Όταν γίνεται πατέρας ο πρώτος στην παρέα

Παρασκευή βράδυ κατά τη μία. Χτυπάει τηλέφωνο πάνω που έχεις κλείσει το μάτι πέντε λεπτά. Βλέπεις το όνομα του φίλου σου και σηκώνοντάς το, ακούς κάτι σε “γεννάμε, έσπασαν τα νερά“.

Όταν δεν το έχεις ζήσει ξανά στον στενό κύκλο σου, τα συναισθήματα είναι τόσο περίεργα, τόσο έντονα, σαν να έσπασαν σε “εσένα τα νερά”.  Ντυνόμαστε και φεύγουμε για το μαιευτήριο τρέχοντας.

Περιμένουμε όλη νύχτα. Τίποτα. Στο μυαλό όσων το έχουν ζήσει η αναμονή είναι “φυσιολογική”. Στο δικό μας είναι ατέλειωτη ανυπομονησία και αγωνία. Όταν βλέπουμε την εγκυμονούσα να κλαίει από τον πόνο, πονάμε μαζί της. Περιμένουμε να μάθουμε τι γίνεται, τι ώρα θα γεννήσει, πώς είναι. Η νύχτα κυλάει και οι άντρες φίλοι του μελλοντικού πατέρα μιλούν μόνο για το μωρό που θα έρθει. “Παιδιά, η διαστολή είναι στο τρία, στο δέκα γεννάμε” – Πόσο περίεργο να ακούς τα ίδια αγόρια που μιλάνε για αυτοκίνητα όοολη την ώρα να ασχολούνται τόσο έντονα με τη διαστολή… Ξημερώνει, τίποτα, κατά τις 07.30 φεύγουμε. Κάνουμε ίσα-ίσα ένα μπάνιο και κατά τις έντεκα παρά πάλι εκεί, έτοιμοι να τον γνωρίσουμε. Περνάει η ώρα, τίποτα. Κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα νομίζουμε είναι για εμάς. Πεταγόμαστε αλλά μπα…είναι για μία από τις δίπλα οικογένειες. Πεταγόμαστε τόσες φορές, που κάποια στιγμή οι μαίες μας γελούν γλυκά και μας κατευνάζουν προτού πεταχτούμε πάλι: “όχι, όχι δεν είναι για εσάς”.

Κι εκεί κατά τη μία το μεσημέρι, χτυπάει μήνυμα: “Γεννήσαμε όλα καλά”. Το έχει στείλει ο πατέρας που περίμενε στωικά στην αίθουσα αναμονής έξω από το χειρουργείο. Γίνεται ο “χαμός” – ουίσκι κούπα και αγκαλιές με όλους, μέχρι και στον κυλικειάρχη που έχει ακούσει τόοοσες γέννες το ανακοινώνουμε: “Γεννήσαμε καλέ”!

Σηκωνόμαστε έξω από την πόρτα και περιμένουμε όρθιοι να τον φέρουν όπως φέρνουν όλα τα μωρά. Τίποτα. Μετά από 50 λεπτά μας φέρνουν τη μαμά. Κλάμα, αγκαλιές, “πού είναι το μωρό”, ρωτάμε… “Το μωρό θα το δείτε αργότερα, είναι καλά αλλά ταλαιπωρήθηκαν στη γέννα και θα τον φροντίσουν λίγο περισσότερο”. Πω, πω τί αγωνία! Για όλους όμως σημασία έχει πως μαμά και παιδί είναι καλά!

Κι έτσι, έρχεται ο νέος πατέρας έξω και μας περιγράφει τις στιγμές που η “γυναίκα σου σε διώχνει από την αίθουσα” γιατί η γέννα είναι δύσκολη και σε αγαπάει τόσο που δίπλα σου δεν μπορεί να συγκεντρωθεί.

Κι έτσι είσαι μόνος σου πιο πέρα (όταν στέκεσαι έξω από την πόρτα, έρχεται η μαία και σου λέει να πας ακόμη πιο μακριά γιατί νομίζει πως την ακούς), καθισμένος σε μία καρέκλα και περιμένεις.

Πώς γίνεται και από εκεί που ήσουν ένα πάρτι άνιμαλ, με τεκίλες, ξενύχτια, “πριόνια” κλπ, να στέκεσαι σε μία καρέκλα και να κλαις γιατί… σου “βγαίνει” ρε παιδί μου. Νομίζω εκείνη τη στιγμή που σε έπνιξε το συναίσθημα έγινες πατέρας αγαπημένε μας φίλε.

Και να σας πω την αλήθεια; Εγώ που γράφω το άρθρο είμαι γυναίκα, δεν είμαι μητέρα και εκείνη την ημέρα ο “νέος πατέρας” με έκανε να κλάψω 4 φορές. Με έκανε να κλάψω επειδή μας έδωσε χωρίς συστολή το συναίσθημά του. Επειδή είναι τόσο τρυφερό να βλέπεις ένα “παιδί” να αφήνεται στο συναίσθημα που εγώ θα ορίσω ως πατρικό ένστικτο.

Κάθε άνδρας γίνεται πατέρας με τον δικό του τρόπο. Ε, ο δικός μας φίλος για πρώτη φορά αφέθηκε σε συναισθήματα που τον κυρίευσαν χωρίς να το ζητήσει και αισθάνθηκε “ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου”.

Δεν έχω πολλά περισσότερα λόγια να πω. Αυτό που θα πω είναι προς κάθε μελλοντικό νέο πατέρα ή προς κάθε πατέρα νέο και παλιότερο. Είσαστε υπέροχοι. Είσαστε τόσο σημαντικοί για τα παιδιά σας γιατί να… είναι που σιωπηλά στέκεστε εκεί δίπλα να τα στηρίζετε, να τα αγαπάτε χωρίς να ξέρετε πώς – αυθόρμητα και έντονα!

Και θα κλείσω λέγοντας για ακόμη μία φορά πως έχει σημασία να είναι το ζευγάρι αγαπημένο. Η οικογένεια γίνεται δύναμη όταν έρχεται ένα παιδί σε ένα ζευγάρι που αγαπά και σέβεται ο ένας τον άλλο. Εγώ αυτό κατάλαβα. Πως πέρα από τις όποιες δυσκολίες, το παιδί μπορεί να μας απογειώσει.

Μη με πείτε αθεράπευτα ρομαντική. Είμαι το ξέρω, πιστεύω πολύ στην οικογένεια γιατί πιστεύω στην αγάπη, τον σεβασμό και τα όνειρα για ευτυχισμένα γεράματα.

“Να μεγαλώσεις παρέα με τον άνθρωπό σου, να περπατάτε χέρι-χέρι και να τρώτε καραμέλες βουτύρου”

Να σας ζήσει!