόμησα το ταλέντο της στην παρασκευή γλυκών.

Μάταια ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες της συνταγής, ποτέ κανένα κέικ μου δεν είχε τη χαρά να φουσκώσει τόσο όσο να θεωρηθεί παρουσιάσιμο -άντε να έπιανα ένα επίπεδο brownies και αυτό με το ζόρι!

Μικρό το κακό όμως αφού δεν άργησα να ανακαλύψω τα λαχταριστά Croissants από τη Χρυσή Ζύμη στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ.

Την πρώτη φορά που τα έβαλα στον φούρνο, έμεινα να τα κοιτάζω να φουσκώνουν και να ξεροψήνονται όλο περηφάνια, λες και είχα ετοιμάσει τη ζύμη με τα χεράκια μου… η γεύση τους όταν τα δοκίμασα δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τις γεύσεις που θυμόμουν παιδί.

Όση ώρα ετοιμαζόντουσαν, από την ανοιχτή πόρτα της κουζίνας ξεχύθηκαν μυρωδιές γνώριμες, που με γύρισαν στην κουζίνα των παιδικών μου χρόνων και έφεραν τη μικρή τρέχοντας μέσα να δει τι ετοιμάζεται στον φούρνο.

Σπιτικά και λαχταριστά, δεν βλέπαμε με τη Μέλια την ώρα να κρυώσουν λίγο για να τα γεμίσουμε με πραλίνα και μαρμελάδα, με θυμαρίσιο μέλι και φυστικοβούτυρο, να τα πασπαλίσουμε με άχνη και τρούφα σοκολάτα -οι επιλογές μας δεν τελείωναν ποτέ- και να τα απολαύσουμε στο Κυριακάτικο πρωινό μας…

Τα πρώτα που δοκίμασα ήταν τα κρουασανάκια βουτύρου, όχι μόνο γιατί, ναι, καλά το κατάλαβες, ερωτεύτηκα τη λιλά συσκευασία τους, αλλά και γιατί το πρακτικό μυαλό της μάνας σκέφτηκε ότι θα αποτελούσαν μια ωραιότατη ουδέτερη “βάση” που θα μπορούσαμε κάθε φορά να γεμίζουμε με ότι μας κάνει όρεξη.

Έδωσα πρωτοβουλία και στην κόρη μου, η οποία εκτός του ότι ενθουσιάζεται να τα στήνει προσεκτικά με τα χεράκια της πάνω στη λαδόκολλα, είναι εκείνη που κάθε φορά θα προτείνει το “μενού”.

Τυριά, αλλαντικά, ντοματίνια, ψημένα λαχανικά και ότι άλλο βάλει ο νους σου, ήρθαν να συμπληρώσουν τις πρώτες μας γλυκές απόπειρες, ανάλογα το κέφι και την περίσταση.

Μιας και καθώς οι ώρες που περνάμε πια παρέα, με την καραντίνα και το κλείσιμο των σχολείων έχουν πολλαπλασιαστεί, η αγαπημένη μας συνήθεια δεν περιορίζεται πλέον μόνο στα κυριακάτικα πρωινά.

Συνοδεύει απολαυστικά απογεύματα με επιτραπέζια και χειροτεχνίες, αποτελεί το τέλειο σνακ όταν θέλουμε να τσιμπήσουμε κάτι ενώ βλέπουμε ταινίες χουχουλιασμένες στον καναπέ αλλά και το ιδανικό κέρασμα στους γείτονες για να μην τους επιστρέφουμε τα πιάτα άδεια…