Πάσχα του 1988. Αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης. Ένας πιτσιρικάς στα πέντε του δίπλα στην μαμά του μόλις έφτασε και μαζί της, κατάφερε να ξεφύγει της εξόδου αφίξεων για να καταλήξει χαμένος σε ένα αχανές κτίριο πολλών επιπέδων. Εμπειρία, ανάμνηση, βίωμα που έμελλε να παραμείνει μέσα του, μέσα μου για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό, όπως και εκατοντάδες άλλες αναμνήσεις που κουβαλώ μαζί μου από την προσχολική, αλλά και μετέπειτα ηλικία μου.
γράφει ο Γιάννης Σπυριδάκης
Ας έρθουμε λιγάκι στο σήμερα. Στο σήμερα, που -ενήλικες πια- καλούμαστε να έρθουμε στο… ύψος των περιστάσεων, να αναλάβουμε ευθύνες και να διαδραματίσουμε ρόλο. Ποια η σχέση μας με το τότε; Προφανώς η σύνδεση είναι άτοπη και ίσως και άκυρη, ανούσια. Όμως όταν μεγαλώνουμε παιδιά, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Το πρόβλημα ανέκαθεν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, ήταν πως ποτέ δεν καταφέραμε να θυμηθούμε την παιδική μας ηλικία στις αντίστοιχες στιγμές των παιδιών μας. Για να είμαι περισσότερο ακριβής, κρίνω πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σημερινού ενήλικα και ειδικά του γονέα είναι η αδυναμία του να μπει στην θέση του παιδιού (του).
Σε συζητήσεις με ειδικούς έχω καταλήξει πως αυτό είναι μια βαθιά αιτία απώλειας επικοινωνίας με τα παιδιά. Ξέρουμε τι είναι καλό για αυτά, δεν έχουμε όμως τον τρόπο να τα τους το (απο)δείξουμε. Ξέρουμε πως θα ωφεληθούν, όμως είμαστε άτεχνοι στον τρόπο που θα τα ωφελήσουμε.
Αντίστοιχα οι γονείς σήμερα παραδέχονται πως δεν έχουν ιδιαίτερες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια επί της ουσίας. Σε επίπεδο ψυχολογικό και ψυχοσυνθετικό. Όλοι ανησυχούμε για τους βαθμούς των παιδιών μας στο σχολείο, για τις παρέες, τις εμπειρίες, τους πρώτους έρωτες. Όλοι θέλουμε να δείξουμε την παρουσία μας όχι μόνο στα παιδιά μας αλλά και στον κύκλο τους. Ξεχνάμε όμως πως τα παιδιά μας δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο όπως ακριβώς δεν επιθυμούσαμε εμείς. Αντί λοιπόν να πετύχουμε τον σκοπό μας χωρίς να προσβάλλουμε τις παιδικές ανάγκες και ανησυχίες, καλύπτουμε τα δικά μας “θέλω” ακόμα και με την δικαιολογία της αντικειμενικής προστασίας και ωφέλειας τους.
Είναι πολύ δύσκολο να πιεστούμε για να θυμηθούμε το παρελθόν μας σε αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες. Είναι αδύνατο να αναγκάσουμε τους εαυτούς μας να σκεφτούν σαν παιδιά. Τείνω να πιστέψω πως αυτό είτε συμβαίνει είτε όχι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να μαλώνει την κόρη μου για κάποιον αντικειμενικά δίκαιο λόγο και λίγες στιγμές μετά σκέφτομαι πως ο μικρός Γιάννης θα είχε κάνει αυτό, θα είχε αντιδράσει έτσι, θα προτιμούσε να επικοινωνήσει με τον γονιό του έτσι κλπ.
Στο ιδανικό σενάριο, μπαίνουμε στην θέση των παιδιών μας κάθε στιγμή. Στο παιχνίδι, στο διάβασμα, στις δραστηριότητες, στις αγγαρείες και οτιδήποτε.
Ειδάλλως, απλά προσπαθούμε.
Διαβάστε ακόμα: Η αγάπη για τα παιδιά μας και η σχέση της με τον χρόνο
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο στο οποίο και παραμένω ως σήμερα. Σπούδασα MIS (Management Information Systems) όπου και ήρθα σε επαφή με τους τομείς της επικοινωνίας και πληροφορίας καθώς και του προγραμματισμού, της οικονομίας, της διοίκησης και του management.
Κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία έχω εργαστεί μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη για περισσότερο από δύο χρόνια. Έχω ταξιδέψει εκτός από τις ΗΠΑ, στις Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Κωνσταντινούπολη, όπου και μελέτησα την κουλτούρα και την κοινωνία των λαών.
Συγγραφικά είμαι ενεργός επαγγελματικά και ερασιτεχνικά από το 2001 ενώ εδώ και πάνω από μία δεκαετία είμαι ενεργός blogger στο yannidakis.net για το οποίο έχω λάβει και πιστοποίηση από το Υπουργείο Παιδείας.
Είμαι πατέρας μίας “πριγκίπισσας” Δέσποινας από το 2011 ενώ από το 2014 η αδερφή της Δήμητρα, είναι το μικρό μου “αστεράκι“. Σκοπός μου δεν είναι να τους προσφέρω ύλη και γνώση, μα εμπειρίες, ερεθίσματα και πολλά “δημιουργικά σπρωξίματα” για το δικό τους εύπλαστο αύριο. Από εδώ, θα διαβάζετε τις… μεθόδους μου!”
