Άργησα να γίνω πατέρας. Θες δεν πέτυχαν οι προηγούμενες σχέσεις, θες υπάρχει κάποια αόρατη μυστηριώδης δύναμη εκεί πάνω που καθορίζει τα πάντα, όπως και να έχει, έγινε στα 47 χρόνια της ζωής μου. Αυτό δεν αλλάζει! Όπως βέβαια δεν το αλλάζω και με τίποτα στον κόσμο…
γράφει ο Βασίλης Ζ.
Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα! Βιώνεις την απόλυτη ευτυχία, την ολοκλήρωσή σου μέσα στη ζωή, μια συνέχιση του εαυτού σου, αποκτά νέο νόημα η ζωή σου, αλλάζουν τα πάντα και πιστέψτε με, είναι προς το καλύτερο. Δεν προσπαθώ να σας πείσω να κάνετε παιδιά, αυτό πρέπει να το θέλει κάποιος. Αν όμως το θέλεις και απλά φοβάσαι πως δεν θα καταφέρεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, μη μασάς και JUST DO IT.
Δεν είπε κανείς πως η «δουλειά» του πατέρα είναι εύκολη. Και σίγουρα ξέρετε πως χρειάζεται λίγος χρόνος για να γίνεις πατέρας, όμως παίρνει κάτι παραπάνω για να γίνεις μπαμπάς! Βάζεις στην άκρη τις υπόλοιπες πρώην προτεραιότητες, και αποκτάς καινούργιες. Και αυτό το κάνεις, όχι στανικά, αλλά με όλη την καρδιά σου!
Όση κούραση, όσα ξενύχτια, όσα κλάματα και να τραβήξεις, αρκεί ένα του «σκαστό» χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά για να τα ξεχάσεις αμέσως.
Ο υπογράφων αυτό το βιωματικό άρθρο, πέρασε αρκετά μέσα σε 1 χρόνο. Μια δύσκολη εγκυμοσύνη της γυναίκας του, όπου χρειαζόταν διαρκή υποστήριξη, ένα διάστημα παραμονής 10 ημερών του νεογέννητου γιου μου στη μονάδα πρόωρων νεογνών του μαιευτηρίου όπου πέραν της βεβαρημένης συναισθηματικής κατάστασης έπρεπε να το επισκέπτεται στη θερμοκοιτίδα και να του πηγαίνει μητρικό γάλα 2 φορές τη μέρα και να το χαζεύει κάνοντας προσευχές να το πάρει υγιές γρήγορα σπίτι, το κλασικό διάστημα όπου δεν κοιμάσαι τα βράδια ακολουθώντας το δικό του πρόγραμμα ύπνου/φαγητού, τα δοντάκια του που σκάνε το ένα μετά το άλλο και κλαίει απαρηγόρητο, και ένα σωρό άλλα…
Όλα αυτά όμως, τα είχα ξεχάσει μέχρι σήμερα που γράφω αυτό… Τα ξέχασα γιατί τώρα που είναι 15 μηνών, έρχεται και με αγκαλιάζει το πρωί μόλις ξυπνάει και μου σκάει ένα χαμόγελο σαν να με πεθύμησε όλο το βράδυ που τον είχα στην κούνια του, μου λέει λογάκια δικά του – που μόνο αυτός τα καταλαβαίνει – αλλά εγώ εισπράττω όλη την αγάπη.
Ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα πότε είπε «μπαμπά» για 1η φορά, πότε σηκώθηκε όρθιος μόνος του, πότε κράτησε το μπιμπερό μόνος του, πότε έφτασε η ώρα για τα βαφτίσια του….
Σήμερα που μιλάμε έχω άδεια από τη δουλειά. Σας αφήνω λοιπόν, τρέχω να τον αγκαλιάσω που ξύπνησε κ με φωνάζει, να τον χαρώ κάθε λεπτό της ημέρας… ακόμα κι αυτό δε φτάνει….
Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο!
