Single dad ή εργένης…

 shutterstock_251239999

Το παραπάνω δίλημμα δεν ξέρω αν ποτέ απασχόλησε κανέναν στη χώρα μας, τουλάχιστον μετά το 1821 μ.Χ γιατί πριν δεν ξέραμε καν αγγλικά…

γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, το πρατήριο φούρνου της γειτονιάς μας το είχε ένα ζευγάρι (γύρω στα 50) που δεν είχαν παιδιά… Μία κυρία είχε μπει να πάρει ψωμί κι έλεγε τον «πόνο» της με το παιδί της στη φουρνάρισσα, κι εκείνη της είπε «Έχεις παιδιά; Να τα χαίρεσαι! Δεν έχεις; Να χαίρεσαι!»

Πέρασαν τα χρόνια… θα γυρνούσα πίσω και θα της έλεγα «μαντάμ καλημέρα, εγώ ΚΑΙ έχω ΚΑΙ χαίρομαι..», αλλά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω πια, γιατί το πρατήριο πλέον έγινε κάτι, που ποτέ δεν κατάλαβα τι, και το εν λόγω ζευγάρι, αν είναι εν ζωή ακόμα σήμερα, σίγουρα αυτό το οφείλει στο ότι δεν είχαν παιδιά «να τους φάνε τη ζωή».

Θυμήθηκα λοιπόν αυτό και σκέφτηκα: Τι είναι καλύτερο; Έργένης σκέτο (ή έστω μέτριο ή ακόμα και βαρύ γλυκό) ή Single dad φουλ πανσιόν; Τι είναι καλύτερο από αυτές τις 2 φάσεις που έχουν περάσει από τη ζωή μου; (καλά, τον γάμο δεν τον βάζω, αυτή δεν ήταν φάση… ήταν αφασία…)

Κατέληξα. Single dad με τα μπούνια. Preferred κι από τη συγκατοίκηση με γκόμενα. Μη βιάζεστε να κάνετε γκριμάτσες, έχω λίστα σωρού επιχειρημάτων που θα έπειθαν και τον πιο αλλεργικό στους παιδοτόπους:

1. Καταρχάς έχεις μόνιμα κάποιον να ροχαλίζει στο δίπλα δωμάτιο (πες το παιδικό εσύ, να συνεννοούμαστε). Άρα, καλύπτεται το αίσθημα του «γεμάτου σπιτιού»

2. Αυτός που κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο, δεν νοιάζεται που εσύ ακόμα δεν κοιμάσαι και ξενυχτάς στον υπολογιστή γιατί σου τη βάρεσε να γίνεις blogger και να εκθέτεις την κοινή σας ζωή στους γνωστούς αγνώστους με τις ηλεκτρονικές αναρχικές κουκούλες της μονογονεϊκής οικογένειας, που λειτουργεί σαν αστικός μύθος ακόμα κι αν ζούμε σε χωριό…

3. Για τα οικοκυρικά του πράγματος, έτσι κι αλλιώς μόνος σου τα κάνεις, τουλάχιστον τώρα βρίσκεις και μια καλή δικαιολογία για ποιον λόγο να τα κάνεις. (Εξαίρεση: το κρεβάτι παραμένει πάντα άστρωτο γιατί βαριέμαι μόνιμα να το στρώνω και γιατί ποτέ δεν ξέρεις σε ποιο κρεβάτι θα επιλέξει να κοιμηθεί και πότε και πόσο ο λιλιπούτειος συγκάτοικος)

4. Σεξ, δεν έχεις έτσι κι αλλιώς. Τουλάχιστον ως single dad θυμάσαι πως κάποτε είχες. Και με μεγάλη επιτυχία. Ολοζώντανη μπροστά σου. Αστραφτερή. Λαμπερή. Και εντελώς δική σου. Και το σεξ δεν είναι το παν. Το pan είναι το ψωμί στα ισπανικά.

5. Κάποιος σε φιλάει το πρωί, σου χαμογελάει όλη μέρα, σε κάνει να γελάς και μάλιστα χωρίς να το προσπαθεί, σε αγαπάει… έτσι ασυναίρετα και χωρίς όρους. Απλά επειδή είσαι εσύ. Κι επειδή είσαι εκεί γι’ αυτόν. Ακόμα κι αν δεν θέλει να είσαι εκεί.

6. Το μυαλό σου έχει ξεκολλήσει για τα καλά από το «εγώ». Στην καλύτερη περίπτωση, που σου το εύχομαι, είναι στο «εμείς». Στη χειρότερη, που κι αυτή καλή είναι για αρχή, είναι στο «αυτό». (Το παιδί εννοώ παιδί μου, όχι την πλατωνική ιδέα για το «αυτό»).

7. Single dad υποδηλώνει και κάποιο παρελθόν. Εργένης μόνο φαντασιώνει μέλλον. Δεν θα πάρω άλλη φαντασίωση, άλλο μέλλον, άλλη αναμονή. Χορτάσαμε., να ‘στε καλά, ως εδώ είμαστε, μια σόδα μόνο και τον λογαριασμό να προπληρώσουμε το μέλλον να μην του έχουμε κι υποχρέωση.

8. Ως Single dad ωριμάζεις ξαφνικά κι έτσι μπορείς να επιλέξεις πότε θα παλιμπαιδίσεις σοφά… Και ξέρεις πως ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Ως εργένης μεγαλώνοντας, αν είσαι τυχερός, ωριμάζεις λίγο λίγο αλλά βαθιά μέσα σου πιστεύεις ες αεί πως είσαι ακόμα νέος. Έχεις ακόμα καιρό μπροστά σου για να «αναλάβεις ευθύνες». Και αναλώνεσαι. Εγώ τη ζωή μου, τις χαρές μου και τις λύπες μου, τον ενθουσιασμό μου και την λύπη μου (καλά, ψέματα λέω) τα θέλω σε χρόνους zip… Το ζιπαρισμένο αρχείο θα το ανοίξω να «απλώσει» όταν θέλω, όσο θέλω, για όσο θέλω.

Ξέφυγα λίγο από το θέμα ε; Ουφ, ευτυχώς, γιατί 9ο δεν έχω.. Στο 8 τελείωσαν όσα σκέφτηκα. Φοβάμαι πως ένας εργένης θα έχει αντίλογο με άλλα 18. Ένας παντρεμένος μάλλον κάνει τικ δίπλα από κάθε ένα από τα παραπάνω που τον καλύπτουν και μέσα στον γάμο.

Το παν είναι να αγαπάμε τα παιδιά μας εντός, εκτός και επί τα αυτά. (Όχι, είπαμε το pan είναι το ψωμί στα ισπανικά).

Αντί επιλόγου

Μία φίλη καρδιάς, αδερφή μου πια, μου είχε χαρίσει το βότσαλο που γράφει «Μεγάλος άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει χάσει την παιδική του καρδιά». Περιέργως πώς, το βότσαλο αυτό έσπασε λίγο πριν το διαζύγιο. Το ξανακόλλησα. Το βότσαλο βέβαια, όχι το διαζύγιο.

Single dads είμαστε όλοι μας, έχουμε το παιδί που κρύβεται μέσα μας… Ας το βγάζουμε καμιά φορά έξω μας, να του μιλήσουμε, να του χαμογελάσουμε, να του κάνουμε παρέα, να του δείξουμε τον κόσμο και να μας δείξει τον κόσμο από την αρχή με τα δικά του μάτια. Να το χαϊδέψουμε λίγο, να το κανακέψουμε, να του συμπαρασταθούμε, κι ας είναι ζωηρό καμία φορά και τα κάνει όλα μπάχαλο, κι ας τα κάνει ακόμα πάνω του. Χρειάζεται και το μέσα μας παιδί ξεσκάτωμα καμιά φορά. Και να ακούμε και λίγο Πρωτοψάλτη πού και πού, δεν κάνει κακό.. Σιγοψιθυρίζοντας το «ένα μωρό» της Άλκηστης, σας καληνυχτίζω γιατί ο Μικρός μου Πρίγκηπας νομίζω θέλει παρέα στο κρεβάτι… Πάω να νανουρίσω το παιδί εντός μου…

 3 Οκτωβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα στο Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου