Ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλάει στο superdad για τη μουσική, τη ζωή και την κόρη του…

foivos1Φωτογραφία © Μάριος Κουρουνιώτης

Τραγουδιστής, τραγουδοποιός, παραμυθάς, χαζομπαμπάς…

Τον έχουν κατηγορήσει ότι βάζει απλά λέξεις μαζί. Γράφει όντως παράξενα, αλλά φτιάχνει ιστορίες που σε ταξιδεύουν, τραγούδια που μιλούν για τη ζωή και αγγίζουν την καρδιά και το μυαλό. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του. Κάποιοι μάλιστα αφιερώσαμε κάποια και σε όμορφες συνοδοιπόρους της ζωής. Eίναι άνθρωπος ειλικρινής, δημιουργικός, μα πάνω απ’ όλα μετρημένος. Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι κομμάτι μίας «άλλης» Ελλάδας, σκεπτόμενης και ταξιδιάρας. Και ό,τι και να λέμε… έχει ωραία φωνή. Και είναι και ωραίος τύπος…

Συνέντευξη: Σταύρος Σταυρινός

Έχεις αναφέρει σε παλιότερη συνέντευξή σου ότι η σχέση σου με τη μουσική ξεκίνησε από πολύ νωρίς και ότι για αυτό ευθύνεται ο πατέρας σου…

Όταν ήμουν 3, θυμάμαι  να γλιστράω σε ένα βινίλιο, που είχε ξεχάσει ο πατέρας μου, έριξα το έπιπλο με τις κασέτες και σωριάστηκαν όλες στο κεφάλι μου. Κατακούτελα με χτύπησε η μουσική!

foivos2Φωτογραφίες © Χρυσή Τσιώτα / Bandrop

Αν ρωτήσεις τον κόσμο να σκεφτούν κάποιo από τα τραγούδια σου, θα πουν προφανώς τον «Καθρέφτη» ή το «Εκείνη» ή το «Θέλω να σε ξεπεράσω». Υπάρχει όμως ένα τραγούδι «ο Φώτης (Ένα τραγούδι για τον πατέρα μου)» που έγραψες το 1998, το οποίο βρίσκω μοναδικό. Ειδικά τον τελευταίο στίχο:

«Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νιώθω στη καρδιά
Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό
Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω».

Θέλεις να μοιραστείς κάποια λόγια για αυτό;

Είναι μια «πατροκτονία» με το βαμβάκι. Όλοι μας έρχεται η στιγμή – άδικη, μα λυτρωτική – που πρέπει να «σκοτώσουμε» τον πατέρα μας. Άλλος το κάνει με βία, άλλος το κάνει ύπουλα και σιωπηλά, ανάλογα βέβαια και με τα σπιτικά του βιώματα. Εμένα, η μουσική μου χάρισε ένα τρίτο όπλο: μια φωνή που μιλάει ανοιχτά – και λέει αυτό που παρατηρεί η καρδιά της. Του είπα, λοιπόν, τρυφερά, πως δε χρειάζεται ούτε να τα βρούμε σε όλα, ούτε ν’ανησυχεί άλλο για το τι θα γίνω. Τα θυμάμαι όλα, τα κοιτάζω από ψηλά και έχω τη δύναμη να τα χωρέσω και σε ένα τραγούδι. Θυμάμαι όταν του το έπαιξα, δακρύσαμε κι οι δύο στιγμιαία, δεν το έκανε όμως κανείς μας θέμα. Από κείνη τη μέρα και μετά δεν με ξαναενόχλησε με το άγχος του, μου είχε εμπιστοσύνη.

Όταν ήσουν μικρός υπήρχε κάποιος ήρωας που ήθελες να μοιάσεις;

Διάφοροι, κυρίως όμως οι κωμικοί. Ο Ντόναλντ, μπορεί να ήταν πιο άτυχος απ’ τον Γκαστόνε, στην κωμωδία όμως πρωταγωνιστούσε. Ο Βέγγος πιο άοπλος απ’τ ους διώκτες του, αλλά και τόσο παράλογα παιδικός, που τους μπέρδευε. Γενικά, οι υπερήρωες μου φαίνονταν πολύ προφανείς στις νίκες τους. Δεν τους εμπιστευόμουν για πολύ. Και είχα δίκιο, τελικά, το δείχνει και το σημερινό Χόλιγουντ που τους έχει κάνει όλους σκοτεινούς και τραγικούς για να τους διατηρήσει «άφοβους». Ο Ντόναλντ δε χρειάζεται να αλλάξει ούτε τα ρούχα του. Και είναι πάντα ο άτυχος που παίρνει όλη την αγάπη μας.

foivos3Φωτογραφίες © Χρυσή Τσιώτα / Bandrop

Ποια ήταν η σχέση σου με την οικογένεια σου όταν ήσουν παιδί και ποιος ο ρόλος της οικογένειας για σένα;

Ήταν πολύ καλή η σχέση μου. Κατάλαβαν από νωρίς πως ήμουν των διαβασμάτων, των θεαμάτων, των ακροάσεων και αντί να καταπολεμήσουν την ευαισθησία μου,  την ενθάρρυναν. Άλλοι γονείς φοβούνται τη μοναξιά των παιδιών τους, επειδή φοβούνται οι ίδιοι να μείνουν μόνοι. Εμένα οι γονείς μου, μου έμαθαν πως η μοναξιά γεμίζει μόνο με τη δημιουργία. Και το έμαθαν και στις αδελφές μου. Η μία έγινε ζωγράφος και η άλλη ζαχαροπλάστης. Κάτι πρέπει να φτιάξουμε σ’ αυτό το σπίτι, δε γίνεται αλλιώς!

Πόσο άλλαξαν τα πράγματα στη ζωή σου από τότε που έκανες τη δική σου οικογένεια;

Αρκετά, προς το καλύτερο όμως! Μέχρι τα 39 μου που έγινα πατέρας, ζούσα απόλυτα ελεύθερος. Όποτε έβλεπα δέσμευση πέραν της μουσικής, δεν την εμπιστευόμουν. Η δέσμευση, όμως, με το παιδί – παρότι η βαρύτερη που υπάρχει– δεν έχει τίποτα καταναγκαστικό. Ξυπνάς ξέροντας πως τίποτα πιο απολαυστικό δεν υπάρχει απ’ αυτό το δόσιμο.

Έχεις μία κόρη 2 χρονών την Ιόλη, με την οποία από όσο γνωρίζω είσαι τρελαμένος. Έχεις γράψει κάποιο τραγούδι για αυτήν;

Ενώ έλεγα πως δε θα το κάνω, φοβούμενος το «μελό», τελικά μου βγήκε μια μέρα, εντελώς αβίαστα. Είναι ένα τραγούδι που συμπληρώνει φυσικά το «Φώτη», αφού πλέον ο πατέρας που «σκοτώνεται» είμαι εγώ. Της λέω σε κάποιο στίχο:

«Άμα βρεις τα χίλια χάρτινα κουτιά
που έχουν μέσα κοιμισμένους υπερήρωες και παπιά
βρες αυτόν που πιο πολύ θα με θυμίζει στη φιγούρα
σκίσ’ το εξώφυλλο και κάντου μια μουτζούρα.»

foivos5Φωτογραφία © Μάριος Κουρουνιώτης

Τι τύπος μπαμπά είσαι;

Κουλαριστός, παραμυθατζής και παιχνιδιάρης!

Πάμε λίγο στην καταπληκτική μουσική και στα τραγούδια που έγραψες για το παιδικό έργο του Φόλκερ Λούντβιχ «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης» το οποίο θα συνεχιστεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Πορεία από τον Οκτώβριο. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν η πρώτη φορά που γράφεις μουσική για το θέατρο. Έπαιξε ρόλο σε αυτό το γεγονός ότι είχες γίνει μπαμπάς;

Ε, σίγουρα! Έψαχνα μοτίβα και φρασούλες που έχω καταλάβει πως αιχμαλωτίζουν το παιδικό αυτί. Επίσης, όταν παίζεις όλη μέρα, δεν είναι δύσκολο να κάνεις τραγούδια για το παιχνίδι.

Ποιές είναι οι στιγμές που κρατάς μέχρι σήμερα ως πιο σημαντικές από την ώρα που ήρθε στον κόσμο η κόρη σου;

Η στιγμή που την πρωτοαγκάλιασα και σταμάτησε το κλάμα. Η στιγμή που πρωτοσχημάτισε μια ολόκληρη φράση. Η, πρόσφατη, στιγμή που κατάλαβα πως όλα τα τραγουδάκια που της έλεγα, όταν δεν μπορούσε ακόμα να μιλήσει, τα γνωρίζει λέξη-λέξη και μου τα συμπληρώνει όταν μπερδεύομαι.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει ή προβληματίζει όντας πατέρας;

Δε θα το έλεγα. Ξέρω πως θα κάνω λάθη, όπως όλοι. Την αγάπη μου όμως ξέρω να τη δείχνω, και δε νομίζω πως χρειάζεται πολλά περισσότερα ένας πρωτόβγαλτος άνθρωπος.

foivos4Φωτογραφία © Λυδία Χατζηιακώβου / Bandrop

Θα ήθελες να ασχοληθεί και η κόρη σου με τη μουσική; Τι θεωρείς ότι μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί από την ενασχόληση του με αυτή;

Θα’ θελα να βρει τη δική της δημιουργική διέξοδο απ’αυτόν τον όρθιο θάνατο που είναι καμιά φορά η ζωή. Αν είναι να τη βρει, είτε μέσα απ’ τη μουσική είτε μέσα από οτιδήποτε άλλο αληθινά – και όχι παραισθητικά – δημιουργικό, θα ξέρω πως έχει βρει το μίτο που σε βγάζει απ’ το λαβύρινθο. Και θα το χαίρομαι μαζί της…