Αυτήν ακριβώς την εικόνα αντίκρισα προ ημερών, αναδημοσιευμένη από έναν φίλο μου, πατέρα ενός παιδιού.
Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου οι πολλές δεκάδες φωτογραφιών των παιδιών μου που έχω δημοσιεύσει στο δικό μου λογαριασμού κοινωνικού δικτύου με κάποιον περιορισμό πρόσβασης που αποτελείται από γνωστά μου άτομα και όχι εντελώς δημόσια. Αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτή η… λεζάντα με έκανε κακό ή λάθος πατέρα.
Προφανώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ κάτι τέτοιο (ήταν καθαρά ειρωνική δήλωση) μιας και γνωρίζω άριστα την ποιότητα πατρικής φιγούρας που αποτελώ στις ζωές των παιδιών μου. Όμως ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λίγο πιο αντικειμενικά τα δύο σκεπτικά.
Για μένα το κοινωνικό δίκτυο είναι σχεδόν ευλογία. Αδερφικοί μου φίλοι, κουμπάροι και μέλη της οικογένειας μου, βρίσκονται εκτός Κρήτης και αρκετοί εξ αυτών εκτός Ελλάδας. Συνάμα είναι πολλοί, αρκετά πολλοί. Προσωπικά δεν έχω τον χρόνο να παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη, την Αναστασία, τον Νίκο, την Σοφία, τον Βασίλη και τόσους ακόμα δικούς μου ανθρώπους για να τους λέω καθημερινά τι αισθάνομαι, τι ενδιαφέρον έκανα, τι με νευρίασε και πως μεγαλώνουν τα παιδιά μου εμφανισιακά ή μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Με μία δημοσίευση, είναι σχεδόν όλοι ενημερωμένοι, έχουν όλοι πρόσβαση στην ζωή μου (όσο εγώ επιθυμώ και επιτρέπω φυσικά) και η επαφή μου με εκείνους διατηρείται ποιοτικά και χωρίς κόπο.
Τα παιδιά μου δεν είναι τάπερ.
Είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα μου. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Είναι ο σημαντικότερος λόγος που αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και ναι, μ’ αρέσει να τα επιδεικνύω, αν αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο. Γιατί ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς την λέξη αυτή, κρύβεις μέσα σου και την ποιότητα ανθρώπου που είσαι. Η επίδειξη των παιδιών μου, σημαίνει μια φωτογραφία στο γήπεδο μαζί τους, σημαίνει μία φωτογραφία έξω απ’ το σχολείο με την στολή της θεατρικής παράστασης, σημαίνει μια αγκαλιά με τον πατέρα τους, σημαίνει η πρώτη τους φορά στον κινηματογράφο ή σε ένα μουσείο.
Γιατί γονιός -και συγχωρέστε με αν αλλάζω θέμα- δεν είναι μόνο εκείνος που ταΐζει τα παιδιά του και τα ντύνει για να πάνε σχολείο, αλλά αυτός που με κάθε κόστος, με κάθε προσωπική θυσία φροντίζει να τους δώσει όσο το δυνατό περισσότερα ερεθίσματα ώστε όταν αυτά θα βγουν μόνα τους πια στην κοινωνία θα έχουν τις περισσότερες δυνατές παραστάσεις για να φανούν όσο το δυνατό πιο ώριμα, προετοιμασμένα, συνειδητοποιημένα και λιγότερο αιφνιδιασμένα από την ζωή.
Από την άλλη αν κάποιος νομίζει πως με το να μην δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών του σε περιορισμένο και επιλεγμένο κοινό, τα προστατεύει από τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω για τα παιδιά, προφανώς είναι σεβαστό ακόμα κι αν είναι πέρα ως πέρα άκυρο.
Αλλά ειδικά για εκείνους που παρομοιάζουν τα παιδιά με… τάπερ, νομίζω πως απλά θα ευχηθώ να αντιληφθούν τον θησαυρό που κρατούν μέσα στα σπίτια τους και πως αυτός δεν βρίσκεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά κάπου εκεί στο ακατάστατο σπίτι, σαν σωστά διαμάντια που περιμένουν επεξεργασία για να λάμψουν κάποτε σε ένα σπάνιο κόσμημα!
Το άρθρο μας έστειλε ο Γιάννης Σπυριδάκης, πατέρας δύο παιδιών (7 και 4 ετών) και συντάκτης, αρθρογράφος και δημοσιογράφος τα τελευταία 18 χρόνια.
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο στο οποίο και παραμένω ως σήμερα. Σπούδασα MIS (Management Information Systems) όπου και ήρθα σε επαφή με τους τομείς της επικοινωνίας και πληροφορίας καθώς και του προγραμματισμού, της οικονομίας, της διοίκησης και του management.
Κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία έχω εργαστεί μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη για περισσότερο από δύο χρόνια. Έχω ταξιδέψει εκτός από τις ΗΠΑ, στις Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Κωνσταντινούπολη, όπου και μελέτησα την κουλτούρα και την κοινωνία των λαών.
Συγγραφικά είμαι ενεργός επαγγελματικά και ερασιτεχνικά από το 2001 ενώ εδώ και πάνω από μία δεκαετία είμαι ενεργός blogger στο yannidakis.net για το οποίο έχω λάβει και πιστοποίηση από το Υπουργείο Παιδείας.
Είμαι πατέρας μίας “πριγκίπισσας” Δέσποινας από το 2011 ενώ από το 2014 η αδερφή της Δήμητρα, είναι το μικρό μου “αστεράκι“. Σκοπός μου δεν είναι να τους προσφέρω ύλη και γνώση, μα εμπειρίες, ερεθίσματα και πολλά “δημιουργικά σπρωξίματα” για το δικό τους εύπλαστο αύριο. Από εδώ, θα διαβάζετε τις… μεθόδους μου!”
