Το παιδί μου είναι στην ίδια ηλικία με αυτό της φωτογραφίας. Το παιδί αυτό, δεν πνίγηκε μόνο του. Το πνίξαμε εμείς, όλοι μας, που θεωρούμε τους εαυτού μας πολιτισμένους αλλά μένουμε άπραγοι σ’ αυτά που γίνονται δίπλα μας. Το παιδί αυτό θα μπορούσε να είναι του καθένα από εμάς…
γράφει ο Μανώλης Μαραμβελιωτάκης
Σήμερα γίνομαι 44 ετών και το πιο όμορφο πράγμα που μου έχει συμβεί μέχρι τώρα είναι ο γιος μου. Τον είδα χθες μετά από 2 εβδομάδες (ήταν διακοπές με τους παππούδες του). Όταν με είδε, έτρεξε, μ’ αγκάλιασε σφικτά και με κοίταζε με λαχτάρα στα μάτια, με μια λαχτάρα που μόνο ένα παιδί αυτής της ηλικίας ξέρει να δείχνει και κάνει το χρόνο να σταματάει, τα γόνατά σου να λυγίζουν και τα μάτια σου να βουρκώνουν, χωρίς να προλάβεις να καταλάβεις το γιατί.
Εμείς οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει να κοιτάμε έτσι. Μας έχουν κάνει οι καταστάσεις; Ήμασταν πάντα έτσι; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως ένας πατέρας κάπου στη γη, δε θα ξαναδεί το αγγελούδι του να τον κοιτάει έτσι, όπως κοίταζε χθες εμένα το δικό μου παιδί. Και δυστυχώς αυτός ο πατέρας δεν είναι ο μόνος.
Σήμερα πολλοί θα μου ευχηθείτε χρόνια πολλά και σας ευχαριστώ όλους σας από καρδιάς. Θέλω όμως να μου κάνετε κι ένα δώρο, ακριβό δώρο. Θέλω να μην προσπεράσετε αυτήν τη φωτογραφία, να μην την αποφύγετε επειδή την έχετε ξαναδεί ή επειδή σας κάνει να νιώθετε άβολα. Θέλω να κοιτάξετε κατάματα αυτό το παιδί, το άψυχο σωματάκι του που το ξέβρασε η θάλασσα κάπου στα παράλια της Τουρκίας και να αφήσετε ό,τι συναίσθημα γεννηθεί μέσα σας να βγει έξω. Γιατί σε αντίθεση με ότι μας λένε, εγώ πιστεύω πως την ανθρωπιά μας δεν μας την έχουν πάρει ακόμα.
Ναι, προσπαθούνε να μας κλείσουν στο καβούκι μας, να κλείνουμε τα μάτια και τ’ αυτιά στον διπλανό μας, να γίνουμε επιφανειακοί και ευατούληδες, αλλά δε το έχουν καταφέρει. Πρέπει να θυμηθούμε πώς είναι να είσαι άνθρωπος, πώς είναι να πονάς τον διπλανό σου, να τον ακούς, να τον κοιτάς στα μάτια και να μη σε φοβίζει το δάκρυ του κι ο πόνος του. Να μη σε φοβίζει ούτε ο θάνατός του. Δε θέλω να βγείτε στους δρόμουν να φωνάξετε να σας ακούσουν οι άλλοι. Θέλω ν’ ακούσει ο καθένας τη δική του ψυχή να φωνάζει, κάνοντας αυτό το παιδί για λίγο δικό του. Γιατί είναι δικό μας. Αν δεν ακούσουμε τη δική μας ψυχή, πώς περιμένουμε να δούμε τη ψυχή του άλλου.
«Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει!» είχε πει κάποτε ο Καζαντζάκης. Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τι θα έλεγε αν έβλεπε αυτό το αγγελούδι σήμερα…
Να είστε όλοι καλά, να έχετε υγεία και να χαίρεστε την κάθε σας στιγμή.
Ο Μανώλης Μεραμβελιωτάκης είναι ιατρός στο Κέντρο Υγείας Μοιρών Ηρακλείου
