Έχω μπλέξει άσχημα. Αλλά ας συστηθούμε πρώτα. Είμαι το παιδί που κρύβεται μέσα σ’ έναν μπαμπά, αλλά αυτός δε λέγεται μπαμπάς επειδή εγώ, που είμαι παιδί, κρύβομαι μέσα του, αλλά επειδή έχει κι άλλο παιδί. Έξω του. Κι έξω μου. Υποψιάζομαι δε, πως κι εκείνο το παιδί έχει κι ένα άλλο παιδί που κρύβεται μέσα του. Inception δηλαδή. Είμαστε όλοι μπάμπουσκες. Μ’ αυτή τη λογική θέτει σοβαρή υποψηφιότητα το ενδεχόμενο να κρύβεται και μέσα σε μένα ακόμα ένα παιδί. Γι’ αυτό πάσχει η Ελλάδα από υπογεννητικότητα, γιατί τα περισσότερα παιδιά κρύβονται κάπου μέσα…
Κείμενο: Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Λέγαμε λοιπόν για μένα. Που έχω χωθεί κάπου πίσω απ’ τα πνευμόνια του μπαμπά, για να παίρνω αέρα. Οξυγόνο με ποτίζει, διοξείδιο του επιστρέφω. Αλλά έτσι είναι η φύση μας εμάς των παιδιών. Δεν είναι απλά «ζωοδόχος» όπως το οξυγόνο, αλλά αναβράζουσα, με ανθρακικό. Όπως τα depon maximum που εκτοξεύτηκαν οι πωλήσεις τους στο γειτονικό μας φαρμακείο μόλις πάτησε το πόδι του στο σπίτι μας αυτός. Αυτός ο μικρός. Ο υιός. Ο κανακάρης. Και δεν αδειάσαμε από πονοκεφάλους χαράς, πίεσης, άγχους, αϋπνίας και alertοσύνης. Κι ο δικός μου ο αφεντικός, ο μπαμπάς ντε, ήπιε το νερό της λησμονιάς και μ’ άφησε να κείτομαι ατάιστο και απότιστο και άπλυτο στο υπόγειο της αριστερής κοιλίας της καρδιάς. Από εκεί με όρκισε μόνο να μην ξεχνάω να χτυπάω το κουδουνάκι κάθε λίγο και λιγάκι για να δίνω σταθερό καρδιακό ρυθμό μην τυχόν και ξεχαστεί με το μυαλό του στην δαιδαλώδη ερμηνεία της συμπεριφοράς του άλλου. Του… αυτού. Αυτού του μικρού ντε. Του υιού. Έστω μέχρι να μεγαλώσει λίγο. Να γίνει «ψηλός». Όχι «μακρύς».
Θυμάμαι τα χρόνια που με είχε μοναχογιό, μοναχοπαίδι. Πολύ σπάνια με έβγαζε έξω στην επιφάνεια να γνωρίσω κανέναν φίλο του, να περιδιαβώ στα ίδια μονοπάτια που αυτός ιχνηλατούσε, αλλά όταν το έκανε, όταν έπαιρνε απόφαση πως έπρεπε να με αφήσει κι εμένα, το παιδί που κρύβει μέσα του, να σεργιανίσει λίγο παραέξω από τα σκοτεινά κι ανήλιαγα καταγώγια της ψυχής του, τότε θυμάμαι πως έπαιρνα φόρα κι έτρεχα όπως ένα σκυλάκι που μόλις του έλυσαν το λουράκι, και δραπέτευα απ’ το στόμα του, από τα χέρια του που έκαναν δραστήριες χειρονομίες ή απ’ τα πόδια του που χόρευαν σε ρυθμούς «έξω καρδιά», από το γέλιο του και από το κλάμα του κι αγκάλιαζα σφιχτά όσους ανθρώπους έβλεπα μπροστά μου. Αυτοί ήταν σίγουρα οι εκλεκτοί. Σε αυτούς είχε προσφέρει το φοβερό προνόμιο να με γνωρίσουν από κοντά. Κάποτε μου είχε πει «παιδί μου, ψυχή μου, το καλύτερο του κάθε ανθρώπου κρύβεται μέσα του, στην πιο μύχια και τρελή σκέψη του, εκεί που η καρδιά είναι ελεύθερη να φτερουγίσει στο ρυθμό που όρισε το σύμπαν για εκείνον. Εκεί ακριβώς σ’ έχω τοποθετήσει φύλακα άγγελο». Ήξερα καλά λοιπόν, πως όταν αποφάσιζε να αφήσει τον φύλακα άγγελο να «δραπετεύσει» ήταν επειδή αισθανόταν απόλυτα ασφαλής στο χώρο, στο χρόνο, στο ανθρώπινο περιρρέον περιβάλλον.
Είχαμε και άσχημες στιγμές. Με άφηνε κλειδωμένο βαθιά στην ψύχη του για μέρες, μήνες ή χρόνια… Μέχρι που ήρθε αυτός. Αυτός ντε. Ο υιός. Και μεγάλωσε λίγο και στάθηκε στα πόδια του. Και είναι ξεκάθαρο πια πως ο μπαμπάς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη διαχείριση της κατάστασης μόνος του. Μου έλυσε λοιπόν τα λουριά, μου έβγαλε το φίμωτρο, ξεκλείδωσε και το κλουβί και μ’ άφησε ελεύθερο να πάρω τα ηνία του σώματος και της ψυχής του και να τα οδηγήσω εγώ σ’ αυτό το καθημερινό αλισβερίσι με… αυτόν. Αυτόν ντε. Τον υιό.
Κι αν εξαιρέσω τις εργάσιμες ώρες της ημέρας, που με κρατάει κρυμμένο, όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, μ’ έχει ξεθεώσει.. Έχω απλώσει όλη την καλλιτεχνική μου — και όχι μόνο — παλέτα σε συνδυασμούς χορού, υποκριτικής, παιχνιδιού, γέλιου, συν-τηλεθέασης, συν-ακρόασης, και συν-διαλλαγής για κάθε ανταμοιβή μιας μικρής επιτυχίας όπως και για κάθε τιμωρία μιας κίνησης εκτός κανόνων.
Και ξέρετε τι έχω καταλάβει;! Σχεδόν σε κάθε δραστηριότητα, αυτός… αυτός ντε… o υιός… με ξεπερνά. Αυτός δεν ελέγχει το παιδί που κρύβει μέσα του. Έχουν σχεδόν ταυτιστεί. Και δεν είναι δίκαιο να με βάζει να αντιμετωπίσω δύο παιδιά μαζί.
Γι’ αυτό σας λέω. Μπορείτε να βγάλετε κι εσείς τα παιδιά που κρύβετε μέσα σας ώστε να μεγαλώσει η παρέα για να χειριστούμε καλύτερα την κατάσταση; Οι μπαμπάδες απλά χαλαρώστε κι απολαύστε το, θα αναλάβουμε εμείς! Αλλά κάντε μου τη χάρη, έχω μπλέξει άσχημα…
Διαβάστε περισσότερa στο Χάπι Daddy
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars