Έφτασα πια στην ηλικία που οι συμμαθητές μου έχουν πλέον συνήθως πάνω από ένα παιδιά. Κι εγώ έχω μόνο ένα, και το μεγαλώνω μόνος μου…
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Tεχνικά δηλαδή είναι αδύνατο – ή σχεδόν αδύνατο – να αποκτήσω ένα δεύτερο.Όμως μου έρχεται αυτή η επιθυμία. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι συμμαθητές που ακόμα δεν έχουν παιδιά, ή δεν έχουν παντρευτεί. Και βλέπουν εμένα με το παιδί και διαβάζουν κείμενά μου ή ρωτάνε για την καθημερινότητά μου και είναι στα πρόθυρα της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το δικαίωμα του ανθρώπου στη στείρωση. Να μην τους τύχει κανένα κακό και τους έρθει ένα παιδί. Σε ενδιάμεσους ανύποπτους χρόνους, με ζηλεύουν που έχω έναν μπόμπιρα. Στους ίδιους ανύποπτους χρόνους τους ζηλεύω που η ευθύνη τους περιορίζεται στον εαυτό τους, το πρόγραμμα της ημέρας τους εξαρτάται αποκλειστικά από αυτούς τους ίδιους, που τα χρήματά τους είναι για τις δικές τους προτεραιότητες και που μπορούν να κοιμηθούν μία νύχτα σερί, χωρίς ενδιάμεσο εγερτήριο, και να ξυπνήσουν την ώρα που θέλουν.
Υπάρχουν και οι άλλοι ανύποπτοι χρόνοι, που εκείνοι είναι έξω για ποτό, καθημερινή βράδυ και συζητάνε για εμένα και τη ζωή μου, και τους βγαίνει ένα «αχ» ανακούφισης, που ακόμα δεν έχουν μπλέξει στα δίχτυα ενός μωρού. Την ίδια ώρα, εγώ στο σπίτι ετοιμάζω γαλατάκι για τον ύπνο, προσπαθώ να τον κοιμίσω αρχικά με ένα παραμύθι και μετά σιγοτραγουδώντας του ένα νανούρισμα (τρία αγαπημένα νανουρίσματα έχουμε: το ελαφάκι, το χρυσαλιφούρφουρο, το «τυχερό μου αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα, ανεβαίνει στο top3 και ο «μικρός πρίγκηπας» του Φραγκούλη) κι εκείνη την ώρα μου βγαίνει ένα «αχ» ανακούφισης που πρόλαβα στη ζωή μου, μέσα σε τόσα και τόσα λάθη, να κάνω το σωστότερο σωστό στην πιο κατάλληλη στιγμή ενός συνολικού bad timing, να οργανώσω τελετουργικά την απόκτηση ενός παιδιού.
Την ίδια ώρα, σε κάποιο άλλο σπίτι φίλου, ενώ το μεγαλύτερο παιδί έχει ήδη αποκοιμηθεί, το δεύτερο, το πιο μωρό, ακόμα θηλάζει και μπαμπάς και μαμά είναι αφοσιωμένοι μυστικά και ήσυχα με το δέος που απαιτεί η στιγμή σε μία μαγική διαδικασία και χαίρονται που η ζωή τους γέμισε με μία ακόμα ψυχούλα και «ξανανιώσανε» και το παιδάκι τους έχει αδερφάκι.
Με κάθε γέννα, παίρνεις την ατζέντα του προγράμματός σου και την παραχωρείς οριστικά σε δυο μικρά χεράκια, αφού εκείνα έτσι κι αλλιώς θα σου γεμίζουν το βασικό πρόγραμμα. Αυτό φαντάζει ως εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, το παιδί παίρνει τη μορφή της Μέρκελ και της Τρόικας και σου ανακοινώνει χωρίς καθόλου λόγια, ποιες ακριβώς κινήσεις πρέπει να γίνουν, και πότε και πόσο θα κοστίσουν, αν θέλεις να περάσεις αυτή τη φάση χωρίς εξωτερικό δανεισμό χρόνου και χρήματος. Εσύ υπογράφεις εθελοντικά όλα τα ιδιωτικά συμφωνητικά και ενημερώνεις και τους 300 συγγενείς και φίλους που κινούνται γύρω σας, πως αυτά είναι τα νέα δεδομένα…
Πρέπει να κάνεις εκεχειρία με το παρόν σου. Να αποδεχτείς πως βρίσκεσαι σε θέση συνομιλητή με πολύ λίγα επιχειρήματα γιατί η άλλη πλευρά κρατάει τα κλειδιά της ζωής σου. Αυτά τα συμφωνητικά βέβαια, πρέπει να αναθεωρούνται σχετικά τακτικά, γιατί οι ηλικίες και οι ανάγκες όλων μεταβάλλονται.
Να μην τα πολυλογώ. Κάπως έτσι ο μικρός με έπεισε πως για να συνεχίσει η αγαστή συνεργασία μας έπρεπε να προσφύγω στην οικογενειακή Βουλή για να ορίσω νέο Πρόεδρο προγράμματος, μέσα στις γιορτές, πριν ανοίξουν τα σχολεία. Δεν τα βρήκαμε. Διέλυσα τη Βουλή και προκήρυξα πρόωρες εκλογές για τις 25 Ιανουαρίου, στις οποίες θα συμμετέχουν άγαμοι, άτεκνοι, γονείς ενός ή και περισσοτέρων παιδιών για να ορίσουμε το νέο διαχειριστή προγράμματος της οικογένειάς μας. Οι βασικές επιλογές είναι δύο: να είμαι εγώ (37μιση ετών) ή ο γιος μου (3μιση ετών).
Σύντομα θα κυκλοφορήσουν αναλυτικά φυλλάδια και μπροσούρες των δύο βασικών υποψηφίων με το βιογραφικό μας και τα πιστεύω μας. Αν θέλετε να στηρίξετε το κίνημα του πατέρα, παρακαλώ κάντε like και share. Αν θέλετε να στηρίξετε το κίνημα του γιου μου, ελάτε να μου τον κρατήσετε να πάω για ένα ποτό!
Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου.
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
