Είναι κάτι μέρες σαν και αυτές…

Κάποια μέρα που θα αισθάνεστε κουρασμένοι, θυμίστε μου να σας περιγράψω πώς ήταν το τελευταίο μου 24ωρο.

γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου

Αρχίζω να φοβάμαι πως η Αφροδίτη Μάνου άμα με έβλεπε θα τραγουδούσε νέα version της Μαίρης Παναγιωταρά σε πιο Χάπι Daddy εκδοχή. Όχι, μην απογοητεύεστε όσοι δεν έχετε ακόμα παιδιά, δεν είναι όλες οι μέρες έτσι, οι περισσότερες μόνο… Αλλά τι είναι οι περισσότερες; Το 100% της κάθε μιας ημέρας από αυτές…Όμως, ως γνωστό από τα αρχαία χρόνια της Μεσοποταμίας τουλάχιστον κι εντεύθεν, πάντα για να κερδίσεις κάτι, κάτι άλλο πρέπει να «χάσεις», να το αφήσεις πίσω σου, να το απορρίψεις ως επιλογή.

Οι προτεραιότητες παίζουν ρόλο, αλλά και πάλι, αυτό δε σημαίνει ότι δεν είσαι άνθρωπος και δε σε πιάνει και απελπισία, και απογοήτευση και πολλή, αλλά μιλάμε για πάρα πολλή, κούραση. Και ναι, το ομολογώ, υπάρχουν στιγμές που κολώνεις – από το κολώνα βγαίνει, όχι από τίποτε άλλο. Και ξέρεις ότι το κάνεις για σένα και μόνο για σένα κυρίως και όχι για το παιδί σου, για να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου. Ούτε αναγνώριση περιμένεις – ούτε πολλώ δε μάλλω την απαιτείς – ούτε να το θυμάται περιμένεις, ούτε θρέφεις ψευδαισθήσεις πως θα σε αγαπάει περισσότερο γι’ αυτό.

Ίσα ίσα, με σένα ζει τη σκληρή καθημερινότητα, με σένα έχει και τις περισσότερες διαμάχες, από εσένα ακούει και τα περισσότερα «όχι», γιατί σε σένα έλαχε ο πολύτιμος κλήρος της διαπαιδαγώγησης, όχι της απασχόλησης – διασκέδασης. Αλλά είναι και ακριβώς αυτό, που σε κάνει να δένεσαι. Και δένεσαι πολύ. Θα μου πεις «παιδί σου είναι, δε θα δεθείς»; Ε, μαντέψτε, ένα μυστικό θα σας πω, άλλος δε θα σας το πει…σκύψτε λίγο, να σας το πω στο αυτί, γιατί τελευταία κυκλοφορούν και κοριοί και δεν μπορώ να σας τα λέω όλα αυτά από το ηλεκτρονικό μας μονόφωνο, ε λοιπόν. Ούτε τόσο φυσικό είναι, ούτε τόσο φυσικά έρχεται, ούτε τόσο αυτονόητο είναι αυτό το δέσιμο που σας περιγράφω!

Όποιος το έχει νιώσει, καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω. Χρειάζεται τριβή, έντονη και «σκληρή» καθημερινότητα, η δύσκολη επαναλαμβανόμενη σα μαγκανοπήγαδο καθημερινότητα είναι που χτίζει αυτό το δέσιμο και μπορεί και δίνει άλλου είδους χαρά στις στιγμές και μέρες κοινής χαλάρωσης και διασκέδασης. Η «κακιά» καθημερινότητα χτίζει αγαπησιάρικα ρεπό από αυτήν, γιατί είναι βία να του έχεις κάνει μόλις μπάνιο, να του βάζεις πάμπερς, να τον ντύνεις, να τον χτενίζεις, να του ετοιμάζεις πρωινό, να ετοιμάζεσαι παράλληλα κι εσύ, μπάνιο με ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου, αγχωμένο ξύρισμα, ακόμα πιο αγχωμένο ντύσιμο, και στην πόρτα, 9 η ώρα το πρωί, με το κλειδί στο χέρι και την καρδιά στην κωλότσεπη, να ακούς «μπαμπά, έκανα κακά!».

Θα προτιμούσες να σου είχε πει «μπαμπά, νομίζω δεν είμαι δικό σου παιδί», που δεν έγινε και κάτι, συμβαίνει σε πολλούς, εγώ εσένα αγαπάω αγόρι μου, εσένα θα κρατήσω και θα το πάμε μια χαρά το παραμύθι μέχρι τέλους… Αλλά όχι ξανά από την αρχή όλη την διαδικασία που κάνω από τις 8 το πρωί! Όχι, όχι, όχι! Ναι είναι σκληρή η καθημερινότητα όταν το βράδυ ξυπνάει 4 φορές.

[Είδατε πόσο εύκολα ξεγλίστρησα από τη «σκληρή» καθημερινότητα στη δουλειά; Πρέπει να μου δώσετε τουλάχιστον ένα credit για αυτό, να ανέβω σε άλλο level, γιατί κι αυτή είναι απερίγραπτη, αλλά στο όλον φαντάζει τόσο σαν game – μέχρι να δεις το game over]

Έλεγα λοιπόν πως ξυπνάει 4 φορές το βράδυ, τη μία επειδή βήχει και τον αναστατώνει, την άλλη επειδή είδε όνειρο τον αρκούδο του να φεύγει (true story), την άλλη επειδή ξανακατούρησε και το πάμπερς του ξεχείλισε και η τσεπούλα της πιτζάμας του παπάριασε, την άλλη παραμιλάει να μην του φάω εγώ τα μακαρόνια που άφησε, την άλλη επειδή «η κοιλίτσα του πείνασε» και θέλει γάλα και τελικά στις 6 το πρωί, σε χτυπά, σε κλωτσά, σου τραβάει τα πόδια, γιατί «μπαμπά ξύπνα, καλημέρα, γάλα, να παίξουμε, να δω το Μικρό Πρίγκηπα, να παίξουμε με τα τουβλάκια, να μου κάνεις αβγό, να μου φέρεις το γάλα στο κρεβάτι», και του ετοιμάζεις το γάλα, και θέλει να το πιει στο κρεβάτι δίπλα σου, αφού δεν αντέχεις να ξυπνήσεις από τις 6, και μόλις τελειώνει το γάλα.. τρέμει σύγκορμος και αδειάζει από το στόμα το γάλα που ήπιε μόλις, αυτό που είχε πιει πριν κανα 3μηνο στη Χαλκιδική, αυτό που θήλασε, το βυζί της αγελάδας που γελά και ένα playmobil πειρατή, με τα σπαθιά του, τον θησαυρό του αλλά, χωρίς το καπέλο του. Έσκασα!

Τι να έγινε το καπέλο του άραγε? Και σηκώνεσαι στις 6 σε αυτήν την κατάσταση, με ρούχα, παπλώματα, στρώματα, παιδί και εαυτό να μυρίζουν σα στάνη που παράγει αιγοπρόβεια μυζήθρα, και αρχίζεις τα μπάνια και τα πλυντήρια, και τις μετακομίσεις κρεβατιών και στρωμάτων στο μπαλκόνι.. και το παιδί τελικά πεινάει, δεν έφαγε!

Και το παιδί γελάει, γιατί οκ, λύνονται τα θέματά του. Ο μικρός πιστεύει εις ένα Θεό, Πατέρα παντοκράτορα… και εγώ τον βλέπω που μου χαμογελά, και αναρωτιέμαι τι σκέφτεται και παίρνω κουράγιο και μάλλον πιστεύω εις το πνεύμα του το άγιο, το κύριο, το ζωοποιό… το… ίσως…εκ πατρός εκπορευόμενο

Διαβάστε περισσότερa στο Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου