Και τι συμβουλεύεις το φίλο που σκέφτεται να μπει στο club των μπαμπάδων;

father-and-baby

Συχνή συζήτηση στις παρέες μου είναι το θέμα παιδί. Σαν απόφαση ζωής. Πολλοί φίλοι το βλέπουν θετικά, αλλά το σκέφτονται. Για προφανείς λόγους…

γράφει ο Χρίστος Σμπώκος

Άλλοι πάλι το θέλουν θεωρητικά, αλλά στο μέλλον. Και άλλοι δεν το έχουν ακόμα διανοηθεί. Μια λογική κατάσταση για το κοινό 28-35 στο οποίο κινούμαι. Με ρωτάνε λοιπόν ως – σχετικά νέο στα 31 μου – μπαμπά τη γνώμη μου. Και πολλές φορές σκέφτομαι αν η απάντησή μου είναι ενθαρρυντική ή όχι. Γιατί νιώθω ότι ενώ τονίζω πολλές φορές ότι είναι η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ, μετά στην προσπάθειά μου να μη γίνω τελείως μελό, χαζομπαμπάς τους υπέρ-αναλύω τις δυσκολίες του project. Και τρομάζουν ελαφρώς.

Από την άλλη, αν τους παρουσιάσω μια ιδανική πραγματικότητα, τι φίλος και κυρίως τι σόι σύμβουλος είμαι; Δεν πρέπει να ξέρουν ότι αλλάξει η καθημερινότητά τους; Δεν πρέπει να ξέρουν ότι αλλάζουν τα ωράριά τους; Τα οικονομικά τους; Δεν πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να οργανωθούν και να προσχεδιάσουν αλλά κυρίως να εφαρμόσουν όσα έχουν συζητήσει σαν ζευγάρι ώστε το παιδί να είναι για καλό της μεταξύ τους σχέσης κι όχι μπουρλότο; Δεν πρέπει να τους θέσω το διαχρονικό θέμα του σόι management; Να τους εξηγήσω ότι θα χρειαστεί κόπο και σύστημα για να μην κάνουν αυτά που κοροϊδεύουν και να διατηρήσουν (κάποια) από τα στέκια και τις συνήθειές τους (και άρα και τις παρέες τους);

Για όλα τα θέματα που απαιτούν απόφαση, πάντα πιστεύω ότι πρέπει να έχεις υπολογίσει όλη την εικόνα. Την πραγματική εικόνα. Να μπουν τα πάντα στη ζυγαριά. Από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς μπαίνει ουσιαστικά ένα και μόνο πράγμα. Το πόσο θες να αποκτήσεις παιδί. Προσοχή, όχι πόσο νομίζεις ότι θες. Ούτε «έχω πάει 35 οπότε πρέπει να θέλω να αποκτήσω παιδί». Πρέπει να το θες. Αυτό και μόνο. Και να κατανοείς ότι «θέλω παιδί» σημαίνει, θα κάνω κάθε προσπάθεια, κόπο και θυσία όχι μόνο για να είναι αυτό ευτυχισμένο αλλά κι εγώ και η γυναίκα μου. Γιατί μεταξύ μας φίλε αναποφάσιστε η ευτυχία του νέου μέλους είναι σε άμεση συνάρτηση με την ευτυχία των γονιών. Αν δεν υπάρχει αυτή η ισορροπία (ανεξάρτητα από γάμους κλπ) τότε δεν βγαίνει η εξίσωση.

baby-dad

Συνήθως μετά από τη συζήτηση που περιέγραψα, όσοι γενναίοι φίλοι νιώθουν ότι συνεχίζουν να θέλουν παιδί ρωτάνε «ωραία τα λες. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω;». Εκεί κάπου κολλάει η συζήτηση. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μια γενική συνταγή να «μαγειρέψεις την πατρότητα ή τη μητρότητα» για να σου βγει νόστιμη. Ο καθένας έχει το στυλ του, το αλατοπίπερό του και την προσωπικότητά του. Και θα πρέπει να ετοιμαστεί μόνος του, μαζί με τη σύντροφο του.  Οι άλλοι όλοι είμαστε χρήσιμοι μόνο για brainstorming. Μετά, τη στρατηγική σου την ετοιμάζεις μόνος σου.

Καμιά φορά λοιπόν, έχοντας κάνει μια ανάλυση – συζήτηση ωρών που δεν καταλήγει πουθενά και η παρέα σε κοιτάζει με το βλέμμα απορίας σαν να είσαι ο Φώτης Κουβέλης σε ερώτηση για το μνημόνιο, ή ο Πρόεδρος του Εδεσσαϊκού στο διάσημο βίντεο ή κι ο καθηγητής της Χημείας σε τάξη τριτοδεσμιτών, καταλήγω να κάνω μια παρομοίωση:

Το να αποκτάς παιδί μοιάζει σαν να πηγαίνεις σε ελεύθερο camping. Περνάς πολύ ωραία όταν έχεις πάει προετοιμασμένος. Αν προετοιμαστείς για διακοπές σε 5αστερο ξενοδοχείο με τα όλα του και καταλήξεις σε ελεύθερο camping, δεν περνάς καθόλου καλά…