Η τελευταία νύχτα που κοιμάται κάποιος «αμέριμνος» είναι η νύχτα πριν από τον τοκετό – και αυτό παίζεται…
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Από την επόμενη κιόλας νύχτα κοιμάται…αλλιώς…κάπως. Ίσως γεμάτος, ίσως ευτυχισμένος, ίσως «πιεσμένος», ίσως ανήσυχος, ίσως ελαφρά, ή ίσως δεν κοιμάται ποτέ πια πραγματικά… Να το ξέρεις αυτό γιε μου. Να είμαι σίγουρος πως κάποιος σου το είπε, πριν αποφασίσεις να κάνεις το δικό σου παιδί.
Fair play. Αλλά όπως και να είναι αυτό το «κάπως», το προτιμώ. Ακόμα κι αν μου τραβάς τα μαλλιά τη νύχτα.
Hair play. Ακόμα κι αν είμαι μόνος μου τη νύχτα, χωρίς σύντροφο.
Her play. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να ξυπνήσω για να φτάσω εγκαίρως στη δουλειά μου στο αεροδρόμιο.
Air Play. Κι όλο αυτό να συνεχίζεται καθημερινά.
Replay. Αλλά χάρη σε σένα, αυτή η καθημερινότητα αποκτά πάντα μία διαφορετικότητα, μοναδικότητα!
Χάπι Day, κάποτε happy, κάποτε χάπι, κάποτε day, κάποτε «ντέη βρε γαϊδαράκο ντέη». Fair Play.
Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου

Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars