Αν…

Αν το καλοσκεφτείς όλη μας η ζωή είναι ένας μεγάλος ατελείωτος λαβύρινθος…

γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου

«Θυμάμαι» όταν ήμουν ακόμα σπερματοζωάριο είχα ένα πολύ μεγάλο δίλημμα να λύσω και έπρεπε να πάρω την απόφαση ταχύτατα για να μην με προλάβουν τα άλλα σπερματοζωάρια που δεν φημίζονται για την άμιλλα που τα διακατέχει. Έπρεπε να αποφασίσω σε κλάσματα του δευτερολέπτου αν ήταν καλύτερα να διαλέξω το μονοπάτι από την αριστερή ή από την δεξιά σάλπιγγα ώστε να πετύχω την κρυψώνα του ωαρίου και μάλιστα έπρεπε να φτάσω πρώτος. Με το χαρακτήρα που έχω υποψιάζομαι πως επέλεξα την αριστερή. Κι όλα μου πήγαν δεξιά από ό,τι φαίνεται…

Αν είχα επιλέξει τη λάθος διαδρομή, σήμερα δεν θα ήμουν εδώ. Οπότε, με τη μέθοδο της συνεπαγωγής, ούτε εσύ μικρέ μου θα ήσουν εδώ πιθανότατα, τουλάχιστον όχι κάτω από αυτό το γενεαλογικό δέντρο, θα ήσουν άλλο φρούτο. Αν το ωάριο δεν με περίμενε εκεί; Τότε σίγουρα θα με περίμενε το ΖΟΝΓΚ πίσω από καμία κουρτίνα με βλέμμα ειρωνικό και ύφος «σε τσάκωσα» και «έχετε γεια βρυσούλες» πριν ακόμα δαγκώσω το μήλο της Εύας. Μάταιος κόπος θα ήταν αν ήταν άδειο το μονοπάτι. «Για ένα μονοπάτι αδειανό». Και ίσως θα ήταν ο μόνος μάταιος κόπος για ένα λάθος δρόμο…

Άπειρα «αν» συνδέονται με εκείνη την περίοδο. Αν είχα γεννηθεί σε άλλη χώρα, αν είχα γεννηθεί από άλλους γονείς, αν δεν είχα αδέρφια, αν ήμουν κορίτσι, αν είχα καρούλια θα ήμουν τρόλει. Αργότερα, γειτονιά, σχολείο, πανελλήνιες, πανεπιστήμιο, στρατός. Πόσα «αν» μου τρώγανε τον εγκέφαλο. Αν ήμουν σε άλλη πόλη, αν ήμουν σε άλλη γειτονιά στην ίδια πόλη, αν είχα άλλους καθηγητές, αν είχα επιλέξει άλλη σχολή στο Πανεπιστήμιο, αν δεν πήγαινα στρατό. Ειδικά στο στρατό, τα δικά μου «αν» έφτασαν πολύ πίσω, τόσο πίσω, που πολλές φορές ξανασκέφτηκα αν είχα κάνει σωστά ως σπερματοζωάριο κι επέλεξα τη σάλπιγγα με το ωάριο και τώρα κατέληξα 23 χρόνια μετά να ξυπνάω 3 φορές μέσα στη νύχτα ως Δεκανέας Αλλαγής για να αλλάζω τους φρουρούς και να κάνω νυχτερινές βόλτες σε στρατόπεδα και σκοπιές με φίδια και ποντίκια, να βρωμάω από τις (x+6) μέρες απλυσιάς, να έχουμε τραυματίες σε σοβαρή κατάσταση σε άσκηση με άρματα και το δικό μου εγκεφαλικό πολυβόλο να μου ρίχνει κατά ριπάς τόσα και τόσα «αν». Αν δεν είχα πάει στρατό, σίγουρα σήμερα θα ήμουν άλλος.

