Όταν τα “κάνω θάλασσα” και καταφέρνω να ζητήσω συγνώμη από τα παιδιά μου βλέπω ξαφνικά να με κοιτούν με σεβασμό. Ω, ναι! Σεβασμό! Κι εκεί αναρωτιέμαι “μα, γιατί φοβόμαστε να ζητήσουμε ειλικρινή συγνώμη απο τα παιδιά μας;”
Ξεκινώντας να σας πω ότι τα παιδιά μου είναι αγόρια. Ο ένας “πάει” δευτέρα δημοτικού και ο άλλος στο νηπιαγωγείο.
Για κάποιο περίεργο λόγο την πρώτη φορά που έκανα λάθος στη συμπεριφορά μου απέναντι στα παιδιά μου αδικώντας τα βρήκα τον εαυτό μου να θέλει να αποφύγει το γεγονός και να προσποιηθώ ότι ποτέ δεν έγινε.
Κι έτσι έκανα. Το πρώτο βράδυ κλωθογύριζε μέσα μου ότι αδίκησα τα παιδιά μου και τα κατηγόρησα ότι έκαναν κάτι που δεν είχαν κάνει κι έτσι έμεινα άϋπνος. Έλεγα συνεχώς μέσα μου ότι δεν γίνεται να δείξω στα παιδιά μου αδυναμία, να πάω να ζητήσω συγνώμη ενώ με έχουν στα μάτια τους ως Super ήρωα που ποτέ δεν κάνει λάθη.
Πως γίνεται να τα απογοητεύσω έτσι;
Το πρωί ξύπνησα και στο πρωινό ζήτησα συγνώμη. Έτσι απλά. Χωρίς άλλη σκέψη.
Άνοιξα το στόμα μου και είπα: “Παιδιά, έκανα λάθος εχθές. Παρερμήνευσα στοιχεία και παρασύρθηκα από την ευκολία του να σας κατηγορήσω. ΣΥΓΝΏΜΗ”.
Αυτό που ακολούθησε ήταν απλά απίστευτο. Αντί να το εκμεταλλευτούν, να μορφάσουν, να με αποδοκιμάσουν είπαν απλά: Μπαμπά δεν πειράζει όλοι κάνουμε λάθη. Κι έπειτα αγκαλιά..
Έλιωσα! ένιωσα τόσο υπερήφανος που έχω τέτοια παιδιά κι έπειτα η πράξη μου αυτή ανταμείφθηκε ξανά και ξανά στις ημέρες που ακολούθησαν με αποκορύφωμα ένα απόγευμα που ο “μεγάλος” ήρθε να μου ζητήσει να μιλήσουμε.
“Μπαμπά έκανα ένα λάθος. Ήθελα να παίξω με το τάμπλετ σου και κατέβασα μια εφαρμογή που τελικά είχε χρέωση. Συγνώμη που δεν σε ρώτησα. Συγνώμη που πλήρωσες για το παιχνίδι”.
Όχι πείτε μου… Φούσκωσα από καμάρι.
Κι έτσι χωρίς να πολυλογώ θέλω να σας πω ότι δεν γινόμαστε αδύναμοι στα μάτια των παιδιών μας όταν παραδεχόμαστε τα λάθη μας, γινόμαστε ανθρώπινοι.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη πρότυπα υγιή, με ανθρώπινα συναισθήματα, όχι τέλεια αλλά αληθινά. Αυτό που αλλάζει λοιπόν με μια απλή παραδοχή είναι ότι τα παιδιά αισθάνονται ασφάλεια να σε εμπιστευτούν, να ζητήσουν τη γνώμη σου, να ακούσουν τη συμβουλή σου. Γιατί βλέπουν ότι σημασία δεν έχει να κάνεις λάθος, σημασία έχει να το αναγνωρίσεις.
Σας ευχαριστώ που με “ακούσατε”
Ο υπερήφανος πατέρας 2 αγοριών…
