Ο γάμος μου είχε γίνει καλοκαίρι… Αμέσως μετά από τον γάμο μετρούσα με ανυπομονησία τις πρώτες «επικίνδυνες μέρες» που θα έπεφταν στο δρόμο μας… Ναι, τις μετρούσα, δεν είναι σχήμα λόγου. Εγώ κρατούσα το ημερολόγιο της συζύγου. Και την «εντόπισα» την πιο επικίνδυνη από όλες τις επικίνδυνες μέρες…
Κείμενο: Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Ήταν 8 Σεπτεμβρίου του 2010. Και το ρίξαμε έξω. Το διασκεδάσαμε νυχθημερόν. Έτσι, έστειλα το δικό μου ανώνυμο γράμμα στον Θεό, τη δική μου αίτηση στο σύμπαν για να προσληφθώ ως μπαμπάς! Στο υστερόγραφο της αίτησης είχα σημειώσει με bold italics ότι θα ήθελα να προσμετρηθεί στα θετικά μου το γεγονός ότι πάντα, από μικρός, θεωρούσα τον εαυτό μου «μπαμπά». Φίλων; Γνωστών; Αδικημένων; Δεν το είχα προσδιορίσει ακόμα…
Ήμουν όμως θρασύς (κι ευτυχώς το σύμπαν δεν με ξεσυνερίστηκε!). Με έναν μαγικό τρόπο προσδιορισμού του φύλου του παιδιού σύμφωνα με τις φάσεις της Σελήνης (θα σας μιλήσω κάποτε και γι’ αυτό αργότερα, μην είστε βιαστικοί, ακόμα δεν γνωριστήκαμε καλά καλά!), «γνώριζα» λοιπόν πως ο απόγονός μου θα είναι γένους αρσενικού και φυσικά υπολόγισα τις μέρες ώστε, αν όλα πάνε καλά, θα έχω γενέθλια πολύ κοντά με το γιο μου, αν όχι την ίδια μέρα…
Κάποιες μέρες μετά τη σύλληψη, και πριν καν ακόμα τα τεστ ή οι εξετάσεις χοριακής γονιδοτρ… γονιδιακοτρ… χοριακής τελοσπάντων, δείξουν εγκυμοσύνη, είδα και το όνειρο. Ένα πολύ περίεργο, μυστικιστικό, μεταφυσικό σχεδόν όνειρο, που μου δήλωνε ξεκάθαρα μέσα μου πως θα γίνω μπαμπάς και θα έχω αγόρι… Ακολούθησαν τα τεστ. Το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης αρνητικό, το δεύτερο άκυρο, εγώ όμως ήξερα… Το τρίτο τεστ θετικό! Χοριακή και αργότερα επίσκεψη σε γυναικολόγο την 6η εβδομάδα κύησης. Η πρώην γυναίκα μου, μόλις μπήκαμε στο γραφείο του γιατρού (ο άνθρωπος μας έβλεπε πρώτη φορά, δεν μας ήξερε καθόλου) του λέει «καλημέρα γιατρέ, ήρθαμε γιατί είμαι έγκυος 6 εβδομάδων και έχω αγόρι»!
Και ήταν μάλλον κι ο Ερμής ορθόδρομος, και η Σελήνη στα καλά της, κι εμείς ευτυχισμένοι και τα ετοιμάσαμε όλα πριν την ώρα τους… Ένα γαλάζιο παιδικό δωμάτιο, με γαλάζιους τοίχους, με γαλάζια έπιπλα, με αεροπλανάκια στους τοίχους και με το όνομα αποφασισμένο μετά από επιλογή ανάμεσα σε 10 επικρατέστερα ονόματα που είχαμε καταγράψει στις λίστες μας, περίμεναν τον υπέρηχο για να μας ανακοινώσει αν όντως περιμένουμε αγόρι.
Πριν πάμε για εκείνο τον υπέρηχο, κοιτάξαμε το δωμάτιο του παιδιού (4ος μήνας εγκυμοσύνης) και σκεφτήκαμε ότι ποτέ κανείς δεν μας είπε μέχρι τότε πως θα κάνουμε αγόρι (εξαιρώντας τις απόλυτα επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις μου για τη θέση της Σελήνης και το όνειρο) και είπαμε… «εντάξει μωρέ… το πολύ πολύ το δωμάτιο με ναύτες και πιλότους θα το περιγράφουμε ως η Αλίκη στο ναυτικό».
Και τον είδαμε και τον υπέρ-ηχο. Υπέρ-οχος!
Και το σύμπαν ξεγλίστρησε μόνο για μια μέρα. Δεν έχουμε μαζί γενέθλια. Γεννήθηκε την προηγούμενη μέρα το απόγευμα. Και στα γενέθλιά μου, πρωί πρωί στην κλινική μου έφεραν το πλασματάκι μου σε συσκευασία δώρου τυλιγμένο στις κουβερτούλες του.
Μπορεί να με πείτε παράλογο, ανισόρροπο, σουρεαλιστή και πολλά άλλα που τελειώνουν σε -ιστή, αλλά, κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…
Διαβάστε περισσότερa στο Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