Και μέσα σε όλα τα προηγούμενα αρχίζουν να εμφανίζονται οι «σοβαρές» σχέσεις στη ζωή μου. Όλες βασισμένες σε ένα τυχαίο (στην καλύτερη περίπτωση) περιστατικό και εμπλουτισμένες με τόσα και τόσα «αν» που άμα τα σκεφτείς αναλυτικά στο τέλος θα τρελαθείς…Ο λαβύρινθος που άνοιξε την πρώτη μικρή του πορτούλα προσφέροντάς μου δύο επιλογές να ακολουθήσω, δεξιά ή αριστερή σάλπιγγα, ξαναβρισκόταν συνέχεια μπροστά μου σχεδόν με την ίδια και απαράμιλλη τακτική. Δεν υπήρχαν συνήθως περισσότερες επιλογές από δύο. Οι άλλες ίσως είχαν απορριφθεί εύκολα νωρίτερα. Κατέληγα πάντα με δύο επιλογές. Και αναγκαστικά, η ζωή σε φέρνει, να ακολουθήσεις μόνο τη μία. Και το άλλο το «αν» ίσως σε κατατρέχει για πάντα. Τι θα είχε γίνει αν δεν είχα παντρευτεί τότε; Αν είχα παντρευτεί άλλη; Αν η ζωή δεν με έστελνε με μία βαλίτσα σε τόσα μέρη; Αν τελικά επέλεγα να μην πάω; Υπάρχει όμως ένα «αν» που ποτέ μα ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου. «Αν» δεν είχα παιδί; Όχι αγόρι μου, εσύ ήσουν πλάνο πολύ καλά οργανωμένο, το παιδί μου με συντρόφευε πάντα! Σε όλα αυτά τα «αν» υπήρχε μέσα μου ένας σκοπός, εσύ…

Σχεδόν από τότε που συνάντησα το ωάριο, αφού ακολούθησα το σωστό μονοπάτι, τη σωστή σάλπιγγα, τότε ήχησαν μέσα μου οι σάλπιγγες όλου του κόσμου πως πρέπει να βρω τον τρόπο να μυήσω και τα δικά μου σπερματοζωάρια στο να βρίσκουν το δρόμο. Αν όμως εσύ δεν ήθελες να γεννηθείς; Η αλήθεια είναι πως έχω και μία μικρή κλίση στο να πιστεύω πως κατά βάθος διαλέγουμε τους γονείς από τους οποίους θα γεννηθούμε. Αγόρι μου πάντως πραγματικά, αν όντως διάλεξες να γεννηθείς από εμάς, τι να σου πω βρε παιδί μου. Χαρά στο κουράγιο σου, φτου σκόρδα, ο Θεός να σε φυλάει, γιατί μπορεί η ζωή να μην έχει πρόβες, να έχει κατευθείαν πρεμιέρα, αλλά από ότι φαίνεται κι εμείς οι γονείς σου μόνο κάτι Δευτερότριτα παίζουμε και τα εισιτήρια της παράστασης σε λίγο νομίζω θα τα πουλάνε και στη λαϊκή της γειτονιάς. Εσένα μπορεί να σε βασανίζουν πολλά «αν» που δεν επέλεξες εσύ, αλλά άλλοι για σένα, εμείς και ξέρω πως αυτά τα «αν» πονάνε περισσότερο από αυτά που έχεις επιλέξει εσύ, κι ας ήταν λάθος οι επιλογές.

Έτσι κι αλλιώς είναι φήμες πως υπάρχουν ακριβώς σωστές και λάθος επιλογές. Υπάρχει μόνο δράση και μη δράση. Θα έχουμε πολλά «αν» να συζητήσουμε και να γελάμε ή να κλαίμε… αλλά καλύτερα αυτό να το κρατήσουμε για τότε που θα φτάσεις εσύ κοντά στα 18 και εγώ κοντά στα 52. Αν φτάσω…

Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου