Αχ, αυτή η νύχτα μου…

Κυριακή βράδυ. Γυρνάς από  βόλτα με το παιδί, κουρασμένος εσύ, εύχεσαι το ίδιο και για το μικρό, ώστε να περάσετε μία ωραία νύχτα. Αλλά μήπως είσαι υπεραισιόδοξος και πλεονέκτης;

γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου

Αθροιστικά, από τότε που γεννήθηκε, πόσες ήρεμες νύχτες περάσατε μαζί; Δέκα; Είκοσι; Μου βγαίνουν 22 και θα τις αφήσω. Όχι, δε θα βάλω ούτε μία παραπάνω. Δε βγαίνω κυρία μου. Και μην ακούτε που λένε «δεν υπάρχει ρευστότητα στις μέρες μας», φήμες ανυπόστατες και ψεύδη ασύστολα. Εμάς, οι δικές μας μέρες, είναι ιδιαιτέρως ρευστές.

Είπα ρευστές και θυμήθηκα τη χτεσινή μας νύχτα. Ρευστότητα σε limit up. Ήταν τέτοια η ρευστότητα που ξένοι επενδυτές ήταν έτοιμοι να αρχίσουν να μου τηλεφωνούν σωρηδόν για να επενδύσουν στις ομολογίες μου. Ομολογίες ανυπεράσπιστες. Ομολογίες αδυναμίας. Ομολογίες κούρασης. Αλλά φερέγγυες. Θα τα φέρουν πίσω τα λεφτά τους. Αξιόπιστες.

Είπα αξιόπιστες και θυμήθηκα τη χτεσινή μας νύχτα. Αξιοπιστία μηδέν. Εκεί που είσαι σίγουρος πως όλα λειτουργούν ρολόι ενώ εσύ κοιμάσαι, τελικά, οι μπαταρίες του σύμπαντος τελειώνουν και δεν είναι επαναφορτιζόμενες μέσα στη νύχτα.

Είπα νύχτα και θυμήθηκα τα χτεσινοβραδινά. Ο μικρός ζωηρότατος μέχρι τις 11 το βράδυ. Ο μπαμπάς έχει σκεφτεί κάποιες εναλλακτικές ακόμα για να χαλαρώσει και να κοιμηθεί το παιδί. Και δεν πιάνουν. Κοιμήθηκε όμως. Όταν σιγά σιγά έπεφτε το ρεύμα στα μάτια του. Διαφορά τάσης. Μέσα ζωηρός, έξω υπναλέος. Αποσυντονίστηκε. Ήταν λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ. Ο μπαμπάς χρειάζεται και λίγο προσωπικό χρόνο στον υπολογιστή του (ξέρετε, εξομολογήσεις, συμβουλές, farm heroes, candy crush, τραγούδια στο youtube, googling για τα θέματα της Aμφίπολης… apropos έκθαμβος έχω μείνει, εκστασιασμένος!) και κατά τη μία τη νύχτα πήγε και ο μπαμπάς για ύπνο. Και σκέφτηκα, πως επειδή είμαι πολύ κουρασμένος είναι καλύτερα να πάρω το παιδί μαζί μου από τώρα στο δικό μου κρεβάτι, γιατί πάντα ξυπνάει τη νύχτα κατά τις 2μιση, κλαίει επειδή φοβάται μόνος στο δωμάτιό του κι έρχεται στο δικό μου. Και τον πήρα αγκαλιά και πήγαμε. Σε αυτό το σημείο κάποιος από ψηλά μου έβγαζε κίτρινη κάρτα, αλλά δεν την πήρα χαμπάρι…

Είναι μιάμιση τη νύχτα. Ο Μορφέας κάνει check in τις αποσκευές μας και πλέον είμαστε και οι δύο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας. Ζζζζζζζζζζ… Είναι τρεις τη νύχτα. Ένας τσαμπουκάς πρέπει να έγινε εκεί στη χώρα του Μορφέα και κάποιος με πέταξε έξω από αυτήν σαν τη τρίχα από το ζυμάρι. Ξύπνησα από μία γερή κλωτσιά στο στήθος (όχι από τον μικρό, από το Μορφέα) που μου έκοψε την αναπνοή και πάλι. Ο οισοφάγος έκλεισε. Μηδέν ανάσα και τρομερός πόνος. Αφόρητος πόνος. Μέσα στον ύπνο μου. Το τελευταίο τρίμηνο οι κρίσεις πανικού είναι πολύ σπάνιες, αλλά όποτε εμφανίζονται επιλέγουν να είναι νύχτα. Πίσσα. Σηκώθηκα να πάρω το ομοιοπαθητικό μίγμα μου για την περίσταση. Ούτε νερό δεν μπορούσα να καταπιώ από τον εντελώς κλειστό οισοφάγο. Πήρα δυο τρεις καλές ανάσες, κι επέστρεψα δίπλα στο Μικρό μου Πρίγκηπα. Έτρεμα αλλά ξάπλωσα.

Είναι σχεδόν τρεις και μισή τη νύχτα. Κλείνω τα μάτια. Ο Μορφέας μου ζητάει να κόψω καινούριο εισιτήριο, του εξηγώ πως ήμουν από πριν μέσα, δεν το δέχεται, του λέω να εκεί οι φίλοι μου με περιμένουνε, για ένα τσιγάρο βγήκα, δεν με αναγνώρισε, πήγε να γίνει φασαρία, αστυνομία, κακό… κλαίει ο μικρός μέσα στον ύπνο του. «Μπαμπάαααααααα, κατουρήθηκα!!!». Ο Μορφέας με σπρώχνει με μια νέα κλωτσιά πίσω στον κόσμο μου. Ο μικρός έχει ζεσταθεί ολόκληρος από τη ρευστότητα της νύχτας. Σεντόνια, πυτζάμες, μέχρι και το μαξιλάρι του και το πηγούνι του κολυμπάνε στη ρευστότητα (ναι μέχρι και το μαξιλάρι, έκανα γιο ταλαντούχο, με προσόντα, να κάτι προσόντα) κι έτσι το 60% του κρεβατιού γνώρισε μέρες ένδοξων εποχών χρηματιστηρίου, ρευστότητα στο limit up.

Ευτυχώς η δική μου πλευρά ήταν ακόμα στη στεγνή από ρευστότητα Ελλάδα, ο μικρός έκλαιγε γιατί ήταν βρεγμένος, έκλαιγε γιατί ντράπηκε, έκλαιγε γιατί ξύπνησε, έκλαιγε γιατί μπορούσε, ο μπαμπάς δεν έκλαιγε γιατί δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Κοίταξα απλά το ρολόι. Τέσσερις τη νύχτα. Αν ήμουν όμως ψαράς θα ήταν μία κανονική ώρα για πρωινό εγερτήριο. Ή μοναχός. Ή φούρναρης. Αλλά δεν είμαι. Και δεν την έχω για κανονική αυτήν την ώρα, να με συμπαθάτε. Ορεξάτος όπως ήμουν λοιπόν μετά τον καυγά με τον Μορφέα, πήρα και την κρίση πανικού παραμάσχαλα, ξεβράκωσα το μικρό, του έκανα μπάνιο στις 4 και κάτι το πρωί, έβαλα πλυντήριο (ρούχα, σεντόνια, μαξιλαροθήκες κτλ), τον ετοίμασα ξανά καινούριο γυαλιστερό και τον έβαλα στο κρεβατάκι του, στο δωμάτιό του. Μόνο που έκλαιγε. Ήθελε και γαλατάκι. Ε βέβαια, κοντά 5 είχε πάει. Ξυπνήσαμε πια. Του έκανα γάλα. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω να κοιμηθεί. Χαλάρωσε. Κοιμήθηκε.

Επιστρέφω στο δωμάτιό μου. Βλέπω την κατάσταση στο στρώμα. Πήρα το Μορφέα τηλέφωνο «Να με συγχωρείς μπάρμπα, δεν θα μπορέσω σήμερα να έρθω… ναι ξέρω, το είχα υποσχεθεί, αλλά ήρθε και μια φίλη από τα παλιά τώρα, η Κρίση Πανικού, μπορεί να σου έχω μιλήσει στο παρελθόν γι’ αυτή, και τώρα τα λέμε λίγο. Πήγα να κάνω check in στο γνωστό μας μέρος, αλλά δεν πιάνει καθόλου το κινητό μου το wifi σου. Χίλια συγνώμη σου εύχομαι για την αναστάτωση, θα τα πούμε, πρώτα ο Θεός, αύριο το βράδυ. Φιλιά, ναι Μορφέα μου, ναι, τα λέμε, ναι, ναι, και στη σύζυγο να πεις, ναι, και από εμένα, έλα τα λέμε, ναι, ευχαριστώ, εις το επανιδείν, ναι, ορεβουάρ!»

Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου