Πόσα κοινά μπορεί να έχουν τα παιδιά ίδιας ηλικίας, ακόμη κι αν μεγαλώνουν με διαφορετικούς γονείς; Τι διαφορετικό κάνουν οι γονείς; Πόσο εύκολα ξεχνάμε κάτι που μας θύμωσε στο παιδί μας;
…γράφει η Μαρία-Γεωργία Τσιρώνη aka Μάνα, Μανούλα, Μαμά!, manamanoulamama.gr
“Αν έχει νεύρα και τύχει να είμαστε στο μπαλκόνι, πετάει από κάτω ό,τι προλάβει να πιάσει. Τρεις φορές τουλάχιστον ήταν η πιπίλα του, κι ας κλαίει μετά ζητώντας την.
“Τυχερά” επίσης στάθηκαν ένα μπωλ, ένα ποτήρι, μια παντόφλα, μια θήκη κινητού, δύο μεγάλα χρωματιστά λουλούδια που γύριζαν με τον αέρα, ένα καθαριστικό παπουτσιών, πλαστικά παιχνίδια μπάνιου και ας μην αρχίσω να μετράω μπάλες και καλαμάκια…
Στην προσπάθεια να τα μαζέψω έχω υποχρεωθεί στο διαχειριστή, στο γιο του διαχειριστή, στη διαχειρίστρια της διπλανής πολυκατοικίας, στο γείτονα του από πάνω ορόφου, και με έχουν τσιμπήσει κουνούπια ούτε ξέρω κι εγώ πόσες φορές. Το πιο πρόσφατο σχόλιο που άκουσα ήταν “Να τον γράψεις σε σφαιροβολία, έχει καλό χέρι αυτός”!!!
Είναι ο Αποστόλης – Ραφαήλ και είναι μόλις 17 μηνών… Πού να πάει δηλαδή και 24…??? Μήπως μπήκαμε λίγο νωρίς στα terrible twos? Μήπως πρέπει να ξανασυστηθούμε;
Το πρωί συνέβη το εξής: είμαι στην κουζίνα, μπαμπάς και Δημήτρης έχουν ήδη φύγει, έχω αρχίσει το μαγείρεμα, (τον έχω ταΐσει στις πεντέμησι το πρωί και κοιμάται) και ακούω “ΜΑΜΑΑΑΑΑ”.
Πάω στο δωμάτιό τους, τον βλέπω να τεντώνεται μέσα στην κούνια του, (θα σηκωθεί τώρα σκέφτομαι), του χαϊδεύω την κοιλίτσα και του δίνω την πιπίλα του. Ανοίγει στόμα, τη γραπώνει και γυρίζει πλευρό.
Και τότε με χτύπησε κατακούτελα. Μήπως μεγαλώνω έναν μικρό τύραννο;;; Μήπως έχω όλα τα σημάδια μπροστά μου και δεν το έβλεπα τόσο καιρό;
Πέφτει κάτω και χτυπιέται, κουτουλάει ό,τι βρει χωρίς να σκεφτεί ότι θα πονέσει, τσιρίζει για να γίνει το χατήρι του, (άσχετο που δεν το πετυχαίνει 7 στις 10 φορές), ακόμη νομίζει ότι το να δώσει σφαλιαρίτσα είναι παιχνίδι, και αρπάζει όποιο παιχνίδι κρατάει ο Δημήτρης, όχι απαραίτητα για να παίξει μ’ αυτό.
Φυσιολογική συμπεριφορά που όσο μεγαλώνει και τα όρια είναι ξεκάθαρα θα την αποβάλει;
Ή μήπως όχι; Η γνωστή αμνησία που σε χτυπάει μόλις έρθει η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν μ’ αφήνει να θυμηθώ, πώς ήταν ο Δημήτρης σ’ αυτή την ηλικία; Για κάποιο λόγο νομίζω ότι δεν ήταν έτσι… Βρε, λες και να ήταν;
Τελείωσε! Θα διεκδικήσω ξανά το μπαλκόνι μου!
Τα δικά σας μωρά πώς είναι σ’ αυτή τη φάση; Ομοιοπαθούσες ή όχι; Πετούν πράγματα και κλαίνε χωρίς λόγο καμιά φορά; Είναι αγαπησιάρικα και χαδιάρικα μωράκια; Μοιραστείτε μαζί μου την άποψή σας, θα χαρώ να τα πούμε!”
