“Έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε! Έφτασε η στιγμή που όλοι οι κόποι που κάναμε γίνονται πραγματικότητα. Έφτασε το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Έφτασε η στιγμή που ο μαιευτήρας μας ανακοινώνει ότι είναι υγιές το κοριτσάκι μας και μας περιμένει.
γράφει ο Γ.Θ.Λ.
Κι όμως, αυτήν την στιγμή, δεν μπορώ να την χαρώ όπως περίμενα, όπως μου είχαν περιγράψει! Με κατακλύζουν χιλιάδες σκέψεις, συναισθήματα, αγωνίες. Φίλοι και συγγενείς με συγχαίρουν θερμά. Είμαι χαμένος μέσα σε αγκαλιές.
Είμαι τόσο αγχωμένος. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως θα είναι όταν θα την πάρω πρώτη φορά αγκαλιά. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα νιώσω όταν θα με κοιτάξει στα μάτια πρώτη φορά.
Είναι όλα τόσο έντονα που δεν μπορώ να τα ζήσω. Χάνω αναμνήσεις! Έφτασε! Ήρθε! Την παραδίδουν στην μαμά της. Νομίζω θα χάσω όλο το υπόλοιπο…
Το δέσιμο που έχει με την μαμά της είναι εμφανές με γυμνό μάτι από την πρώτη στιγμή, είναι σαν να γνωρίζονται χρόνια. Είναι στιγμές που ζηλεύω τον τρόπο που την κοιτάει, που χαλαρώνει όταν την κρατάει στην αγκαλιά της. Αισθάνομαι για πρώτη φορά ότι έχω γίνει πατέρας.
Δεν αισθανόμουν όμως μπαμπάς της ακόμα.
Παρόλα αυτά κάνω υπομονή και περιμένω αυτό που μου έχουν περιγράψει όλοι. Αργεί να έρθει αυτή η μέρα; Αναρωτιέμαι!
Ήρθε επιτέλους η σειρά μου.
Ήταν μεσημέρι Κυριακής όταν καθώς την έντυνα με ακούμπησε στο μάγουλο και μου είπε “μπα…μπα…μπααααα” ένα ξεκάθαρο “μπαμπά σε αγαπώ πολύ και θέλω να στο πω” ακούστηκε στα αυτιά τα δικά μου.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα και για πάντα θα είμαι ο μπαμπάς της.
Θα είμαι ο μόνο που θα μπορέσει ποτέ να την κάνει πραγματικά να αισθανθεί πως είναι να σε αγαπάνε χωρίς σκοπό, χωρίς όφελος, χωρίς φιλοδοξία. Θα είμαι ο μόνος που θα μπορεί να του πει τα πάντα και να την συγχωρεί, ότι και να έχει κάνει.
