Έχουν δίκιο εκείνοι που λένε πως ο θάνατος ενός γονιού μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο, να τον ‘’ξυπνήσει’’ και να τον ωθήσει να εμβαθύνει στο πραγματικό νόημα της ζωής.
γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη,
Ο θάνατος του πατέρα μου, βοήθησε και εμένα να αντιληφθώ πολλά μεγάλα νοήματα της ζωής. Με έκανε να αντιληφθώ πως ο θάνατος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός, πως αξία έχει να τη ζήσουμε με όλη της την ένταση διότι αυτή είναι μοναδική, σύντομη και τόσο όμορφη. Και πάνω από όλα, με δίδαξε και ένα άλλο πιστεύω μου, το οποίο ίσως και να θυμώσει ή να εκνευρίσει κάποιους.
Όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή μας –είτε λόγω θανάτου, είτε λόγω του τέλους μίας σχέσης- ακόμα και αυτό συμβαίνει για καλό. Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή μας επιτελεί έναν σκοπό, ο οποίος κάποτε τελειώνει.
Ο θάνατος του πατέρα μου με βοήθησε να είμαι ανεξάρτητη, να αντιληφθώ το σημαντικό δώρο της ελευθερίας. Ανεξαρτητοποιήθηκα, έγινα ένας άνθρωπος ο οποίος ερωτεύτηκε, αγάπησε, πόνεσε, διάβασε και έγραψε, δίχως να φοβάται τίποτα, έναν άνθρωπο ο οποίος δεν καταπιέστηκε και καλλιέργησε το αίσθημα της ελευθερίας η οποία σέβεται την ελευθερία του άλλου και δεν τη παραβιάζει. Θα μπορούσα να έχω τον πατέρα μου και να ήμουν περισσότερο δυστυχισμένη, με προβλήματα και εντάσεις που ίσως και να με πλήγωναν περισσότερο από το γεγονός του θανάτου, όπως βλέπω σε τόσες φίλες μου οι οποίες έχουν πληγωθεί βαθιά από δεσποτικούς, βίαιους και αυταρχικούς πατέρες. Όσο και αν δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, ακόμα και μία απώλεια έχει έναν βαθύτερο λόγο που συμβαίνει και αυτός είναι για καλό. Αν πραγματικά, αντιληφθούμε πως όλα κάποτε τελειώνουν στη ζωή και πως αυτό ίσως και να μας προστατεύει από κάτι χειρότερο, τότε δε θα θεωρούμε τον εαυτό μας ‘’άτυχο’’ επειδή είχαμε μία απώλεια, ούτε αβοήθητο, ούτε το άτυχο πλάσμα που δεν έχει στήριξη. Θα τον θεωρήσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος βίωσε μία αλλαγή κατάστασης η οποία θα βοηθήσει εκείνον να αντιληφθεί πως δεν πρέπει να στηρίζει τη ζωή του απόλυτα σε κανέναν για να αισθάνεται ασφαλής και χαρούμενος. Ακόμα και στους γονείς του τους ίδιους.
Η απώλεια, ακόμα και αυτή για καλό γίνεται. Κρύβει μέσα της έναν βαθύτερο λόγο που ίσως περάσουν και ολόκληρα χρόνια για να τον αντιληφθούμε.
