Εάν δε γίνουμε πρώτα εμείς παιδιά μαζί με το παιδί μας, τότε πώς περιμένουμε να περνάει καλά μαζί μας. ..
γράφει ο Βαγγέλης Κοντογεώργος
16 Φεβρουαρίου του 2011, Ημέρα Τετάρτη
Ήταν μεσημέρι και ώρα 14:40 που η σύζυγος γύρισε απο την δουλειά και απο την πρώτη στιγμή που μπήκε μέσα στο σπίτι κατάλαβα πως κάτι έτρεχε. Άρχισα τις ερωτήσεις τι γίνεται και τι έχεις και δεν μου απαντούσε. Μετά απο αρκετή επιμονή μου έριξε το test εκεί που καθόμουν και μένω άφωνος
– «Ποιανού είναι αυτό;» μη θέλοντας τα πιστέψω αυτό που βλέπω
– «Του γείτονα» πρώτη πληρωμένη απάντηση που πήρα…
–
«Μα πως;» ρωτώ δεύτερη φορά και με ένα ηλιθιο χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου
- «Θες όλες τις λεπτομέρειες ή να παραλείψω μερικές» δεύτερη πληρωμένη απάντηση…
Συμπέρασμα: μην κάνετε χαζές ερωτήσεις σε τέτοιες καταστάσεις, είναι ετοιμόλογες όσο δεν παίρνει.
Περιμέναμε την επίσημη επιβεβαίωση από τη μικροβιολόγο, η οποία πρέπει να ήρθε περί τα σαράντα λεπτά αργότερα και εκεί που ήμουν με ίωση και πυρετό ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα πάντα. Από εκεί και μετά άρχισε ένα μαγικό ταξίδι για μένα, το οποίο είχα συνοδοιπόρο διάφορα sites, mailing lists, ψαξίματα μερόνυχτα (ήμουν και άνεργος τότε δυστυχώς) και δε θυμάμαι και εγώ πόσα πράγματα έψαχνα στο διαδίκτυο. Κάθε εβδομάδα έπαιρνα email μου μας έλεγε πόσο εβδομάδων είναι το έμβρυο και τι ακριβώς συμβαίνει και στη σύζυγο και στο έμβρυο.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη μαγεία αυτού που ζούσα. «Εγώ θα γινω πατέρας» έλεγα και βούρκωνα (μεταξύ μας ακόμα βουρκώνω με την σκέψη πως είμαι πατέρας αλλά μην το πείτε πουθενά). Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος μπορούσα για τη σύζυγο και το παιδί και μάρτυς μου ο Θεός νομίζω πως κάτι κατάφερα εκτός απο την περίοδο της λοχείας που εκεί μάλλον δεν τα πήγα και πολύ καλά. Έζησα την κάθε στιγμή της εγκυμοσύνης και δεν το έχω μετανιώσει ποτέ αυτό και ούτε πρόκειται φυσικά να το μετανιώσω. Ήμουν μέσα στην αίθουσα τοκετού γιατί μου ήταν αδιανότητο να έρχεται το παιδί μου στον κόσμο και να μην είμαι εκεί να του ευχηθώ «καλώς μας ήρθες» και δεν το έχω μετανιώσει λεπτό. Πολλοί μπαμπάδες λένε πως μετά το θαύμα που τελείται μπροστά στα μάτια μας αλλάζει γενικότερα και το πώς βλέπουμε την γυναίκα μετά. Αληθεύει…
Προτείνω σε όλους τους μελλοντικούς μπαμπάδες να είναι εκεί στην εγκυμοσύνη και ιδιαιτέρως μετά. Γιατί μετά χρειάζονται περισσότερη αγάπη, προσοχή, βοήθεια, στοργή, γλυκόλογα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο περισσότερο από ότι χρειαζόντουσαν πριν. Μην ξεχνάτε πως χωρίς την γυναίκα μας δε θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να κρατήσουμε αυτό το αγγελούδι στα χέρια μας.
Περίμενε να σε αγκαλιάσει ηθελημένα το παιδί σου και μετά έλα να μου πεις εάν δεν έχεις κατακτήσει όλον τον κόσμο.
Και το βασικότερο όλων φίλοι μπαμπάδες. Τσαλακωθείτε για εκείνη, μην είστε τόσο πολύ κυριλέ. Τσαλακωθείτε για το παιδί σας, μην είστε τόσο πολύ αυστηροί. Μην είστε οι πατεράδες οι δικοί μας, συμμετέχετε στα κοινά του παιδιού σας. Γίνεται ένα με το χώμα, βραχείτε, βαφτείτε, ζωγραφιστείτε, επινοήσετε ιστορίες και τραγουδάκια απο το μηδέν. Κάντε το και θα με θυμηθείτε.
Δεν είμαι ειδικός ούτε στο να γράφω (για αυτό και το χάλια συντακτικό) ούτε στο να δίνω συμβουλές. Δε σας δίνω συμβουλές απλά σας λεώ αυτά που έχω δει εγώ το μικρό μου και βλέπω πως τον κάνουν ευτυχισμένο.
Βαγγέλης Κοντογεώργος . Ένας ξενιτεμένος πατέρας…
