«Εσύ μικρέ, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
γράφει ο The Boss
Πόσες φορές κι αν έχουμε ακούσει αυτήν την ερώτηση…Θα προσπαθήσω να θυμηθώ την πρώτη φορά: Εφτά ή οκτώ χρονών, κοντό παντελονάκι και το διαπεραστικό βλέμμα του ερωτώμενου να φέρνει σταγόνες ιδρώτα στα παιδικά μου χέρια. Μια νευρική απάντηση θα με έβγαζε προσωρινά από την δύσκολη θέση, με έβαλε όμως σε μπελάδες. Ένας πιτσιρικάς που πρέπει να αποφασίσει σύντομα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, για να έχει μια πιο πειστική κουβέντα να ξεστομίσει την επόμενη φορά. Κάνοντας τώρα πια μια ανασκόπηση, διαπιστώνω ότι τρία είναι τα στάδια που πέρασα προς την αναζήτηση αυτή.
Να γίνω και να κάνω κάτι:
– που θαυμάζω
– που να μου αρέσει
- κάτι που να βγάζω λεφτά
Η αθωότητα, η διάθεση και η λανθάνουσα αντίληψη της επιτυχίας, είναι προφανής. Είναι βέβαιο όμως, πως ούτε η διδασκαλία (που θαύμαζα), ούτε η μουσική (που μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη) ούτε και το Πολυτεχνείο (που κάποτε πίστευα ότι θα με έκανε πλούσιο) δεν μπορούσαν να δώσουν την απάντηση στο ερώτημα που πραγματικά με απασχολούσε: τι είναι αυτό που μπορεί να με κάνει ουσιαστικά ευτυχισμένο;
Δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι ήθελα να γίνω, αλλά από τότε απέκτησε σκοπό η ζωή μου. Ήθελα να γίνω μπαμπάς! Ήθελα να κάνω αυτό που έκανε ο μπαμπάς μου τόσο καλά. Αν και άργησα πολλά χρόνια να το καταλάβω, μέσα μου το ήξερα πάντα. Απλώς δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω. Δεν ήμουν έτοιμος να καταλάβω. Δεν ήμουν έτοιμος.
Έχω εκατοντάδες αναμνήσεις από τον πατέρα μου. Και φτιάχνω κι άλλες, καθώς τώρα πλέον είναι ένας ευτυχής παππούς που μου δίνει ακόμη υλικό. Ως πιτσιρικάς, ούτε θαύμαζα, ούτε μου άρεσε και σίγουρα ήξερα ότι δεν θα με έκανε ποτέ πλούσιο, το δύσκολο, χειρωνακτικό και τεχνικό του επάγγελμα. Ήταν όμως ο μπαμπάς μου!
Αν θα με ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που θυμάμαι, δε θα δυσκολευόμουν καθόλου να απαντήσω. Θυμάμαι αρκετά χειμωνιάτικα βράδια, με τη σόμπα πετρελαίου αναμμένη, εγώ με τον αδερφό μου να παίζουμε στο χαλί και η μητέρα μας είτε να κάνει δουλειές είτε να πλέκει. Τηλεόραση σβηστή. Και ξαφνικά, ακούγεται το κλειδί στην πόρτα. Ο μπαμπάς! Είχε βγει μια βόλτα στο καφενείο και γυρνούσε σπίτι. Τρέχαμε αμέσως με τον αδερφό μου στην πόρτα με μια μόνο αποστολή: Να ψάξουμε τις τσέπες του σακακιού του. Ο μπαμπάς στην μέση, να μην βγάζει το σακάκι, και εμείς γύρω γύρω φωνάζοντας! Συνήθως βρίσκαμε από μια σοκολάτα. Εκείνες τις υπέροχες πολύ μικρές ΙΟΝ αμυγδάλου, των τριών μόνο κομματιών – ό,τι έπρεπε για δυο πιτσιρίκια. Δεν ήταν η σοκολάτα φυσικά που μετρούσε. Ήταν η διαδικασία. Η επαφή. Το γέλιο. Η προσμονή του κλειδιού στην πόρτα.
Τι παιχνίδι είχα κάνει με τον πατέρα μου! Ατελείωτες ώρες με επιτραπέζια ή με παζλ. Ή το αλογάκι που τον κάναμε όταν ήμασταν πολύ μικροί. Πιο μετά, στο σχολείο, η προσήλωσή του να μας διαβάσει, χωρίς υπερβολή, με ενδιαφέρον να μάθουμε. Και οι συμβουλές του για την ζωή, για τις αξίες της. Ποτέ δε θυμάμαι να ένιωσε κουρασμένος με εμάς και να διαμαρτύρεται ή ήταν τόσες λίγες οι φορές που δεν έχει σημασία.
Θα πει κανείς, so what? Εκατομμύρια άνθρωποι ευχαριστούν τον πατέρα τους για όσα έχει κάνει. Εγώ όμως δεν στέκομαι εκεί. Προσπαθώ να βρω τι μπορώ να κάνω για να είμαι και τώρα ευτυχισμένος και για να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους γύρω μου, ειδικά το παιδί μου. Τώρα έχουν περισσότερο αντίκτυπο αυτά που τότε έκανε ο πατέρας μου για εμένα.
Θέλω να κάνω το παιδί μου χαρούμενο. Να τρέξουμε μέχρι να μην μπορούμε άλλο. Να του κάνω γκριμάτσες που θα γελάει με την ψυχή του. Να βάφουμε με τις μπογιές του. Να ακούμε μουσικές. Να του μάθω ποδήλατο με τη μαγική συμβουλή του πατέρα μου «όπου γέρνει, το στρίβεις» (σκεφτείτε το, δουλεύει!) Θέλω να το μάθω να σκέφτεται, να κρίνει, να χρησιμοποιεί επιχειρήματα. Να το καθοδηγήσω, όχι στο τι να κάνει αλλά στο πώς να διαλέξει τι θέλει να κάνει. Να του μάθω αριθμητική, ιστορία, γεωγραφία. Να του μιλήσω για τους ανθρώπους. Για παιδιά που δεν είναι τόσο τυχερά και θέλουν βοήθεια. Για την κοινωνία μας. Για τα πράγματα που πρέπει να αποφύγει. Για τα λάθη που πρέπει να κάνει. Για τα «πρέπει» που «δεν πρέπει» και για τα όχι που γίνονται ναι. Να του μιλήσω για την αλήθεια, την τιμιότητα, την ενοχή. Την αποδοχή του διαφορετικού. Την ισότητα. Την επιμονή και την υπομονή. Και το θάρρος, πάνω απ’ όλα το θάρρος.
«Εσύ μικρέ, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Ε, λοιπόν θείε, ξάδερφε, ή ξεχασμένε συγγενή, όταν μεγαλώσω θα γίνω μπαμπάς. Αυτό έπρεπε να ξεστομίσω τότε. Αυτό θέλω.
Είμαι 43 (και κάτι) και έχω μια κόρη 3 (και κάτι) χρονών. Ένα παιδί που αποκτήσαμε μετά από πολύχρονες προσπάθειες και ιδιαίτερη επιμονή. Βλέπω σιγά σιγά στο βλέμμα της τη χαρά των παιδικών μου χρόνων. That’s good I guess. Μπαμπά, καλά τα πάω έως τώρα. Σ’ευχαριστώ!
Πηγή: brightsideofmom.gr
