Πως η πατρότητα μου έμαθε την πραγματική έννοια του φόβου

Έχει ειπωθεί και από ανθρώπους εξυπνότερους από εμένα ότι τα πιο έντονα συναισθήματα του ανθρώπου είναι η αγάπη και ο φόβος, και αυτό περιγράφει τι σημαίνει ακριβώς να είσαι γονιός.

Τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πιο ενθουσιασμένος αλλά και τρομοκρατημένος. Δεν τίθεται αμφισβήτηση ούτε χρειάζεται να αναλύσω την αγάπη ενός γονέα για το παιδί του.

Κάθε γονιός θα συμφωνήσει μαζί μου ότι είναι ο πιο ισχυρός δεσμός αγάπης στον κόσμο και ίσως από εκείνους που αλλάζουν τη ζωή σου. Δυστυχώς, όμως, η ανθρώπινη φύση επιτάσσει και την ύπαρξη του φόβου, για να υπάρχει ισορροπία.

Φυσικά και φοβόμαστε για την απώλεια του συντρόφου μας. Αλλά όσο αυτός ο φόβος παραμένει στα βάθη του υποσυνειδήτου μας, ο φόβος για την απώλεια του παιδιού μας είναι πάντα παρών και επίμονος.

Θα αναρωτιέστε τώρα αν το να αποκτήσετε ένα παιδί και να παραδοθείτε στον φόβο είναι καλό ή κακό. Φυσικά και είναι καλό. Η απόκτηση του παιδιού είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.

Ξαφνικά υπάρχει κάτι ανώτερο από τον εαυτό σου σε αυτόν τον κόσμο. Κάτι στο οποίο θα αφιερώσεις τον εαυτό σου και θα εκπληρώσεις τους πραγματικούς σου σκοπούς. Οι προσπάθειές σου να είσαι επιτυχημένος στη ζωή και στην καριέρα σου έρχονται σε δεύτερη θέση.

Είσαι πλέον υπεύθυνος για κάτι παραπάνω από τον τομέα σου στη δουλειά, είσαι υπεύθυνος για τη ζωή του παιδιού σου.

Επίσης, το αίσθημα της συμπόνιας κυριαρχεί και φτάνεις στο σημείο να απορείς πως βρισκόταν καταπιεσμένο όλα αυτά τα χρόνια. Μου έχει συμβεί να βρίσκομαι στα φανάρια και να κοιτάζω με οίκτο τα παιδιά που κάθονται στη ζέστη και ζητιανεύουν μαζί με τις μητέρες τους.

Αυτή η κατάσταση σε προσγειώνει και σου υπενθυμίζει ότι δεν μπορείς να διαλέξεις σε ποιες συνθήκες θα γεννηθείς και θα ζήσεις και πως υπάρχουν παιδιά στον κόσμο που ζουν κάτω από συνθήκες φτώχειας, πείνας και εξαθλίωσης.

Νομίζω τίποτα δε σου δίνει την αίσθηση του πόσο γρήγορα μπορεί να περνάει ο χρόνος στη ζωή σου από το όταν βλέπεις το παιδί σου να αλλάζει φάσεις και στάδια από τη μια στιγμή στην άλλη.

Μπορεί εμείς οι ενήλικες να μη το καταλαβαίνουμε ή να μη το βλέπουμε στον καθρέφτη αλλά όπως τα παιδιά μας μεγαλώνουν καθημερινά, το ίδιο συμβαίνει και με εμάς.

Όσο αναπνέεις και βρίσκεσαι ακόμα στη ζωή, απορείς αν έχεις αξιοποιήσει την κάθε στιγμή όπως θα ήθελες. Και δεν εννοώ να συμπεριφερθείς απερίσκεπτα και να ζήσεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία.

Βλέποντας το παιδί σου να μεγαλώνει, μαθαίνεις τι σημαίνει να απολαμβάνεις την παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητας και πως το να ζεις σημαίνει να νιώθεις. Πολλοί άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους αναζητώντας συνεχώς ποιο είναι το νόημά της, ενώ εγώ προτιμώ να περνάω χρόνο με το παιδί μου και να απολαμβάνω το γέλιο του περισσότερο από όποιο φιλοσοφικό δίδαγμα.

Πράγματι, ο δικός σου θάνατος σού φαίνεται τρομακτικός αλλά τον αποδέχεσαι, όσο παράξενο και αν ακούγεται. Ξαφνικά βάζεις άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου και προσπαθείς να τα καταφέρεις για να μεγαλώσεις το παιδί σου.

Αν με ρωτούσες δυο χρόνια πριν για το θάνατο θα σου απαντούσα ότι αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που έζησα 30 χρόνια με αξιοπρέπεια και σε σχετικά πολυτελείς συνθήκες σε σύγκριση με την πλειοψηφία των ανθρώπων στον κόσμο. Δεν φοβόμουν το θάνατο.

Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Υπάρχει η αίσθηση της απόγνωσης να βρίσκεσαι στη ζωή του παιδιού σου και ότι θες να το δεις να μεγαλώνει. Σε μερικές στιγμές αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν πέθαινες.

Ίσως και να είναι εγωιστικό γιατί ουσιαστικά θέλεις απεγνωσμένα να σε θυμάται το παιδί σου. Ταυτόχρονα, όμως, νιώθεις ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις τη θνησιμότητα με σχετική ηρεμία.

Κοιτάζοντας το παιδί σου συνειδητοποιείς ότι τίποτα από όσα έκανες στο παρελθόν ή θα κάνεις στο μέλλον μπορούν να συγκριθούν με αυτό το κατόρθωμα.

Ανέφερα τον εγωισμό- γιατί κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή την επιθυμία να θέλει να δει δικά του στοιχεία να έχουν κληροδοτηθεί και στο παιδί του.

Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πως θέλεις το παιδί σου να σου μοιάσει όταν μεγαλώσει κυρίως στη συμπεριφορά και το χαρακτήρα. Αυτό, φυσικά, είναι τελείως λάθος.

Ωστόσο, συνεχίζω να έχω αυτή την εσωτερική διαμάχη για το αν πρέπει να το αφήσω ελεύθερο να διαμορφώσει την προσωπικότητά του ή αν πρέπει να ασκήσω κάποιο έλεγχο.

Έπειτα είναι το σπίτι. Το σπίτι δεν είναι απλά ένα μέρος που μένεις. Είναι το μέρος που το ζευγάρι γίνεται οικογένεια και η λέξη “σπίτι” αποκτά μια τελείως διαφορετική και πιο σημαντική έννοια.

Σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι υπερισχύουν τα ζωώδη ένστικτα. Είναι η φωλιά, το καταφύγιο, το μέρος που νιώθεις ασφαλής. Το σπίτι είναι το μέρος που τα παιδιά σου γελάνε, τρώνε, παίζουν και κοιμούνται. Είναι ο δικός τους και δικός σου κόσμος.

Όσον αφορά τη γυναίκα σας, δε νομίζω ότι καταλαβαίνετε τον ορισμό ‘σύντροφος ζωής’ μέχρι τη στιγμή που θα κάνετε παιδιά. Πριν από τα παιδιά είναι απλώς η γυναίκα που αγαπάτε. Μετά τα παιδιά είναι η γυναίκα που δεν μπορείτε να ζήσετε μακριά της.

Γίνεστε μια ομάδα που στηρίζετε ο ένας τον άλλο και στις εύκολες στιγμές αλλά και στις αποτυχίες.

Όταν καμία φορά βλέπω στο δρόμο παιδιά να κρατάνε το χέρι της μαμάς τους γεμίζω από συναισθήματα, επειδή πλέον καταλαβαίνω πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός της μητέρας με το παιδί. Ο ορισμός ‘σύντροφος ζωής’ γίνεται πιο σημαντικός όταν και οι δυο γονείς γίνεστε μια ομάδα με ένα σοβαρό καθήκον και, αν δεν στηρίξετε ο ένας τον άλλο, η ομάδα θα αποτύχει.

Η 14 μηνών κόρη μου μιμείται σταδιακά όλο και περισσότερες συμπεριφορές και κινήσεις μου. Είτε είναι όταν βουρτσίζει τα μαλλιά της με τη χτένα μου, όταν θέλει να πλύνει τα δόντια της επειδή το κάνω κι εγώ, είτε όταν απλά μιμείται τις κινήσεις των χεριών μου, είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα μαθαίνει. Αλλά αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον είναι η θέλησή της να μιμείται συνεχώς.

Υπάρχουν φορές που κάνω ανόητα πράγματα για να δω πως θα αντιδράσει και εκείνη προσπαθεί να αντιγράψει κάθε μου κίνηση και σε αυτό το σημείο κατάλαβα ότι αποτελώ το μεγαλύτερο και βασικό της πρότυπο.

Τα παιδιά σε παρακολουθούν και μαθαίνουν από εσένα. Μπορεί η κόρη μου να είναι 14 μηνών αλλά σύντομα θα μάθει πως εγώ συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους, πως διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου και πως μιλάω στη γυναίκα μου.

Το ξέρω πως θα μάθει περισσότερα με αυτό τον τρόπο παρά από όσα της λέω. Δε ξέρω αν αυτό είναι τρομακτικό ή πρέπει να με καθησυχάζει, αλλά σίγουρα το παιδί μου με οδηγεί στην εσωτερική αναζήτηση και είναι ακόμα η αρχή.