Γονιός, παιδί και αντίστροφα…

Συνηθίζουμε να λέμε πως για ό,τι είμαστε σήμερα, ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι γονείς μας. Ούτε συμφωνώ, ούτε διαφωνώ απόλυτα. Σίγουρα είναι και έτσι, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο έτσι…

γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου

Ίσως από την ενηλικίωσή μας και μετά, για να το τοποθετήσω χονδρικά και κάπου χρονικά, αναλαμβάνουμε πια να χτίσουμε τον εαυτό μας και σύμφωνα με τις δικές μας επιλογές, ακόμα κι αν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με αυτά που οι γονείς μας θα ήθελαν για μας. Και πολύ καλά κάνουμε, γιατί ζούμε τη δική μας ζωή και όχι τη δική τους. Και αυτή η περίοδος όμως, έχει ένα σχετικό τέλος. Και η χρονική αυτή τη στιγμή που τελειώνουν οι ελεύθερες επιλογές για τον εαυτό μας, συμπίπτει κατά τη γνώμη μου χρονικά με τη στιγμή που δίνεις το 20ευρω στη νοσοκόμα που βγαίνει από την αίθουσας τοκετού και σου ανακοινώνει με ένα χαμόγελο κολλημένο στα αυτιά και δύο μάτια κολλημένα στην τσέπη σου, πως έχεις ένα υγιέστατο παιδάκι…

Αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα που διεκδικεί χώρο στο σπίτι που μέχρι τότε είχες υπολογίσει μόνο για έναν, άντε με το ζόρι για δύο και αδειάζεις εξαιτίας του τις μισές ντουλάπες για να μπει η προίκα μωρού, και παίρνεις καινούριο αυτοκίνητο για να χωράει το καροτσάκι με τα διπλά αμορτισέρ και τις ζάντες αλουμινίου και είναι και injection (το καροτσάκι, όχι το καινούριο αυτοκίνητο) και έχει και esp και abs και θέλει συνέχεια ATM για να τα φέρεις βόλτα, αυτό το πλασματάκι λοιπόν, μάντεψε…. ε, λάθος μάντεψες… δεν είναι τόσο αθώο όσο νομίζεις. Ήρθε για να σου «στρώσει» χαρακτήρα, ήρθε για να ψιθυρίσει μεν, εκκωφαντικά δε, πως «φίλε, δεν έχεις δει τίποτα ακόμα»…

Με αυτόν τον τρόπο, οι δύο άνθρωποι που έγιναν γονείς, στην ουσία οι ίδιοι τους ξαναγεννιούνται. Κατά κάποιον τρόπο, πρέπει να τα μάθουν όλα απ’ την αρχή, να τα δουν με άλλο μάτι, να προσαρμοστούν σε μία καθημερινότητα που άνοιξε αυλαία αμέσως μόλις ακούστηκε το πρώτο «ουάαααα» και οι παραστάσεις που έπαιζε το ζευγάρι μέχρι και την προηγούμενη μέρα κατέβηκαν άρον άρον και ξεκίνησαν περιοδεία, να κάνουν το support group στο Circo Medrano.

Κι επειδή συχνά πρέπει να απαντάω στην ερώτηση «μα, καλά, αλλάζουν τόσο πολύ οι άνθρωποι;», ήθελα απλά να σας μεταφέρω πως κατά τη γνώμη μου, ειδικά με τον ερχομό ενός παιδιού, οι άνθρωποι που προϋπήρχαν της γέννας, όχι απλά αλλάζουν, σχεδόν τους ρουφάει η δίνη της συγκυρίας και τους ξερνάει πάλι πίσω εντελώς μα εντελώς καινούριους. Η «μωρουδίλα» που αναδύεται από το δερματάκι του μωρού, στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αναδύεται κι από την επιδερμίδα των γονιών, κι αφού αυτό δεν είναι εφικτό, θα έπρεπε να θεσπιστεί νόμος οι νέοι γονείς να φοράμε ένα τεράστιο Ν μπροστά στο στήθος μας, να μας βλέπουν από μακριά, να μας ξεχωρίζουν, να κάνουν το σταυρό τους οι περαστικοί και να φτύνουν τον κόρφο τους και να τραβάνε το γιακά τους. Έτσι δεν έπαθα εγώ τις προάλλες που έβλεπα μία τρελή κι αλλοπαρμένη να αφήνει ένα καροτσάκι με ένα μωρό να τσουλάει στην κατηφόρα και μετά δεν προλάβαινε να το πιάσει και το κυνηγούσε; Μου ήρθε να πάω και να της πω «γιατί δεν έχεις κυρά μου Ν;»

Ίσως θα έπρεπε να τηλεφωνούν και στις Πύλες του Ανεξήγητου του Χαρδαβέλλα, αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει η εκπομπή πια, και πολύ θα εξυπηρετηθεί το φιλοθεάμον κοινό των παιδότοπων αν ξαναρχίσει η εκπομπή. Και πάει ο κόσμος και κάνει ύπνωση να μάθει τι ήταν στην προηγούμενη ζωή του. Πανευκολάκι. Εμένα θα ρωτήσεις. Εγώ για παράδειγμα στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν νέος ελεύθερος εργαζόμενος στην Αθήνα στις παρυφές της κρίσης. Στην παρούσα ζωή μου, γεννήθηκα το 2011 σε ηλικία 34 ετών. Το μωράκι φυσικά δεν φταίει ποτέ και καθόλου, που οι δύο γονείς του ξαναγεννήθηκαν μαζί του, και τα μάτια τους άλλαξαν τρόπο να κοιτάνε. Κάποιοι αλληθωρίζουν, κάποιοι δεν βλέπουν πια κοντά, άλλοι δεν βλέπουν μακριά και η πρεσβυωπία και η μυωπία ίσως δεν είναι τυχαίες ίσως κάτι θέλουν να μας πουν…

Οι ξαναγεννημένοι γονείς, συνειδητοποιούν ότι γεννήθηκαν μαζί, την ίδια μέρα και μάλιστα παντρεμένοι. Και μπορεί με τον καιρό, ίσως και πολύ σύντομα, να αναρωτηθούν «μα τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με το στεφάνι μου;» Και μπορεί τα κορνιζαρισμένα στέφανα πάνω από την κρεβατοκάμαρα να μοιάζουν περισσότερο με χειροπέδες πλουμιστές πια. Γιατί οι άνθρωποι είναι άλλοι.

Τελικά λοιπόν, εμείς οι γονείς, αυτό που είμαστε σήμερα, καλό ή κακό, ξινό ή γλυκό, ευθυνομάχοι ή ευθυνολάτρες, το οφείλουμε στα παιδιά μας, αυτά μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα και αυτό είναι φανταστρουμφικό γιατί τα ίδια δεν έχουν ιδέα, απλά επέλεξαν να έρθουν στη ζωή μας να μας αναγεννήσουν. Και σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον γιο μου, για την ουσιαστική συνεισφορά του για να γίνω εγώ αυτό που είμαι σήμερα. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μη διαψεύσω τις προσδοκίες του για εμένα, αλλά αυτός ο φόβος είναι που με έκανε να πατάω όσο πιο γερά μπορώ στα πόδια μου. Και αυτά τα πόδια που μου χάρισε, θα είναι τα ίδια που θα μπορεί πάντα να χρησιμοποιήσει για να ξαποστάσει σε περίπτωση που τα δικά του δύο πόδια δεν είναι αρκετά για να αντέξουν όσα η ζωή έχει σκοπό να του προσφέρει…

Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου