Όλοι λίγο πολύ κάνουμε το ίδιο λάθος…Όταν είμαστε παιδιά, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Και όταν τελικά μεγαλώσουμε και κάνουμε παιδιά, βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και αυτά…
«Εγώ είμαι μεγάλος…» Όλοι το έχουμε πει αυτό κάποια στιγμή στη ζωή μας όντας παιδιά. Γιατί εκείνα τα μεγαλύτερα παιδιά που μπορούν και κάνουν διαφορετικά πράγματα από σένα φαντάζουν ήρωες στα μάτια σου. Μετά όσο μεγαλώνεις προφανώς σταματάς να λες ψέματα για την ηλικία σου αλλά δεν παύεις να προσπαθείς να φαίνεσαι μεγαλύτερος. Γιατί στα 18 π.χ. είσαι μεν ενήλικας αλλά ο μικρότερος στον κόσμο των ενηλίκων. Όπως είναι πολύ πιθανό, ένας νέος στα 20κάτι να θέλει να φαίνεται μεγαλύτερος μόνο και μόνο για να τον παίρνουν πιο σοβαρά. Στη δουλειά. Στα έξω. Παντού.
Και εγώ πάνω κάτω κάπως έτσι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο περήφανος ήμουν όταν έβγαλα τις πρώτες τρίχες στο πρόσωπο και πόσο μανιωδώς ξυριζόμουν για να να δυναμώσουν γρήγορα και να βγάλω γρήγορα περισσότερες. Βέβαια, μετά τα 18, μόνο στο στρατό ξυρίστηκα με ξυράφι. Γιατί τα γένια, το επιμελώς ατημέλητο λουκ που ήταν και της μόδας στην εποχή μου, μου προσέθετε 2-3 χρονάκια. Και τώρα, το μόνο που ξυρίζω είναι το κεφάλι μου και αυτό γιατί δεν έχω μαλλιά.
Φτάνεις σε κάποιο σημείο στη ζωή σου που δε θέλεις πια να προσθέτεις χρόνια στην πραγματική σου ηλικία αλλά να αφαιρείς…
Έτσι πριν μερικά χρόνια συνειδητοποίησα ότι πολλοί είναι εκείνοι που περνούν ολόκληρη τη ζωή τους ευχόμενοι να είχαν διαφορετική ηλικία. Είτε μικρότερη είτε μεγαλύτερη. Και εγώ – δε λέω – έχω αναπολήσει κατά καιρούς τις παλιές καλές εποχές που ήμουν νέος. Αλλά το να εύχομαι να ήμουν και πάλι νέος μου στερεί τη χαρά του να ζω το παρόν. Με το να ξοδεύω το χρόνο μου ευχόμενος να γίνω και πάλι 26 με αποτρέπει από το να απολαμβάνω όλα εκείνα τα πράγματα που στα 26 ευχόμουν να μπορώ να κάνω στα 36.
Μετά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται «άντε να μεγαλώσει η μικρή, να ηρεμήσουμε λίγο», «πότε θα κόψει την πάνα», «πότε θα πάει σχολείο» και τα σχετικά. Είχα πέσει στην ίδια παγίδα με τότε που ήμουν μικρός και ήθελα να είμαι μεγάλος, αυτή τη φορά όμως η παγίδα αφορούσε το παιδί μου.
Και τότε ήταν που πήρα την απόφαση να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι και να απολαύσω τις στιγμές, να ζήσω το τώρα και να σταματήσω να σκέφτομαι και το μέλλον. Κάποιες μέρες μπορεί να είναι πιο δύσκολες από τις άλλες, ειδικά άμα η μικρή ξυπνάει μέσα στη νύχτα και πρέπει να την αλλάξω, ταϊσω, ξανακοιμήσω. Αλλά στην τελική, so f*cking what (που λένε και οι αμερικανοί). Κάποια στιγμή θα τελειώσουν όλα αυτά και μετά θα εύχομαι να μπορώ να ξαναζήσω αυτές τις στιγμές και δε θα μπορώ…
Δεν μπορείς να πας το χρόνο μπροστά για να πας σε ένα πιο εύκολο θεωρητικά μέλλον. Όπως εξάλλου δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Μπορείς μόνο να αναπολείς τις ωραίες στιγμές από τότε που το παιδί σου ήταν ακόμα μωρό και εξίσου να ονειρεύεσαι πώς θα είναι όταν μεγαλώσει. Αλλά αυτό που μετράει είναι να ζεις το τώρα και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή.
Σας προ(σ)καλώ να κάνετε το ίδιο. Το μόνο που έχουμε είναι το σήμερα, μην το σπαταλάτε. Γιατί δυστυχώς η ζωή παίζει παιχνίδια και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Αγκαλιάστε τα παιδιά σας λίγο πιο σφιχτά και λίγο περισσότερο. Και απολαύστε την κάθε στιγμή μαζί τους. Σήμερα.
Λίγο πριν το τέλος του 2012 γεννήθηκε η κόρη του και μαζί με αυτήν και η ιδέα για το πρώτο ελληνικό site για μπαμπάδες. Δεν κατάγεται από τον πλανήτη Κρύπτον ούτε έχει κάποια υπερδύναμη. Αυτό που έχει είναι υπέρμετρη αγάπη για τις 2 γυναίκες της ζωής του και η υπόσχεση που έχει δώσει στον εαυτό του να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος μπαμπάς για τα παιδιά του.